Στη λίστα των τριάντα δημοφιλέστερων προορισμών για το φετινό καλοκαίρι βρίσκονται δέκα ελληνικά νησιά: Μύκονος, Σαντορίνη, Κως, Ρόδος, Κρήτη, Ιος, Ζάκυνθος, Κέρκυρα, Πάρος, Μήλος.
Η λίστα δημοφιλίας καταρτίστηκε από τις αναζητήσεις που έκαναν σε διαδικτυακή πλατφόρμα ενδιαφερόμενοι για ταξίδια διακοπών και θα πραγματοποιηθούν Ιούλιο και Αύγουστο. Ζούμε μεγάλες τουριστικές πιένες, με περιώνυμους αστέρες, της μπάλας, του κινηματογράφου, της μουσικής, της πολιτικής, να μυούνται στο ελληνικό καλοκαίρι και να κατακλύζουν το Διαδίκτυο με ενθουσιώδη μηνύματα και καυτές φωτογραφίες. Ας βουτήξουμε, λοιπόν, σε νερά που αναβαπτίζουν, ηρεμούν και αναζωογονούν.
Αρχή με ελύτικη απόδραση. «Τώρα με ψάθα γυριστή και με σαντάλια κόκκινα, / μ’ ένα σουγιά στο χέρι / πάει το ναυτάκι του περιβολιού / κόβει τα κίτρινα σκοινιά / λασκάρει τ’ άσπρα σύννεφα / η αυγή σφυρίζει την κοχύλα της / μπαρούτι σκάει στα όνειρα / Λαμπρή στα φύκια τ’ ουρανού!».
«Καθώς ο ήλιος του Αιγαίου δέρνει τα ερείπια, καθώς τα δάκτυλα των ρημαγμένων ανθρώπων ποτίζουν την άνυδρη γη της Σαντορίνης, εμείς που τη λατρέψαμε προσπαθούμε να την κρατήσουμε μέσα μας έτσι όπως ήταν πριν από το σεισμό, έτσι που θέλουμε να μείνει» γράφει στη «Νέα Εστία» ο Ηλίας Βενέζης. «Ακινητεί ο ήλιος, λουφάζει κύματα, πύκνα, ύλη ανένδοτη, φως τρομερό στους άγριους βράχους της Σαντορίνης, τους γυμνούς, στο πιο μοναδικό το πιο εξαίσιο τόπιο του Αιγαίου. Πουθενά του κόσμου ο ταξιδιώτης δεν θα το αισθανθεί αυτό, δεν θα το αισθανθεί τόσο: το φως να μην είναι στοιχείο που ενώνεται με την ύλη -με τη γη, με το νερό- ερχόμενο απ’ έξω».
Για τον Ζακ Λακαριέρ με το πρώτο του ταξίδι στην Ελλάδα στα 1947 και το τελευταίο το φθινόπωρο του 1966 η ύστατή του εικόνα ήταν ένα νησί του Αιγαίου, άδεντρο, μ’ ένα μοναδικό χωριό, «τοπίο απογυμνωμένο, με τη μιζέρια και την ομορφιά συναρμοσμένες σαν δυο πλαγιές του ίδιου λόφου. Μιζέρια και ομορφιά. Σύζευξη των αντιθέτων, όπως η φράση του Ηράκλειτου, που τα κυκλαδίτικα τοπία δεν παύουν να τη συλλαβίζουν μέσα στο φως τους: “Αρμονίη κόσμου παλίντροπος”. Κοιτώντας από την απόσταση του χρόνου, συνειδητοποιώ μέχρι ποίου σημείου μπλέκονται μέσα στη μνήμη μου οι αναμνήσεις σαν σε παιχνίδι αινιγματικό».
Οσο για το νομπελίστα Αλμπέρ Καμί, τα κύματα έρχονται απ’ την αόρατη Ανατολή, ένα ένα, υπομονετικά. «Ατέλειωτη πορεία που δεν άρχισε ούτε τελείωσε ποτέ. Ποτάμια μικρά και μεγάλα περνούν, η θάλασσα περνά και μένει. Ετσι θα ‘πρεπε ν’ αγαπώ, πιστά και φευγαλέα. Σμίγω με τη θάλασσα. Μερικές νύχτες που η γλυκύτητά τους παρατείνεται, ναι, μπορούμε άφοβα να πεθάνουμε τότε, ξέροντας πως τούτες οι νύχτες θα ξανάρθουν ύστερα από μας πάνω στη γη και στη θάλασσα. Απέραντη θάλασσα, πάντα οργωμένη, πάντα παρθένα, η θρησκεία μου μαζί με τη νύχτα! Μας πλένει και μας χορταίνει στα στείρα αυλάκια της, μας ελευθερώνει και μας κρατάει ορθούς. Σε κάθε κύμα μια υπόσχεση, πάντα η ίδια… Είχα πάντα την αίσθηση πως ζούσα στο πέλαγος, σε κίνδυνο, στην καρδιά μιας μεγαλόπρεπης ευτυχίας».
Γιώργος Κιούσης / enet.gr