Εδώ και κάτι μέρες, έχει αρχίσει η περίοδος των εκπτώσεων και απούσης της συζύγου μου στα παιδιά μας, είπα να κατέβω στην αγορά για να … χαζέψω. Πήρα τον κεντρικό εμπορικό δρόμο της πόλης και κοίταζα τον κόσμο που μπαινόβγαινε ή περιπατούσε, κρατώντας κάτι μικρές τσάντες. Όπως έβλεπα, άλλες χρονιές, αυτές οι τσάντες οι τωρινές ήταν ένα… δέκατο από τις τσάντες άλλων χρόνων! Όμως, όπως μου είπε έμπορος γνωστός: «Πάλι καλά αγαπητέ μου, γιατί πάμε για κλείσιμο». Περπατώντας καθ’ οδόν, πήρε το μάτι μου ένα νεαρό ζευγάρι, που περπατούσαν και χειρονομούσαν, μάλιστα μιλούσαν κάπως δυνατά. Έστησα αυτί, αν και δεν το συνηθίζω. Τι έλεγαν; Εκείνη: Γιατί Τάκη μου δεν μ’ άφησες να ψωνίσω μερικές κυλόττες; Αφού ξέρεις, αυτές που έχω, έχουνε ξελαστιχώσει και μετά βίας κρατιούνται στο σώμα μου… Εκείνος: Άσε με μωρό μου, σε παρακαλώ. Αφού δεν τις χρειάζεσαι… Αχ βρε τρελό… Προχώρησα και μπήκα σε παρακείμενο δρόμο. Κάτι έπεσε στην αντίληψή μου και σταμάτησα να διαβάζω: «ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ ΥΠΟΔΗΜΑΤΩΝ ΤΟ ΕΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙ» . Άλλο πάλι τούτο!!! Δεν άντεξα στην περιέργεια και μπήκα.
Τι νομίζετε πως αντίκρισα; Ουρές ο κόσμος, κάποιους κιόλας τους γνώριζα: Χαμηλοσυνταξιούχοι, μισθοσυντήρητοι, μικρομεσαίοι, αγρότες, άνεργοι. Θα μπορούσα να πω: Η σάρα η μάρα και το κακό συναπάντημα, όμως αυτό θα το πω, προκειμένου περί κάποιων μικρών ανθρώπινων ομάδων… Ας μη λέμε ονόματα… Και ιδιότητες… Παρατήρησα τις τσάντες που κρατούσαν, είχαν πολλές το ένα παπούτσι το αγορασμένο και το ζευγάρι τα παλιά που φορούσαν όταν μπήκαν να ψωνίσουν. Καταλαβαίνετε φυσικά πως μερικοί είχαν φορέσει κιόλας το ένα παπούτσι, Όμως, περιέργως, σ’ αυτό είχαν βάλει και τα δύο πόδια!
Ρώτησα κάποιον απ’ αυτούς: Ρε φίλε πως μπορείς να ‘χεις και τα δύο πόδια στο ίδιο πατούμενο; Στέναξε και κουνήθηκε άτσαλα, κουτσαίνοντας: Τι να κάνω κουμπάρε; Νέες αντιλήψεις, νέες μέθοδοι υπόδησης! Μπορείς να το περπατάς; Μακάρι να ‘τανε μόνο αυτό , μου είπε περίλυπα. Είναι κι άλλο; Απόρησα. Απάντησε: Αν είναι λέει; Από κάτω αρχίζουν οι σουβλιές και πάνε ως το στομάχι και τη ράχη… Αλλά τι να κάνω… Καλά, δεν υπάρχει εδώ γύρω άλλο παπουτσάδικο; Ρώτησα. Υπάρχει, αλλά είναι στο τέλος της λεωφόρου, και που να τρέχω τώρα, που είναι μεγάλη απόσταση … Ε… τρομάρα σου … σκέφτηκα.
Βγήκα και προχώρησα. Πιο πέρα είδα άλλο υπερκατάστημα. Έγραφε: «ΥΠΕΡΚΑΤΑΣΤΗΜΑ Η ΤΡΙΑΝΔΡΙΑ». Τι πουλάει, ρώτησα κάποιον περαστικό. Αυτός μου δειξε μια ταμπέλα δεξιά των εισερχομένων και μου είπε βιαστικά: «Ψωνίζετε τώρα, πληρώνετε αργότερα». Σαν τι νομίζετε πως έγραφε η ταμπέλα; «Περίοδος εκπτώσεων, δίνουμε και επί πιστώσει»!!! Κόντεψε να τρελαθώ, σκεπτόμενος πως αν το ‘χα προγραμματίσει θα μπορούσα να ψωνίσω! Μετά σκέφτηκα: Δεν φτάνουν τα’ άλλα. Ακρίβειες, στις τιμές τροφίμων, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΦΑΠ, ΕΦΟΡΙΑ; Έτσι συνήλθα… Και έκανα τη σκέψη: Αυτή η πίστωση που έγραφε η ταμπέλα, δεν θα προστεθεί στις επιβαρύνσεις για τα παραπάνω, οπότε… χαιρετίσματα στον πλάτανο; Και δεν ξέρω πως μου ‘ρθαν οι άνθρωποι που βάλανε τα δύο τους πόδια στο ίδιο παπούτσι… εν έτη 2013.
Υ.Γ.: Παρέλειψα να γράψω τα ονόματα των οδών τις οποίες διέσχισα. Το όνομα της οδού που κυκλοφορούσαν πολίτες και ψώνιζαν είναι : «Οδός Μαρτύρων» και το όνομα της οδού με το υπερκατάστημα «ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ ΥΠΟΔΗΜΑΤΩΝ ΤΟ ΕΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙ» είναι : «Δημοσιονομική προσαρμογή».
