«Είναι απλός ο τρόπος γραφής σας…»
«Δηλαδή;»
«Γράφετε σε στυλ “ άρλεκιν” και είναι όλα μια μασημένη τροφή .»
«Δηλαδή;» ξαναρωτώ.
«Τι να σας πω.. δεν είστε λογοτέχνης..»
«Και ποιος είναι ο λογοτέχνης; μπορείτε εσείς να μου δώσετε κάποιο ορισμό, η, να σας παραθέσω,εγώ, ότι : Με τον όρο Λογοτεχνία εννοούμε τα γραπτά και προφορικά προϊόντα του έντεχνου λόγου. . Η έννοια της λογοτεχνικότητας βέβαια δεν μπορεί να οριστεί εύκολα, γι’ αυτό και ο χώρος της Λογοτεχνίας δεν μπορεί να καθοριστεί με αυστηρά όρια. . Γι’ αυτό τον λόγο, είναι δυνατόν κάποιο κείμενο να γραφτεί με «λογοτεχνική» πρόθεση, αλλά σταδιακά να πάψει να αντιμετωπίζεται ως λογοτεχνικό, ενώ αντίθετα κάποιο άλλο να ανήκει σε είδος λόγου που δε θεωρείται «λογοτεχνικό», αλλά με την πάροδο του χρόνου να συμπεριλαμβάνεται στα λογοτεχνικά κείμενα. Υπάρχει η τάση να ορίζονται ως λογοτεχνικά κείμενα τα κείμενα που θεωρούνται “καλά”, που έχουν δηλαδή αξιολογηθεί ως ανώτερα από κάποια άλλα και προσφέρουν στον αναγνώστη αισθητική απόλαυση..
Μια τέτοια θεώρηση είναι προβληματική, γιατί δεν υπάρχουν κάποια εγγενή κριτήρια με τα οποία μπορεί να αξιολογηθεί ένα κείμενο˙ οι αισθητικές αντιλήψεις δεν παραμένουν αμετάβλητες μέσα στον χρόνο, γιατί εξαρτώνται απόλυτα από το περιβάλλον, τις πεποιθήσεις και τους προβληματισμούς κάθε εποχής. Είναι πολύ πιθανό λοιπόν, ένα κείμενο που σε μια συγκεκριμένη εποχή είχε αναγνωρισμένη λογοτεχνική αξία, σε κάποια άλλη να πάψει να ανταποκρίνεται στους σύγχρονους προβληματισμούς και να χάσει την αξία του. Επιπλέον, η αξιολόγηση ενός έργου συχνά καθορίζεται από τη συγκεκριμένη εικόνα που έχουμε σχηματίσει για τον «λογοτεχνικό κανόνα»: Aν διαβάσουμε ένα έργο γνωρίζοντας ότι είναι έργο ενός αναγνωρισμένου και καταξιωμένου λογοτέχνη θα το αξιολογήσουμε θετικά με αυτό το κριτήριο, ενώ μπορεί να απορρίψουμε κάποιο άλλο γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι πρόκειται για έργο ενός λογοτέχνη που θεωρείται ελάσσων.
Ενδεικτικό της σχετικότητας των αξιολογικών κρίσεων είναι το πείραμα του καθηγητή του Πανεπιστημίου του Cambridge I. A. Richards, ο οποίος το 1929 έδωσε στους φοιτητές του ποιήματα χωρίς να αποκαλύψει τους συγγραφείς τους και ζήτησε να εκφράσουν την αξιολογική τους κρίση: οι φοιτητές απέρριψαν πολλά ποιήματα καθιερωμένων ποιητών και προτίμησαν άλλα, άγνωστων ή υποτιμημένων.
Οι οντολογικές θεωρήσεις του φαινομένου της Λογοτεχνίας τελικά καταλήγουν σε αδιέξοδο, γιατί στηρίζονται στην παραδοχή ότι τα “λογοτεχνικά” χαρακτηριστικά είναι σταθερά και μόνιμα. Αυτή η άποψη όμως ανατρέπεται εύκολα από το γεγονός ότι: “οι αντιλήψεις για τη φύση και τη λειτουργία της λογοτεχνίας αλλάζουν διαρκώς” και “τα χαρακτηριστικά της δεν γίνονται αποδεκτά ως ειδοποιά σε οποιονδήποτε τόπο και χρόνο”…
Noμiζω, είναι μια καλή απάντηση ως προς τι είναι λογοτεχνία και τι κάνει τον καθένα λογοτέχνη. Εσείς με απορρίψατε από την πρώτη στιγμή που είδατε τα κείμενα μου , όμως εγώ δεν μπορώ να απορρίψω τον εαυτό μου ,που είναι ένα αδηφάγο θεριό και παλεύει με κάθε τρόπο να βγει προς τα έξω έστω και με αυτό το τρόπο…
Με λέτε απλή; Nαι γράφω απλά ,γιατί είναι απλή και η ζωή μου ..Γράφω απλά γιατί απευθύνομαι σε απλούς ανθρώπους, υψηλής συναισθηματικής διανόησης..
Γράφω απλά και καθημερινά πράγματα ,που ζούμε και αγγίζουμε..
Γράφω απλά γιατί όλα τα βλέπω με την ματιά της αγνής όρασης..
Το ποιός ορίζει αν πρέπει να έχεις πλούσια η φτωχή γραφή, είστε εσείς που κρατάτε τους οίκους δέσμιους των ‘καθυστερημένων’ συναισθηματικά ανθρώπων.
Εκείνων που θα γράψουν ένα σωρό βερμπαλισμούς και κίβδηλες λέξεις πάνω σε μια κόλλα χαρτί…Με λέτε τώρα καυστική; Εσείς με κάνατε με τους ‘αξιόλογους’ χαρακτηρισμούς σας..
Μην εκδώσετε ποτέ τα έργα μου ,θα μείνουν στο συρτάρι να μου θυμίζουν πως, κάποτε τα έβαλα σε αντιπαράθεση με τα “πλούσια” έργα διαφόρων ανά τον κόσμο διασήμων ‘συγγραφέων’.. Αυτό και μόνο μου δίνει την αξία που θέλω..
Ότι κατάφερα να τα βάλω με τα δικά σας “θεριά”!..»