Ο Λένιν γράφει κάπου ότι το πιο απρόσιτο φρούριο είναι το ανθρώπινο μυαλό. Αλλά όποιος νομίζει ότι στο μυαλό του ανθρώπου το παράθυρο για να μπει μέσα η γνώση, το καλό και το ωραίο, ανοίγει με βαριοπούλες, τότε αυτός δεν «ανοίγει» μυαλά. Τα αδειάζει.
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Οι βαριοπούλες κλείνουν τα μυαλά ακόμα περισσότερο. Τα κάνουν πουρέ. Και με τον τρόπο αυτό δεν αφαιρεί κανείς αλλά προσθέτει κι άλλους σε εκείνους τους 150.000 που έτρεξαν την Κυριακή να αγοράσουν τη φυλλάδα του Αναστασιάδη.
Να γιατί, λοιπόν, η επίθεση με τις βαριοπούλες και με όλα τα υπόλοιπα «επαναστατικά εργαλεία» στο Πρώτο Θέμα δεν είναι απλώς επικίνδυνη. Δεν είναι απλώς καταδικαστέα. Δεν είναι απλώς βούτυρο στο ψωμί τόσο των τυμβωρύχων της «δημοσιογραφίας» όσο και των πολιτικών ταγών που παριστάνουν τους «υπερασπιστές της ελευθεροτυπίας και της δημοκρατίας».
Είναι και μάταιη. Τόσο μάταιη που η επιμονή σε τέτοιες μεθόδους καταντάει ύποπτη. Γιατί αυτή η τακτική, που θέλει να ισχυρίζεται ότι η προσωπική εκτόνωση συνιστά «αντιφασιστική δράση», επιστρέφει στην κοινωνία ως μπούμεραγκ. Και επιστρέφει άλλοτε με τη μορφή της «δικαιωμένης» φασιστικής αντίδρασης, άλλοτε με τη συνταγματικά μεταμφιεσμένη ρομφαία του «Νόμος και Τάξη». Και στη μια και στην άλλη περίπτωση οι υπηρεσίες που προσφέρουν οι βαριοπούλες στην Αυτού Μεγαλειότητα της «νομιμοποιημένης κρατικής βίας» και στην καθεστωτική προπαγάνδα περί «δύο άκρων» είναι μεγάλες.