Του π. Στυλιανού Θεοδωρογλάκη
Ο Θεός έρχεται στη γη. Από πού έρχεται;
Όντας «πανταχού παρών» βρίσκεται και στη γη και στον ουρανό και παντού.
Όταν λέγεται λοιπόν πεζά ή ποιητικά ότι ο Θεός κατεβαίνει στη γη, σημαίνει ότι ο Θεός φανερώνεται και γνωρίζεται εφικτώς στους ανθρώπους. Πώς αλλιώς; Μόνα ανθρώπινα.
Ο λόγος λοιπόν είναι για φανέρωση και γνωριμία, ανάπτυξη και αύξηση της κοινωνίας.
Μέχρι τα Χριστούγεννα η κοινωνία που γνωρίζαμε είναι μόνο ανθρώπινη. Μετά τα Χριστούγεννα γνωρίζουμε και ζούμε μια άλλη κοινωνία, τη Θεανθρώπινη κοινωνία, ποιοτικά ανώτερη και ποσοτικά αυξημένη.
Ο Θεός φανερώνεται «εν σαρκί», ανθρώπινα και σμίγει και ενώνεται με τον άνθρωπο «χωρίς φιρμόν ή αλλοίωσιν».
Ο άνθρωπος μένει άνθρωπος και ο Θεός μένει Θεός, αλλά ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίζεται θεανθρώπινα και ο Θεός να γνωρίζεται ανθρώπινα.
Τα Χριστούγεννα ζούμε τη φανέρωση του Θεού πατέρα «εν Χριστώ Ιησού» και αυτή η φανέρωση ολοκληρώνεται «εν πνεύματι Αγίω» τη μεγάλη εκείνη ημέρα της Πεντηκοστής στο σπίτι των Ιεροσολύμων.
Με άλλα λόγια τα Χριστούγεννα είναι η ημέρα γνωριμίας του Θεού με τον άνθρωπο, εορτή υποδοχής του άπειρου και ακατάληπτου Θεού «εν Χριστώ Ιησού τω σωτήρι πάντων ημών».
Συνέχεια τούτου τα Χριστούγεννα είναι εορτή και πανηγύρι που εκφράζουν τη χαρά του ανθρώπου για τη δυνατότητα που του δίδεται να υπερβαίνει την απειρία και την ακαταληψία του Θεού δι’ άλλης οδού «του γνώναι Θεόν μάλλον δε γνωσθέντες υπό του Θεού».
Η γη και οι άνθρωποι χαίρουν και πανηγυρίζουν γιατί ο Θεός «εν Χριστώ Ιησού παραγίνεται ημίν».
Ο κόσμος αγάλλεται και χαίρει.
Οι άνθρωποι γεμάτοι έκπληξη από το θαύμα των Χριστουγέννων χαίρουν και τραγουδούν «εν Βηθλεέμ τη πόλη οι ουρανοί αγάλλονται χαίρει η κτίση όλη».
Όμως τα Χριστούγεννα δεν σηματοδοτούν την εγκόσμια φανέρωση του Θεού μόνο, βεβαιώνουν εξίσου και τη δυναμική αναβάθμιση του ανθρώπου στο ύψος και την ποιότητα του Θεού.
«Υψώθητε» ρήμα των Χριστουγέννων πνοής και ζωής. Την ώρα που ο Θεός προσλαμβάνει το ανθρώπινο ο άνθρωπος αναβαθμίζεται στο ύψος του Θεϊκού, του αιώνιου, του άγιου, του ουράνιου, του άφθαρτου, του αναστάσιμου.
Ο άνθρωπος από τη θλίψη πορεύεται στη χαρά, από την ένδεια στο πλούσιο έλεος του Θεού, από τη μοναξιά και την εγκατάλειψη στην πληρότητα της κοινωνίας, της καταλογής, της ειρηνικής συνύπαρξης και ζωής.
