Αποχαιρετισμός στον αδικοχαμένο Σωτήρη Σιώκο
Ένα μεγάλο ουράνιο τόξο γέμισε τον ορίζοντα σήμερα. Με όλα τα χρώματα της ίριδας να διαχέονται στο στερέωμα και να διαθλώνται στα νερά της θάλασσας. Πήρε άλλη μυρωδιά θαρρείς ο αέρας, άλλαξε ήχο το κελάηδημα των πουλιών, κοντοστάθηκε η άνοιξη. Σήμερα «αναλήφθηκε στους ουρανούς» ο Σωτήρης Σιώκος. Σήμερα χάσαμε τον κομμουνιστή, τον άνθρωπο, το σύντροφο, το φίλο.
Το φιλαράκι μου το Σωτηράκη, όπως τον έλεγα όλα αυτά τα χρόνια, κι ας μου επιτραπεί αυτή η προσωπική αναφορά. Το Σωτήρη που γνώρισα από το 1978, όταν, μετά τη χούντα, αφού ιδρύσαμε την παράταξη για τον εκδημοκρατισμό της ΟΤΟΕ, ξεκινήσαμε τους μεγάλους αγώνες, για το ωράριο, ενάντια στο άρθρο 4, για το ενιαίο μισθολόγιο, ενάντια στην απελευθέρωση του πιστωτικού συστήματος κτλ.
Ξεχώριζε πάντα ο Σωτήρης, από όλους μας. Για το γαλήνιο τρόπο του, για το αιώνιο χαμόγελό του, την αστείρευτη διάθεσή του να εξηγεί τα πάντα στους πάντες, τη διαλεκτική ανάλυση των γεγονότων, την ανυποχώρητη στάση του απέναντι στην εργοδοσία, την ανθρώπινη συμπεριφορά του απέναντι σε συναδέλφους, συναγωνιστές και συντρόφους, τη δημοκρατική λειτουργία που τον διάκρινε σε όλες τις θέσεις ευθύνης που ανέλαβε στο μακρόχρονο διάστημα της συνδικαλιστικής και πολιτικής του δράσης.
Ξεχώριζε για τα πολυποίκιλα ενδιαφέροντά του, δεν υπήρξε ποτέ «μονόπλευρα» πολιτική ή συνδικαλιστική προσωπικότητα, είχε σπουδάσει σκηνοθεσία, παρακολουθούσε κινηματογράφο, διάβαζε για την ιστορία του ρεμπέτικου και της τζαζ, την ίδια ώρα που μελετούσε και έγραφε για τη διασύνδεση του πιστωτικού συστήματος με την πολεμική βιομηχανία σε παγκόσμιο επίπεδο. Ό,τι αναλάμβανε το «κεντούσε». Η προχειρότητα ήταν λέξη ασυμβίβαστη με το Σωτήρη, όπως φαίνεται κι από τις πρόσφατες εκδηλώσεις του τμήματος πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο είχε την πολιτική ευθύνη. Μελετούσε σε βάθος και τεκμηρίωνε την άποψή του, χωρίς να χάσει καμία «οπτική γωνία» θεώρησής της, με εργαλείο το μαρξισμό-λενινισμό. Με αυτό το «πολιτικό» φορτίο συνέβαλε καθοριστικά στις θέσεις του ΣΥΝ για την εργατική πολιτική στα δέκα χρόνια που ήταν υπεύθυνος στο Τμήμα Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΝ.
Ακούραστος πάντα στο συνδικαλιστικό και πολιτικό αγώνα. Επί χρόνια τον τιμούσαν οι συνάδελφοι εκλέγοντάς τον, επί χρόνια τιμούσε την ψήφο τους με την ανιδιοτελή και απόλυτη προσήλωσή του στους αγώνες, στα ταξικά συμφέροντα των συναδέλφων, σταθερά προσανατολισμένος απέναντι στο τραπεζικό κεφάλαιο. Τα χρόνια που ήταν στο Γενικό Συμβούλιο και στην Εκτελεστική Γραμματεία της ΟΤΟΕ, πλούτισε τις θέσεις της και τα έντυπά της με τις τεκμηριωμένες θέσεις του, τη ριζοσπαστική κατεύθυνσή του, σηματοδότησε με την παρουσία του τους αγώνες του κλάδου.
Ήταν από τη στόφα των αγωνιστών που έδιναν χωρίς να παίρνουν. Από τους ελάχιστους συνδικαλιστές στις τράπεζες, που δεν έκαναν χρήση της Σ.Σ.Ε. που έδινε τη δυνατότητα να παίρνουν ακώλυτα τους υπηρεσιακούς βαθμούς όσοι είχαν απόσπαση. Και μας έκανε όλους περήφανους γι αυτό.
