Του Άκη Κοσώνα
Άκης Κοσώνας
Το πάρτυ των (κυρίως) τηλεοπτικών ΜΜΕ με την τρομοκρατία και τις συλλήψεις είναι διαχρονικό και αποτελεί σταθερή αξία. Εκτός απ΄αυτό αποτελεί και καλό έσοδο, τσάμπα τηλεοπτικό χρόνο και ευκαιρία ανάδειξης νέων τηλεοπτικών προσώπων.
Αυτό έγινε με τη 17 Νοέμβρη, αυτό γίνεται τώρα με τον Νίκο Μαζιώ τη, αυτό είχε γίνει στην υπόθεση των… διαπραγματευτών τηλεδημοσιογράφων (που ήκμαζαν τότε) με τον Σορίν Ματέϊ στη Νιόβης στην Αχαρνών, με τον αλβανό Φλαμούρ Πίσλι που είχε απαγάγει το λεωφορείο με κόσμο για να το (ν) οδηγήσει στην Αλβανία, με τον Βασίλη Παλαιοκώστα και το ελικόπτερο, με τον Κώστα Πάσσαρη και τον χαμό στην πλατεία Βάθη, αυτό δεν είχε γίνει με τον Βαγγέλη Ρωχάμη γιατί τότε τα τηλεποπτικά ΜΜΕ δεν ήταν αναπτυγμένα. ΄Οπως δεν είχε γίνει για τον ίδιο λόγο με τα αδέλφια Κοεμτζή, αλλά η ιστορία έγινε γνωστή και μυθική με άλλους τρόπους.
Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι τα ΜΜΕ λειτουργούν ως παραεξουσία άμεσα συνεργαζόμενη με τις αρχές και το κράτος. Εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα. Όταν παρακολουθείς το ρεπορτάζ, την αφήγηση των αστυνομικών ρεπόρτερ, μέσα σε ένα δίλεπτο, άντε πεντάλεπτο για να συνέλθεις απο το σοκ της ταύτισης, ψάχνεις να ακούσεις καλύτερα (είναι και πιό σύντομοι) τους κανονικούς εκπροσώπους της αστυνομίας που λένε απλώς (;) τι συνέβη. Και τέλος. Έτσι κι αλλιώς «η υπηρεσία» (ή υπερεσία) δεν επιτρέπει πολλά-πολλά, αυτά μπορούν να διαρρέονται στους καθ΄ύλην αρμόδιους ώστε να έχει ο καθείς απο μια αποκλειστικότητα. Ο ένας αν είχε ο δράστης δεύτερο όπλο, ο άλλος να βρίσκει κάλυκα τυχαία τοποθετημένο (όχι! Αποκλείεται, πεσμένος ήταν…) κάτω απο το τρίτο δεξιά τραπέζι του εστιατορίου, ο τρίτος να συνομιλεί με μάρτυρα που δεν ανακάλυψαν συνάδελφοί του κι ο μάρτυς (που λένε και στα δικαστήρια) να περιγράφει την αγωνία στο πρόσωπο του υπόπτου ή πως έπινε τον καφέ του και πόσες μέρες πήγαινε εκεί για αν κάνει αναγνώριση χώρου και οδών διαφυγής,το ρεπεράζ που λέμε…, ο τέταρτος πόσα κλειδιά είχε στην τσέπη του ο τρομοκράτης και που να είναι οι γιάφκες στις οποίες αντιστοιχούν τα κλειδιά, ο πέμπτος ποιές περιοχές «χτενίζονται»…
Όλα αυτά κυριαρχημένα απο την αντίληψη ότι όλοι είναι τρομοκράτες, όλοι είναι ίδιοι, όλοι είναι επικίνδυνοι για την κοινωνία. Έχουμε δηλαδή την πρακτική μεταβολή της είδησης σε αξιακή αρχή χωρίς μάλιστα τη δυνατότητα διαλόγου αφού τα παραπάνω εκφέρονται ως αξιώματα. Όταν το κάνει η εξουσία αυτό, το κράτος, η πολιτεία, είναι απολύτως κατανοητό και εύλογο. Όταν το κάνουν ασύστολα τα ΜΜΕ έχουμε ταύτισή τους με το κράτος και ανάδειξή τους σε συμπληρώματα της εξουσίας. Αυτό είναι κατανοητό αλλά όχι εύλογο. Είναι επιπλέον και βλακώδες μια και επιβεβαιώνει με τον πιό προφανή τρόπο όσους πιστεύουν ότι τα μέσα ενημέρωσης (όλα ή μεγάλο μέρος τους) είναι όργανα και συνεργάτες της κάθε εξουσίας και εξυπηρετούν ευθέως το σύστημα στο οποίο μετέχουν.
Παρατηρούμε επίσης ότι το ρόλο του άτυπου ανακριτή όλων όσοι μετέχουν στη δημόσια ζωή και βρίσκουν διακριτά στοιχεία στα είδη ένοπλης δράσης, έχουν αναλάβει τα ΜΜΕ είτε μέσω κεντρικών παρουσιαστών που διδάσκουν νομιμότητα και νομιμοφροσύνη είτε μέσω σχετικών εκπομπων (εκτός και εκτός κεντρικών δελτίων) όπου όποιος τολμήσει να υποστηρίξει την ύπαρξη διαφορετικών ταυτότητων, ρόλων και ομάδων δράσης, καταδικάζεται ευθέως ή εξ αποτελέσματος ως ιδεολογικός συνεργός των τρομοκρατών.
Η υπόθεση Μαζιώτη ξαναφέρνει στην επικαιρότητα την αυτόκλητη αυτή και σαφώς τρομοκρατική δράση των ΜΜΕ που υπερβαίνοντας ρόλο και αρμοδιότητα τροκοκρατούν οποιονδήποτε (μπορεί να) σκέφτεται διαφορετικά απ΄τον δικό τους ισοπεδωτικό τρόπο. ΄Οπως τρομοκρατική ήταν η δράση αρκετών απ΄αυτά στην προεκλογική περίοδο των δύο εκλογών του 2012 (αλλά και στις πρόσφατες ευρωεκλογές) όταν εκβίαζαν για την ψήφο υπέρ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (μόνο) απειλώντας σε περίπτωση διαφορετικής επιλογής απο την επιστροφή «στα κάρα και τα μουλάρια» μέχρι τη λεηλασία καταστημάτων, τραπεζών, σπιτιών και δραματικές ελλείψεις σε γάλα, φάρμακα, άλευρα και καύσιμα. Κι επειδή μαζί με όλα τα προηγούμενα πάει και η συνήθης ηλίθια και εκβιαστική ερώτηση «καταδικάζεις τη βία απ΄όπου κι αν προέρχεται;», ας σκεφτούμε ότι μια καλή απάντηση είναι «μπα, λέω να καταδικάσω πρώτα όσους απο εσάς που θέτουν τη ερώτηση τρομοκρατούν τον κόσμο εκτελώντας συμβόλαια για να διαιωνίσετε τα συμπίπτοντα και διαπλεκόμενα συμφέροντά σας». Μετά, αν περισσέψει χρόνος, βλέπουμε.
tvxs.gr
