Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Βρισκόμουν σε βαθιά περισυλλογή εάν έπρεπε να γράψω ή όχι κάτι για το φετινό Μουντιάλ και αναφορικά με τις συνθήκες που επικρατούν στη Βραζιλία με την απίστευτη καταστολή και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου στα καρτέλ της FIFA και άλλων μεγαλόσχημων και την ίδια ώρα που οι αντιστάσεις γιγαντώνονται με την εργατική τάξη του τόπου να μπαίνει δυναμικά στις μάχες, την ίδια στιγμή που υπάρχουν δημοσιεύσεις στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο που το έχουν κάνει καλύτερα από εμένα. Η χθεσινή νίκη-πρόκριση της Εθνικής Ελλάδος όμως διέλυσε τις αμφιβολίες μου κι αποφάσισα να καταθέσω κάποια σχόλια σχετικά με διάφορα που συζητιούνται τον τελευταίο καιρό στην κοινωνία αλλά και στο διαδίκτυο σχετικά με τη συμπεριφορά των τηλεθεατών-φιλάθλων (ενίοτε και οπαδών) στην Ελλάδα αλλά και για το ίδιο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
1) Ναι, είδα και συνεχίζω να παρακολουθώ κι εγώ το Μουντιάλ από τη ΝΕΡΙΤ: Κι αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι ένας εγκληματικά αδιάφορος, ένας ιδιώτης που δεν υπολογίζει τα συλλογικά δεινά και το ξεπούλημα του τόπου αλλά και του κόσμου όλου στο ξένο και ιδιωτικό κεφάλαιο (όσο με αφορά και για όσους, αμφιβάλλουν διαβάστε την αρθογραφία μου των τελευταίων χρόνων και δείτε την πολιτική μου υπόσταση). Ούτε σημαίνει ότι αποδέχομαι το πραξικοπηματικό μαύρο στην ΕΡΤ – για τη ραδιοφωνική μου ενημέρωση επιλέγω, όπως πάντα, ΕΡΑ Sports. Αλλά πως θα δω τηλεοπτικά τους αγώνες όταν το Ραδιομέγαρο κι ο απαραίτητος εξοπλισμός δεν είναι στα χέρια των αγωνιζόμενων εργαζόμενων της ΕΡΤ; (Αυτό, με τη θέαση των αγώνων από τη ΝΕΡΙΤ, ισχύει μόνο για όταν βρίσκομαι έξω από το σπίτι, στο σπίτι αξιοποιώ το διαδίκτυο). Εδώ υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ που προεκλογικά έσπασε το εμπάργκο στη ΝΕΡΙΤ, δήθεν για να προσεγγίσει και το δικό της τηλεοπτικό κοινό, κι οι αντιδράσεις ήταν ελάχιστες και επιπόλαιες. Αλλά επειδή οι κοινοί θνητοί βλέπουν μπάλα, ξεσηκώθηκαν κι οι πέτρες! Βέβαια, για να μην επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα πρέπει το συντομότερο το περαστικό και αποτυχημένο εγχείρημα της Δοτής Τηλεόρασης να περάσει στην Ιστορία, σηματοδοτώντας μια νέα νίκη των εργαζομένων της ΕΡΤ!
2) Ναι, κι εγώ χάρηκα για τη χθεσινή νίκη-πρόκριση της Εθνικής ομάδας στους 16 του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος και (γιατί όχι;) αγωνιούσα σε κάθε στιγμή στις επικίνδυνες φάσεις και στο γκολ. Αυτό με κάνει επιπόλαιο και ηλίθιο; Όχι, ασφαλώς! Σίγουρα, υπάρχουν και αυτές οι κατηγορίες ανθρώπων αλλά είναι τόσο μειοψηφικές που είναι φυσικώς αδύνατο (και ηλίθιο έως ύποπτο) να αναγάγουμε σε καθολικό γεγονός τη συμπεριφορά τους.
