Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος AEJ/IFJ
Ζούμε ιστορικές μέρες, γιατί ζούμε σε μέρες που ο κόσμος αλλάζει ταχύτατα. Μέρες που θα διαστρεβλωθούν, που θα καπηλευτούν, θα αναλυθούν όπως κάνει η ιστορία για το παρελθόν. Ο κόσμος αλλάζει πολύ γρήγορα. Στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες, στην Ουάσιγκτον και σε πολλές πόλεις της Ευρώπης, υπάρχουν 2 κυβερνήσεις. η μία από αυτές είναι η δημοκρατικά εκλεγμένη από τους πολίτες, ενώ η άλλη η σκιώδης είναι αυτή της διεθνούς χρηματοπιστωτικής ελίτ, η οποία είναι αυτή που παίρνει τελικά τις αποφάσεις. Αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα σήμερα.
Αλλά εμείς εδώ έχουμε 2 Ελλάδες, διαφορετικές από την άλλη Ευρώπη. Πάντα έτσι ήταν αυτός ο τόπος, είναι η χώρα των αντιθέσεων που μπορεί να ταράξει τους καλύτερους και τους χειρότερους των ανθρώπων. ταυτόχορνα στην ίδια χρονική στιγμή.
Υπάρχει η Ελλάδα του Σφακιανάκη, του Χριστοδουλόπουλου, υπάρχει της Σ. Τριανταφύλλου, υπάρχει και η Ελλάδα του Θ. Μικρούτσικου, υπάρχει και η Ελλάδα των συναυλιών, αλλά και του σκυλάδικου.
Υπάρχει η Ελλάδα που σηκώνει τη σημαία της με περηφάνια αλλά υπάρχει και η άλλη Ελλάδα που κυμάτιζε την σημαία της πάνω από την Μακρόνησο.
Υπάρχει μια Ελλάδα που κυνηγά τους πρόσφυγες, υπάρχει και η Ελλάδα που βοηθά και στηρίζει τους πρόσφυγες, παράδειγμα οι κάτοικο των νησιών του Αιγαίου, υπάρχει μια Ελλάδα που θέλει να προστατεύουν τα δάση της, αλλά και η Ελλάδα που θέλει το μετάλλιο του χρυσού της.
Υπάρχει μια Ελλάδα που έχει γνωρίζει αληθινούς μαχητές. Ανθρώπους που κάθε μέρα δίνουν την δική τους μάχη. Υπάρχει και η άλλη Ελλάδα που έχει αγκαλιάσει όλο το διαπλεκόμενο σύστημα συντηρώντας όλο το παρασκήνιο της διαπλοκής.
…δεν αποκλείεται οι περισσότεροι από εμάς να έχουμε φάει τον λωτό της λησμοσύνης γι’ αυτό και δεν σπαράζουμε από το νόστο του Οδυσσέα.
Είναι στιγμές, εκείνες οι μοναχικές στιγμές ηρεμίας, που ακούμε την εσωτερική μας φωνή που επιμένει πως η ζωή που ζούμε είναι λάθος. Είναι μια ζωή που όλοι μας επέβαλλαν και εμείς ασυνείδητα και εμείς ασυνείδητα αναγκαστήκαμε να την ακολουθήσουμε σε μια Ελλάδα που έχει 2 όψεις.
Ζούμε σε μια Ελλάδα που απαιτεί περισσότερα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, αλλά και στην άλλη Ελλάδα που παλεύει να μην γίνει μια τεράστια φυλακή. Ζούμε στην Ελλάδα που απαιτεί εργασιακή αξιοπρέπεια, υπάρχει και η άλλη Ελλάδα του ΕΟΖ. Υπάρχει μια Ελλάδα, είναι αυτή που έχουμε κοιμηθεί σε παραλίες, έχουμε δώσει μάχη με τα κουνούπια, με το βραδινό μπάνιο, με την Ανατολή. Δεν έχουν αξία όλα αυτά, γιατί υπάρχει η άλλη Ελλάδα που θέλει το ξεπούλημα του Αιγιαλού. Είναι έγκλημα, που θέλει να δει τσιμέντο μέχρι την θάλασσα για πολλούς λόγους, άλλοι για την μίζα, άλλοι για τις «δουλειές» που θα έπαιρναν.
Υπάρχει βέβαια και Ελλάδα του Καζαντζάκη, του Ρίτσου, του Βελουχιώτη, του Ελύτη, του Βάρναλη, του Μαυριγιάννη. Απέναντι σε μια άλλη Ελλάδα που εκπροσωπείτε από τους δοσιλόγους της κατοχής τους χίτες, τα γράμματα ασφαλείας και τους αμετανόητους απριλιανούς μαζί με τα υπολείμματά τους.
Η Ελλάδα έχει σημαία που την έχουν σηκώσει προδότες, τσιράκια, πουλημένοι, φασίστες και δολοφόνοι, για να σκεπάσουν τα εγκλήματά τους. Στην άλλη Ελλάδα την έχουν κρατήσει τα καλύτερα στοιχεία αυτού του λαού, επαναστάτες, άνθρωποι με όραμα, με αγάπη για τον τόπο τους, με καρδιές που έσπαγαν από αγανάκτηση μπροστά στην αδικία, την λεηλασία. Άνθρωποι που θυσιάστηκαν για τις ιδέες τους.
Αυτές οι δύο Ελλάδες, είναι η σύγκρουση διαφορετικών αξιών και αντιλήψεων. Η μία που δυσανασχετεί όταν κάτι δεν είναι «κερδοφόρο», δεν παράγει χρήμα, περισσότερο χρήμα και άλλο χρήμα. Γινόμαστε ένα μεγάλο εργοστάσιο, μια κανονική αποικία, με τους ξένους να έρχονται να αγοράσουν το μερίδιό τους στον ήλιο, στην θάλασσα, να χαρούν τους ιθαγενείς να χορεύουν και να πίνουν ούζο.
Η άλλη αξία είναι αυτή που θέλει να ζούμε σαν άνθρωποι, να μοιραζόμαστε ότι όμορφο με τους άλλους., χωρίς να τεμαχίζουμε σε κομματάκια και να τα πουλάνε ένα – ένα, είναι σαν να πουλάμε την ψυχή μας.
