Του Μανόλη Ντουντουνάκη
Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε, την γερμανική επέλαση, ειρηνική κυριαρχία κατά άλλους, στην Ευρώπη. Τα χρήματα πια δεν έρχονται από την Αμερική, όπως μεταπολεμικά, αλλά από τη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη που απαιτεί «μεταρρυθμίσεις» προς όφελος της, και ζητά «γη και ύδωρ» από το φτωχό, υπερχρεωμένο, ευρωπαϊκό νότο. Τα θέλουν όλα: οικόπεδα «φιλέτα», «πρώην» κραταιές επιχειρήσεις, έλεγχο της κρατικής μηχανής, “deals” για τις γερμανικές εταιρίες.
Στην Ελλάδα, μετά τον «ανίκανο» να αντισταθεί στις πιέσεις Γ.Α. Παπανδρέου, έχουμε το δίδυμο της συγκυβέρνησης με νεοφιλελεύθερη ατζέντα και πλήρη υποταγή στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών. Ανήμποροι να αντιληφθούν το διακύβευμα, οδηγούν τη χώρα σε μισθούς Βαλκάνιων, σε εργασιακό μεσαίωνα, στη μεγαλύτερη ανεργία ανεπτυγμένης χώρας στο κόσμο, διαλύουν κάθε δομή κοινωνικού κράτους, υγεία – παιδεία – αυτοδιοίκηση, καλλιεργούν την ξενοφοβία, το ρατσισμό και εγκαθιδρύουν αστυνομοκρατούμενο κράτος. Γινόμαστε, κατά τα πρότυπα της Τουρκίας στην προηγούμενη δεκαετία, η φθηνότερη ευρωπαϊκή χώρα μαζικού τουρισμού. Κραταιές, κρατικές και μη, επιχειρήσεις όπως οι τηλεπικοινωνίες, το νερό, η διαχείριση των απορριμμάτων, η ενέργεια, ο ορυκτός πλούτος της χώρας παραδίδονται σε ξένες εταιρίες. Η αναιμική ανάπτυξη, που πιθανά θα έρθει από το 2016, θα είναι ανάπτυξη για τους λίγους, τους ισχυρούς, τις ξένες εταιρίες. Παράλληλα όμως θα συνεχίζεται η φτωχοποίηση του λαού μας και πιθανά θα εμφανιστούν ακόμα και φαινόμενα εκπόρνευσης της νεολαίας μας όπως στην Ρουμάνια του Τσαουσέσκου.
Είναι αναγκαίο λοιπόν τόσο στην Ευρώπη όσο και στη χώρα μας να υπάρξει αντίσταση – αντίδραση στην ακολουθούμενη πολιτική. Χρειαζόμαστε ένα ισχυρό πανευρωπαϊκό μήνυμα ενάντια στη λιτότητα, υπέρ της ανάπτυξης για τους εργαζόμενους, υπέρ της Ευρώπης των λαών.
Στη χώρα μας προωθείται έντονα από τα ΜΜΕ η νεκρανάσταση της λεγόμενης κεντροαριστεράς. Όλοι, όμως ξέρουμε για τα εκτεταμένα φαινόμενα διαφθοράς, πλουτισμού και συναλλαγής που κυριάρχησαν στο λεγόμενο χώρο της «κεντροαριστεράς» και διάβρωσαν το σύνολο σχεδόν του στελεχιακού δυναμικού της. Ακόμα όμως και τα ηθικά στελέχη δε συγκρούστηκαν με συμφέροντα, δε δρομολόγησαν θεσμικές αλλαγές, δεν βγήκαν από το μονοπάτι που τους υπέδειξαν, όντας σε θέσεις ευθύνης.
Στη χώρα μας, είναι επιτακτική ανάγκη, η σύγκρουση με το παρελθόν και τους εκφραστές του, η προώθηση μεταρρυθμίσεων προς όφελος της κοινωνίας, της χώρας και του λαού μας, η ειρηνική μεταρρύθμιση θεσμών και δομών του κράτους, ανάλογες εκείνων του Τρικούπη και του Βενιζέλου, και η σθεναρή αντίσταση – αντίδραση στις επιθυμίες των ξένων δανειστών μας. Η χώρα μας χρειάζεται επενδύσεις παραγωγικής ανασυγκρότησης, επανίδρυση του κράτους, τομές στη φορολογία εισοδήματος & κεφαλαίου, αλλαγές σε υγεία, παιδεία, αυτοδιοίκηση μα πάνω από όλα χρειάζεται να ξανάρθει το χαμόγελο στα χείλη μας, η ελπίδα στη καρδιά μας, ότι μια νέα πορεία είναι εφικτή.
Μήπως πρέπει να πιστέψουμε, ξανά, όλοι, ότι η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες;