Η άσκηση ως θεραπευτικό μέσο σε ασθενείς με καρκίνο του προστάτη Τα αυξημένα επίπεδα φυσικής δραστηριότητας μετά τη διάγνωση μειώνουν τη συνολική και τη σχετιζόμενη με την ασθένεια θνητότητα σε επιβιώσαντες με καρκίνο του προστάτη.
Οι ασθενείς που ανέφεραν αυξημένα επίπεδα φυσικής δραστηριότητας τέσσερα χρόνια μετά τη διάγνωση παρουσίασαν χαμηλότερο κίνδυνο της συνολικής και της σχετιζόμενης με την ασθένεια θνητότητας. Ειδικότερα, όσοι εκτελούσαν υψηλής έντασης φυσική δραστηριότητα σε συχνότητα > 3 ώρες την εβδομάδα μείωσαν το σχετικό κίνδυνο κατά 49% και 61%, για την ολική και τη σχετιζόμενη με την ασθένεια θνητότητα αντίστοιχα, συγκριτικά με όσους έκαναν καθιστική ζωή. Οι ασθενείς που περπατούσαν περισσότερες από 7 ώρες την εβδομάδα, συγκριτικά με όσους περπατούσαν λιγότερο από 20 λεπτά, είχαν μειωμένο κίνδυνο της ολικής κατά 48% και της σχετιζόμενης με την ασθένεια θνητότητας κατά 56%.
Οι ασθενείς που άλλαξαν δραστικά τον τρόπο ζωής τους παρουσίασαν μείωση της θνησιμότητας κατά 35%, ενώ το μεγαλύτερο όφελος ως προς τη μείωση της θνησιμότητας παρουσίασαν οι ασθενείς που ανέφεραν υψηλά επίπεδα φυσικής δραστηριότητας τόσο πριν όσο και μετά τη διάγνωση (μείωση σχετικού κινδύνου κατά 39%).
Το αυξημένο επίπεδο φυσικής κατάστασης ενός ατόμου μπορεί να επηρεάσει την εξέλιξη του καρκίνου του προστάτη και τη θνησιμότητα μέσω διαφορετικών μηχανισμών που αφορούν στη βελτίωση της ανοσοποιητικής λειτουργίας, στη μείωση των φλεγμονωδών δεικτών και στη βελτίωση του ορμο0νικού προφίλ. Αυτό που μένει να αποσαφηνιστεί είναι οι προσαρμογές που επιφέρουν διαφορετικά είδη άσκησης με εφαρμογή προοπτικών μελετών σε αυτούς τους ασθενείς.
Η άσκηση καθυστερεί την απώλεια μυϊκής μάζας και μειώνει τις παρενέργειες, της θεραπείας σε ασθενείς με καρκίνο του προστάτη που βρίσκονται σε θεραπεία καταστολής ανδρογόνων.
Οι ασθενείς που ασκήθηκαν παρουσίασαν αύξηση της άλιπης μάζας σώματος και των επιδόσεών τους στα τεστ μυϊκής δύναμης το εύρος των οποίων κυμάνθηκε μεταξύ 3-31% για τις διάφορες μυϊκές ομάδες που εξετάστηκαν. Βελτίωση παρατηρήθηκε, επίσης, στην καρδιοαναπνευστική ικανότητα, καθώς και στα τεστ λειτουργικής ικανότητας και ισορροπίας.
Σημαντική υπήρξε και η μείωση της CRP, χωρίς ωστόσο να παρατηρηθεί μεταβολή στις υπόλοιπες βιοχημικές παραμέτρους που εξετάστηκαν (τεστοστερόνη, PSA, ινσουλίνη, λιπίδια). Η συνολική υγεία παρουσίασε θετική συσχέτιση με τις μεταβολές της άλιπης μάζας και της μυϊκής δύναμης.
Είναι γνωστό ότι η θεραπεία καταστολή ανδρογόνων επηρεάζει αρνητικά τη μυϊκή μάζα.
Η ΧΟΛΗΣΤΕΡΟΛΗ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΕΣ ΒΛΑΒΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ, ΕΞΟΝΤΩΝΕΙ ΤΑ ΝΕΦΡΑ.
Οι στανίνες ενδέχεται να προκαλούν λιγότερες ανεπιθύμητες ενέργειες από όσο πιστεύεται σήμερα, είναι το συμπέρασμα από μια ανάλυση
ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ Σ.Δ. ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΦΑΡΜΑΚΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΧΟΛΗΣΤΕΡΟΛΗΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΡΔΙΟΠΑΘΕΙΣ, ή ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΔΣ ΥΨΗΛΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ.
Ελάχιστοι, μόνο, τύποι ανεπιθύμητων ενεργειών που αναφέρονται με τη χρήση των στατινών προκαλούνται στην πραγματικότητα από αυτό καθαυτό το φάρμακο, καθώς σχεδόν όλες οι αναφερόμενες ανεπιθύμητες ενέργειες έχουν παρατηρηθεί με την ίδια συχνότητα και με το εικονικό φάρμακο. Είναι το συμπέρασμα μιας συστηματικής ανασκόπησης τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων δοκιμών1.
Τα ευρήματα αυτά αποκτούν ιδιαίτερη σημασία από τη στιγμή που το NHS στην Αγγλία εξετάζει τη διεύρυνση των ορίων συνταγογράφησης στατινών. Ένα προσχέδιο κατευθυντήριων γραμμών από το Εθνικό Ινστιτούτο για την Υγεία και την Αριστεία στη Φροντίδα (NationalInstituteforHealthandCareExcellence) έχει συστήσει τη μείωση του ορίου κινδύνου για την έναρξη θεραπείας με στατίνες με σκοπό την πρόληψη της καρδιαγγειακής νόσου2.
Ερευνητές από το Εθνικό Ινστιτούτο Καρδιάς και Πνευμόνων (NationalHeartandLungInstitute) στο Λονδίνο πραγματοποίησαν μια μετά – ανάλυση 29 τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων δοκιμών στις οποίες συμμετείχαν 83.880 ασθενείς. Συνολικά, η μελέτη βρήκε πως σε δοκιμές πρωτογενούς προφύλαξης το ποσοστό των ασθενών με ανεπιθύμητα συμβάντα ήταν 14,6% μεταξύ εκείνων που έλαβαν στατίνη και 14,9% μεταξύ εκείνων που έλαβαν εικονικό φάρμακο, ενώ τα αντίστοιχα ποσοστά σε μελέτες δευτερογενούς προφύλαξης ήταν 9,9% και 11,2%.
Οι συγγραφείς ανέφεραν ότι ενώ η αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας των στατινών βασιζόταν πάντοτε σε στοιχεία από τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές σύγκρισης των αντίστοιχων φαρμάκων έναντι του εικονικού φαρμάκου, δεν συνέβαινε το ίδιο με την αξιολόγηση των ανεπιθύμητων ενεργειών. Οι αναφορές ανεπιθύμητων συμβάντων για τις στατίνες προέρχονται από πολλές πηγές, συμπεριλαμβάνοντας μελέτες παρατήρησης.
Αρκετές ανεπιθύμητε ενέργειες, όπως μυοπάθεια, κόπωση, μυϊκά άλγη και ραβδομυόλυση συχνά αποδίδονται σε στατίνες, αλλά οι ερευνητές βρήκαν πως τα ποσοστά εμφάνισης αυτών των συμβάντων δεν διέφεραν ανάμεσα σε ασθενείς που λάμβαναν στατίνες και εκείνους που λάμβαναν εικονικό φάρμακο. Το ποσοστό αποχώρησης από τις κλινικές δοκιμές ήταν επίσης παρόμοιο για τις στατίνες και το εικονικό φάρμακο, περίπου 12- 15%.
Η μελέτη των Goldacre και συν., η οποία δημοσιεύτηκε στο EuropeanJournalofPreventiveCardiology,βρήκε πως μόνο ο κίνδυνος ανάπτυξης νεοδιαγνωσθέντος σακχαρώδη διαβήτη ήταν σημαντικά μεγαλύτερος σε ασθενείς που λάμβαναν στατίνες, από εκείνους που λάμβανα εικονικό φάρμακο. Για το σύνολο των κλινικών δοκιμών πρωτογενούς και δευτερογενούς προφύλαξης, το ποσοστό ανάπτυξης διαβήτη ήταν 3% με τις στατίνες και 2,4% με το εικονικό φάρμακο.
Σε 14 κλινικές δοκιμές πρωτογενούς προφύλαξης στις οποίες συμμετείχαν 46.262 μετέχοντες, η θεραπεία με στατίνες συνδέθηκε με αύξηση στον απόλυτο κίνδυνο διαβήτη κατά 0,5% (95% διάστημα αξιοπιστίας 0,1% έως 1%, P=0.012) και μειωμένο κίνδυνο θανάτου κατά παρόμοιο ποσό (-0,5% (-0,9 έως -0,2%), P=0.003).
Πηγή: B.M.J.
Για την αντιγραφή Χ.Γ. ΓΕΩΡΓΙΛΑΣ
Π.Ι. ΤΑΥΡΩΝΙΤΗ
