ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει,
“πάρ’ το”, λέγοντας, “και συ”.

Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει
έχει αλήθεια ωραία θωριά.
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει
εισέ δάκρυα θλιβερά.

Από στόμα οπού φθονάει,
παλληκάρια, ας μην πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει
του αδελφού την κεφαλή.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

Ο διαπρεπής ομότιμος καθηγητής του ποινικού δικαίου Κ . Μπέης γράφει μερικές αλήθειες στο τακτικό άρθρο του στην “ελευθεροτυπία.”
Ότι είμαστε εγωιστές και προτάσσουμε το εγώ έναντι του εμείς κι αυτός είναι ένας λόγος για την δυσμενή θέση της χώρας μας.
Αλλά και ο συγγραφέας -φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος ομολογεί ότι οι Έλληνες δεν έχουν περάσει από αναγέννηση και διαφωτισμό, όπως διήλθε η ιστορική εξέλιξη των δυτικοευρωπαίων.Για τούτο δεν μας ενδιαφέρει η πολιτική κοινωνία -{ η κοινωνία των πολιτών.}Είμαστε δέσμιοι της οικογένειας και των στενών συγγενών δηλαδή ομνύουμε στο δίκαιο του αίματος.Πάνω σε αυτή την άκρως ατομικιστική κουλτούρα μας πάτησε και το πολιτικό σύστημα διαχρονικά και θεοποίησε την ατομική εξυπηρέτηση {ρουσφέτι.} Σε μια τέτοια κοινωνία χωρίς αρχές θάλλουν πολύ περισσότερο οι φορείς της διαφθοράς. Όσο για τα κρατικά δάνεια;Όλα τα κράτη του δυτικού κόσμου είναι καταχρεωμένα και οι κάτοικοι διαβιούν πάνω από τις δυνατότητες τους.
Αυτό βεβαίως εξυπηρετεί το χρηματιστικό κεφάλαιο που κερδοσκοπεί και έχει σε εξάρτηση λαούς και κράτη.Όσο θα υπάρχει αυτή η στενή σχέση κεφαλαίου και πολιτικής ο λαός θα καταπιέζεται για να γεμίζουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς οι μέτοχοι των τραπεζών και των μονοπωλίων.

Γράφει ο Κ.Μ

“Η απάντηση είναι σταθερή όσο και πικρή: επειδή μέσα στους είκοσι οκτώ ή είκοσι εννέα αιώνες της ιστορίας του ελληνικού έθνους ποτέ δεν προτάξαμε το ευγενικό «εμείς» μπροστά από το πρόστυχο «εγώ»! Σε όλους τους χώρους, τους κατ’ επίφαση ιερούς ή απροσχηματίστως ανίερους, καθώς και με όλες τις περιστάσεις. Στη σχετικώς καλύτερη περίπτωση προτάσσεται το συμφέρον της «δικής μας» κομματικής ή οποιασδήποτε άλλης μορφής παράταξης ή παρέας, σε βάρος όλων των άλλων, που δεν είναι δικοί μας, και συνακόλουθα είναι άξιοι κάθε μοχθηρίας ή αδιαφορίας μας.”
“Τώρα τελευταία, όταν ακούμε κάποιον ενθαρρυντικό λόγο για την τραγικά χρεοκοπημένη και, συνακόλουθα, διεθνώς ανυπόληπτη χώρα μας, αυτός ο παρηγορητικός λόγος περιορίζεται σε μια διαβεβαίωση η οποία, κάτω από τον έλεγχο της λογικής, θα έπρεπε να αποκαρδιώνει κάθε φρόνιμο πολίτη και να τον οδηγεί σε ακραία απελπισία.
Φυσικά αναφέρομαι στην «ενθάρρυνση» ότι με τα αυστηρά (όσο και, καθώς φαίνεται, αναπόφευκτα) μέτρα λιτότητας, και ιδίως με τις συνεχείς ομαδικές απολύσεις υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, η χώρα μας «σύντομα θα μπορεί να βγεί ξανά στις αγορές!».
Ποιο είναι το υποκρυπτόμενο αληθινό νόημα αυτής της «ανακούφισης»;
Η απάντηση είναι ακόμη πιο οδυνηρή, καθώς εξαντλείται στην ενθάρρυνση ότι η χώρα μας θα μπορεί συντόμως να καταρτίζει καινούργια διεθνή δάνεια
και, συνακόλουθα, να βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στη χρεοκοπία και στην οικονομική εξάρτηση.”
Με το όραμα των «αγορών»