Του Αντ. Χαρχαλάκη
Είναι μερικοί άνθρωποι που δίνουν γροθιές σε κοινή θέα, για να μην υποψιαστεί το… φιλοθεάμον κοινόν, πως μυστικά ζουν ένα ειδύλλιο! Το οποίο επιβεβαιώνουν με περιπαθείς ασπασμούς! Κάπως έτσι δηλαδή: έλα αγάπη μου – που μας συνδέουν τόσες οικογενειακές φιλίες – να σε ασπαστώ! Μα εμείς έχουμε ακατάλυτους δεσμούς αίματος! Και ο «αντίπαλος: «Κακέ! Μπροστά στο κοινό όμως, παριστάνεις το δαγκωτό εχθρό μου και πως είσαι με τους απέναντι, που δεν χωνεύουν τ’ άντερά τους, όπως κι εγώ άλλωστε!! Όμως δεν θέλω να κοινολογηθεί αυτό , γιατί έχω δώσει όρκο στους αγαπητούς φίλους που με στηρίζουν… Θα σου πω κάποια ονόματα, μα δεν θέλω να βγεί από το στόμα σου κανενός των το όνομα!! Για πες μου, για πες μου!! Λέει ο άλλος και χοροπηδά από χαρά και ανυπομονησία. Κι αρχίζει: είναι ο τάδε, που ‘χει κάτι σαπιοκάραβα.. είναι ο δείνα που ‘χει κάτι εργοστασιάκια εδώ πιο πάνω.. είναι ο … φτώνος (κάνει πως δεν θυμάται το όνομα). Είναι η … φτώνη, έλα ντε, κάτσε να θυμηθώ τ’ όνομά της, της στρίγγλας… Άντε γαμ…
Ο συνομιλητής του τον κοιτάζει περίεργα, μα χωρίς την παραμικρή έκπληξη. Δείχνει να σνομπάρει τον άλλο: Χα! Αυτοί είναι οι φίλοι κι οι κολλητοί σου βρε τζόγια μου; Είπα κι εγώ… Δηλαδή, σαν να λέμε, έχουμε τους ίδιους φίλους!!! Κοίτα δικέ μου μια σύμπτωση!!! Εμένα όμως φυλάγονται και δεν μιλάνε μαζί μου στα φανερά… Μην πεις τίποτα… Έτσι δικέ μου; Το μόνο που επιμένουν – όταν βλεπόμαστε στα μουλωχτά – είναι να κάνω τον… Αριστερό! Άκου πράματα δικέ μου! Ο λόγος γι’ αυτό; Για να μην καταλάβουν τα κορόιδα πως είμαι μακριά από αυτά!!! Είδες οι πονηροί; Σκίζουν την τρίχα στα τέσσερα, όπως λέμε …ε… Μαφία! Ο άλλος: Γειά σου λεβεντόπαιδο!! Και του δίνει μια χαϊδευτική γροθιά… Δηλαδή από τώρα άρχισες; Λέει ο χτυπημένος με παράπονο. Περίμενε να χτυπηθούμε μπροστά σε κόσμο, δεν συμφωνήσαμε έτσι; Πως αλλιώς θα πιστέψει ο κοσμάκης πως είμαστε αντίπαλοι; Μόνο έτσι θα περάσω στις γραμμές αυτηνών που ομνύουν στ’ όνομά μου!! Και αργότερα βλέπουμε… Ατσίδα μου εσύ! Ξεπέρασες τους φροντιστές σου! Και δος του άλλη μια χαϊδευτική γροθιά… Συμπληρώνει όμως μετά τη γροθιά: Φοβούμαι όμως μήπως μου πάρεις το βραβείο. Και σαν να μονολογεί: Στο κάτω – κάτω ίδιοι είμαστε.