Πρωτοστάτησε σε όλες τις απεργίες της ΟΤΟΕ, του συλλόγου του, με το μοναδικό τρόπο του, χωρίς να λογαριάζει το χρόνο που αφιέρωνε από την προσωπική του ζωή, το μόχθο, την ψυχική φθορά. Με την καθημερινή παρουσία του, από το πρωί στην περιφρούρηση, στις περιοδείες, στις συγκεντρώσεις, στις ομιλίες, στη συγγραφή των ανακοινώσεων κ.ά. Είναι αξέχαστες οι στιγμές που ζήσαμε, να μπαίνουμε παραμονές απεργιών σαν κλιμάκιο με το Σωτήρη σε τράπεζες όπου η εργοδοσία «δεν αστειευότανε», όπως στην τότε Τράπεζα Εργασίας, και ο Σωτήρης, με το μειλίχιο ύφος του, χωρίς καμία προειδοποίηση, να ανεβαίνει επάνω στα γραφεία και στα γκισέ και να μιλάει, σαν ένας άλλος Λένιν. Σταματούσανε οι συνάδελφοι να τον ακούσουν, τον άκουγαν με δέος και οι πελάτες, γιατί τέτοιο φαινόμενο δεν το ξανάδανε να συμβαίνει. Και τους συνέπαιρνε όλους με το ύφος του, το περιεχόμενο των λόγων του, το άσβεστο πάθος για τα πιστεύω του.
Οι ευθύνες και τα καθήκοντα δεν τον φόβιζαν. Αγαπούσε τη δουλειά, αγαπούσε τη δημοκρατία. Θυμάμαι να μου τηλεφωνά αργά το βράδυ, όπως και άλλους συντρόφους και συναγωνιστές, για να ζητήσει τη γνώμη μας σχετικά με την εισήγηση που θα έκανε την επόμενη μέρα. Μπορούσε να συνθέτει, γιατί σεβότανε τη συλλογικότητα, και το αποδείκνυε στην πράξη με κάθε του ενέργεια. Υπήρξε ο αριστερός που μίλησε για αυτοκριτική στο συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και στην πολιτική. Και, απ΄ ότι θυμάμαι, ίσως είναι και ο μόνος που το τόλμησε. Ο μόνος που έκανε ΠΑΝΤΟΤΕ απολογισμό των πεπραγμένων του, συνδικαλιστικά και πολιτικά, χωρίς να φοβάται την κριτική, έτοιμος να συζητήσει τα πάντα.
Αγαπούσε τους φίλους τους, είχε πάντοτε χρόνο για να επικοινωνήσει μαζί μας, να μας ρωτήσει πώς είμαστε, αν χρειαζόμαστε κάτι. Με το Σωτήρη φίλο, είχες πάντοτε τη σιγουριά ότι θα είναι δίπλα σου, ότι κι αν χρειαστείς, όποτε κι αν το χρειαστείς. Με απόλυτο σεβασμό στο πρόβλημά μας, με απόλυτη αφοσίωση στην προσφορά του. Ένα πηγάδι αγάπης και φροντίδας που δε στέρευε ποτέ. Ένα πηγάδι αγάπης, όπου όλοι σκύβαμε για να πάρουμε νερό, και όλοι μας, ο καθένας με τον τρόπο του, φροντίζαμε κι εμείς να το γεμίζουμε, με τη δική μας αγάπη προς αυτόν.
Λάτρευε την οικογένειά του, την αγαπημένη Γιώγια του και τα παιδιά του, ήταν υπερήφανος γι αυτούς, πάντα στα μέτρα της σεμνότητας που τον διέκρινε.
Σεβότανε την αντίθετη άποψη. Μελετούσε αδιάκοπα την ιστορία της αριστεράς. Πίστευε ακράδαντα στην ενότητα της αριστεράς, και πάσχιζε, όλα αυτά τα χρόνια, με όποιο πρόσφορο τρόπο, να βάλει το λιθαράκι του στην υπόθεση αυτή.
«Εσύ δεν είσαι κομμουνιστής, μάλλον είσαι χριστιανός, θα μπορούσες νάσαι και Πατριάρχης, τόσο ήρεμος και καλός που είσαι», τούπε ένα μεσημέρι ο Πέτρος, καθώς πίναμε το κρασάκι μας, τσιμπώντας μεζεδάκια σ΄ ένα ταβερνάκι στη Θεσσαλονίκη.
«Κι όμως φίλε μου», του απάντησε χαμογελώντας γλυκά ο Σωτηράκης, «εγώ είμαι κομμουνιστής, γι αυτό είμαι τόσο ήρεμος και γαλήνιος, γιατί εμείς οι κομμουνιστές έχουμε βαθειά σιγουριά και πεποίθηση για το δίκαιο της άποψής μας».
Καλό ταξίδι φίλε Σωτήρη, το γλυκό χαμόγελό σου, η ουράνια ηρεμία σου, ο βαθύς στοχασμός σου, η θεωρητικά τεκμηριωμένη πίστη σου στον κομμουνισμό, η αγάπη σου και η προσφορά σου θα μας συντροφεύουν πάντα.
Σ΄ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από καρδιάς που μου έκανες την τιμή να είσαι φίλος μου.
Χριστίνα Σουλτανίδου