3) Όχι, δεν πανηγύρισα τη χθεσινή νίκη με τον τρόπο που το έκανε η πλειοψηφία του κόσμου. Δεν σηκώθηκα καν από το τραπέζι της καφετέριας να πανηγυρίσω το γκολ του Σαμαρά, τόσο ώστε ο καλύτερος φίλος μου να παραπονιέται ότι “είμαι ο μόνος που σηκώθηκα από το τραπέζι” – και είχε δίκιο. Απόλυτο. Αλλά έκανα και άλλα πράγματα: δεν σήκωσα την ελληνική σημαία, δεν τραγούδησα τον Εθνικό Ύμνο, δεν έβγαλα τη μπλούζα μου για να χοροπηδάω σαν το αγρίμι. Εντάξει, η χθεσινή ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή. Χάρηκα, ασφαλώς. Αλλά δεν ξεκίνησα τις εθνικιστικές κορώνες περί ελληνικού πνεύματος και του Θεού που είναι Έλληνας – έτσι κι αλλιώς ο χριστιανικός Θεός είναι Εβραίος. Μην ξεχνάμε: την προηγούμενη φορά που κάποιοι (ποιοί; οι Μιχαλολιάκοι και οι ναζιστική συμμορία τους) εκμεταλλεύτηκαν μια άλλη, σημαντική νίκη της Εθνικής ομάδας επί της αντίστοιχης της Αλβανίας, μαχαιρώθηκαν Αλβανοί συντοπίτες και συνάδελφοι μας. Δεν πρέπει να επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα και γι’ αυτό πρέπει να επαγρυπνούμε. (Άρα ακόμα και στον αθλητισμό, κυρίως εκεί, χρειάζεται να έχουμε οξυμένα τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά μας).
4) Δεν αντιμετώπισα τη νίκη επί της Ακτής Ελεφαντοστού ως το μεγαλύτερο διακύβευμα του τόπου, αντίθετα συγκινήθηκα με τον τρόπο που οι παίχτες της αντιμετώπισαν την ήττα: με δάκρυα, θυμό, απογοήτευση – με τον ίδιο τρόπο που θα αντιμετωπίζαμε εμείς τον πιθανό αποκλεισμό μας. Ένιωσα δίπλα τους εκείνη τη στιγμή. Κι αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό κρατούμενο για όλους μας. Πέρα από τα ποδοσφαιρικά παιγνίδια δεν παύουμε να είμαστε άνθρωποι. Να ποιό είναι το δίδαγμα του χθεσινού αγώνα, για μένα τουλάχιστον.
5) Θύμωσα, επίσης, και για άλλη μια φορά με όσους υποτίμησαν αυτούς που παρακολούθησαν τον χθεσινό αγώνα ή που γενικώς παρακολουθούν το φετινό Μουντιάλ, αρχίζοντας πάλι ότι “να, ο Έλληνας που δεν ξεσηκώνεται, που δεν αγωνίζεται, που δεν υπολογίζει τον διπλανό του κτλ” ενώ συνεχίζοντας “στη Βραζιλία ξεσηκώνονται και αντιμετωπίζουν θαρραλέα τις δυνάμεις καταστολής και της βίας”. Ξεχνώντας ή κάνοντας πως ξεχνώντας ότι κι εδώ, σε αυτή τη μικρή κουκίδα γης, έχουν υπάρξει και συνεχίζουν να αναπτύσσονται ένα σωρό κοινωνικοί, εργατικοί και αντιφασιστικοί αγώνες οι οποίοι βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση και με το κίνημα διαρκείας στην Βραζιλία! Καταλαβαίνω ασφαλώς, την αγωνία τους και τον θυμό τους για την εξέλιξη των πραγμάτων αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να συσκοτίζουν την πραγματικότητα σβήνοντας από τον χάρτη της προσπάθειες των Ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων εδώ.
6) Να μην ξεχνάμε τις αντιφάσεις μέσα στην εργατική τάξη και στα μεσαία στρώματα που καλλιεργούνται από την άρχουσα τάξη και τις δομές που έχει στη διάθεση της, αντιφάσεις που οδηγούν ένας απολυμένος δημόσιας ή ιδιωτικής υπηρεσίας, ένας άνεργος κι ένας εξαθλιωμένος να εκστασιάζονται με τη νίκη της Εθνικής του ομάδας στο ποδόσφαιρο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αδιαφορεί για τα συλλογικά και προσωπικά του προβλήματα. Και να, που η συγκεκριμένη αντίφαση, όπως και οι ταξικές διαφορές που οξύνονται μέσα στην κρίση και όσο ανεβαίνει το επίπεδο συνειδητότητας των εργαζομένων, βρίσκουν την μεγαλύτερη έκφραση τους στην Βραζιλία την ίδια!
7) Συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω είναι ότι δεν χρειάζεται να εθελοτυφλούμε ούτε για την βρώμικη αξιοποίηση της χθεσινής, ποδοσφαιρικής, και μόνο, νίκης από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και την κυβέρνηση που θα ρίξουν τα τείχη για να υποδεχτούν τους “ήρωες” του Φερνάντο Σάντος, την ίδια στιγμή που ξεπουλούν τις παραλίες και τα δάση μας – ούτε να αδιαφορήσουμε για τους τύπους με τις περικεφαλαίες, τους μαιάνδρους και τα γυμνά σώματα (δείγμα της “αρχαιοελληνικής ομορφιάς” ασφαλώς) που έκαναν την εμφάνιση τους αλλά ούτε και να στήσουμε στα έντεκα μέτρα τον πολίτη που απόλαυσε το χθεσινό ματς και χάρηκε με το αποτέλεσμα. Απλά, χρειάζεται, να ξεκαθαρίζουμε κάθε φορά τις προτεραιότητες μας και βέβαια να μη χάνουμε τον σκοπό μας που δεν είναι άλλος από το να καταργήσουμε τα φαινόμενα αλλοτρίωσης που σε τέτοιες περιόδους κάνουν την εμφάνιση τους και μεταξύ άλλων, να διεκδικήσουμε έναν αθλητισμό για όλους, χωρίς επαγγελματικές και χρηματικές απαιτήσεις, ελεύθερο από τα καπιταλιστικά δεσμά για να ανυψωθεί εκεί που του πρέπει και να αποτελεί ένα πραγματικό σχολείο ηθικής για τον άνθρωπο.
8) Όσοι πανηγύρισαν χθες την “περήφανη” νίκη της Εθνικής Ελλάδος ήταν συντριπτικά λιγότεροι από τους αντίστοιχους πανηγυρισμούς με το Euro 2004 και βέβαια, ελάχιστοι μπροστά στη χειρότερη πανεργατική, αντιφασιστική ή αντιπολεμική συγκέντρωση και πορεία που έχει πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια του μνημονίου, κι αναφέρομαι στο άμεσο παράδειγμα των Χανίων. Αυτό λέει πολλά ή μήπως ακόμα κι εκεί θα γκρινιάξουμε;
9) Αυτό το Μουντιάλ ίσως να είναι και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα των τελευταίων χρόνων όπου κορυφαίες ομάδες και ποδοσφαιρικές σχολές βγαίνουν εκτός της φάσης των 16 (Ισπανία, Ιταλία, Αγγλία, Κροατία), που παλιές δυνάμεις επανέρχονται με αξιοθαύμαστο τρόπο (Ολλανδία) και… με άλλα που αξίζει να τα σχολιάσουμε με το τέλος της διοργάνωσης αντί επιλόγου ή ακριβώς για αυτό.
10) Και τέλος: ε, ναι! ήταν πέναλτι. Ξεκάθαρο! Και επαφή υπήρχε και εμπόδιο να ολοκληρωθεί η φάση.