«Αν είναι ο ορισμός σας Χριστού τη Θεία γέννηση να πω στο αρχοντικό σας» το τραγούδι ερμηνεύει τη βούληση του Θεού να ζητά την άδεια του ανθρώπου για την άνοιξη και την ανάπτυξη της κοινωνίας από την άκρη των ακριών ώσπου να πας στην άλλη, την καταλλαγή και τη συμφιλίωση των όμοιων και των αντίθετων, των διαφορετικών, των δικών μας και των ξένων, των φίλων και των εχθρών, των αγίων και των αμαρτωλών.
Για όλους έχει ο Θεός, τα Χριστούγεννα είναι για να έχουμε και εμείς «οι παραλειπόμενοι».
Με αυτά που έχουμε προπάντων με την αγάπη του Θεού να λειτουργούμε το άγιο θέλημά του, που δεν είναι άλλο από το να μεταδίδουμε την αγάπη του στον συνάνθρωπο, τον όμοιο και τον διαφορετικό.
Τα Χριστούγεννα συνθέτουν την κοινωνία της διαφορετικότητας, της ενότητας, της συμφιλίωσης.
Η Βηθλεέμ δεν ενώνει μόνο τη γη με τον ουρανό, προτυπώνει μόνον αυτή τη δυνατότητα της συγκρότησης της κοινωνίας της διαφορετικότητας.
Οι άγγελοι τραγουδούν τη δόξα του Θεού. Οι ποιμένες της Γαλιλαίας είναι αγραυλούντες και χαίρονται τα ουράνια αγγελικά τραγούδια.
Οι μάγοι και οι σοφοί υποκλίνονται και καταθέτουν τα δώρα τους, τη σοφία τους στην απλότητα και τη λαμπρότητα της φάτνης, των αλόγων, που και εκείνα υποκλίνονται στο μυστήριο της θεοπαρουσίας, της θεοσάρκωσης, της ενανθρώπησης.
«Ο λόγος σαρξ εγένετο» και τα πάντα λειτουργούν και συμπορεύονται και συνεορτάζουν «υπέρ λόγον και έννοιαν» ακόμα και η άλογος κτίση.
Έτσι ετοιμάζεται το τραπέζι των Χριστουγέννων με απλότητα και καθαρότητα, όπως η φάτνη των αλόγων της Βηθλεέμ με ουράνια εδέσματα και τραγούδια.
«Δεύτε προς με πάντες».
Όλοι είμαστε καλεσμένοι και μέσα και έξω από τα σύνορα.
Κανένας περίλυπος, κανένας πεινασμένος. «Οι εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού».
Η ευθύνη ανήκει σε μας να ανοίξουμε τις πόρτες της υπάρξεως και της ζωής μας, να ετοιμάσουμε τη φάτνη της καρδιάς μας, να στολίσουμε το τραπέζι της αγάπης μας και να τολμήσουμε το ισχυρό ευαγγελικό κάλεσμα: «Εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου σας».
Τα Χριστούγεννα είναι η χαρά του Κυρίου, όμως είναι και δική μας η ευθύνη να τα κάνουμε και χαρά του κόσμου και του ανθρώπου.
Η φωτεινή νύχτα των Χριστουγέννων.
Το άστρο της Βηθλεέμ.
Οι σοφοί και οι μάγοι της Ανατολής.
Οι άγγελοι των ουρανών.
Οι ποιμένες της Γαλιλαίος.
Όλοι αυτοί υπαγορεύουν και διαμηνύουν «την εν ενί στόματι και μία καρδία» συμπόρευσή μας στην κοινωνία της αλληλεγγύης, του αλληλοσεβασμού, της διαφορετικότητας, την ενότητα του εμείς και των άλλων.
Η άμεση ενίσχυση και στήριξη των κατ’ εξοχήν εμπερίστατων αδελφών μας είναι ευθύνη μας.
Να μην περιμένουμε μόνο τους φορείς που στηρίζουν, όπως τα κοινωνικά παντοπωλεία, τα συσσίτια και τα διάφορα άλλα νεοφανή στέκια φιλανθρωπίας.
Εμείς οι ίδιοι όποιοι είμαστε, όπως είμαστε στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι μας να μην καθίσουμε μόνοι μας.
Να αφήσουμε χώρο για τον εμπερίστατο, τον πάσχοντα, τον ανήμπορο, τον μοναχικό αδελφό μας.