Τι προηγήθηκε της απόφασης να ζητήσει η κυβέρνηση ψήφο εμπιστοσύνης και να καθοριστεί η προεδρική εκλογή για τον Φεβρουάριο; Η οριστικοποίηση της απόφασης του Φώτη Κουβέλη να υποστηρίξει η ΔΗΜΑΡ την πραγματοποίηση εκλογών το συντομότερο δυνατόν, εμποδίζοντας την εκλογή ΠτΔ από την παρούσα Βουλή, οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν ενίσχυση της δυναμικής υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, η σεναριολογία γύρω από το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας με παραίτηση του πρωθυπουργού, η αμφισβήτηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ από βουλευτές του κόμματός του, συνεχή ατυχήματα ως παρενέργειες του πολιτικού εκνευρισμού – από την παραίτηση του πρέσβη στο Βερολίνο και τις αψιμαχίες Μητσοτάκη-Ντινόπουλου μέχρι τις κόντρες για την παρουσία Λαζαρίδη στις συζητήσεις με την Τρόικα.
Η εικόνα ήταν τόσο κακή για την κυβέρνηση που θα έπρεπε οπωσδήποτε να κάνουν κάτι για να αλλάξουν το κλίμα και να μετριαστεί η αίσθηση της διάλυσης. Κερδίζοντας πολιτικό χρόνο οι δύο κυβερνητικοί εταίροι Α. Σαμαράς και Ευ. Βενιζέλος θα μπορούν να οργανώσουν καλύτερα την επόμενη μέρα και να κάνουν ό,τι μπορούν για την παραμονή τους στην ηγεσία. Αν γίνονταν εκλογές μέσα στο Νοέμβριο, δεν θα προλάβαιναν ούτε τα ψηφοδέλτια να “ξεσκονίσουν”. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε διαρκώς έδαφος μετά τις ευρωεκλογές και ό,τι δεν κατάφερνε μόνος του το πέτυχε με τον ΕΝΦΙΑ που εμφανίστηκε μέσα στον Αύγουστο αλλάζοντας το πολιτικό σκηνικό.
Το κλειδί είναι οι 180 που δεν βρίσκονται για την εκλογή προέδρου της δημοκρατίας. Με την άρνηση της ΔΗΜΑΡ, έστω αποδεκατισμένης, να συμπράξει κάηκε το σενάριο της διασφάλισης ευρείας συναίνεσης για να μη γίνουν πρόωρες εκλογές. Αυτή είναι η κυρίαρχη εκτίμηση στο εσωτερικό της κυβέρνησης, παρόλο που δεν πρόκειται να το παραδεχτούν δημόσια.
Η ελπίδα, όπως συνήθως συμβαίνει, πεθαίνει τελευταία. Στο Μέγαρο Μαξίμου ξεκαθαρίζουν από τώρα ότι η ονομαστική ψηφοφορία που θα γίνει, πιθανότατα, τα μεσάνυχτα της Παρασκευής δεν αποτελεί πρόβα για την προεδρική εκλογή, αλλά υπάρχουν προσδοκίες ότι θα διευρυνθεί η πλειοψηφία των 154 με το “ναι” ανεξάρτητων βουλευτών. Για την ώρα, κυκλοφορούν στο παρασκήνιο μόνο κάποια “παρών”, αλλά και τα “παρών” μαζί με κάποιες αποχές μπορούν να αξιοποιηθούν ως επιχείρημα ότι το μέτωπο του “όχι” δεν είναι τόσο ισχυρό όσο θα το ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κερδίζοντας πολιτικό χρόνο η κυβέρνηση προσβλέπει σε βοήθεια από τους πιστωτές σχετικά με το ζήτημα του χρέους. Να ανοίξει, επισήμως, η συζήτηση, να εμφανιστεί ο Α. Σαμαράς ως ο εγγυητής του τέλους των μνημονίων και της τρόικας, να ζητηθεί η υπογραφή του Α. Τσίπρα στη συμφωνία για το χρέος, να προκληθεί ένταση στις σχέσεις των δανειστών με τον ΣΥΡΙΖΑ, να καλλιεργηθεί ο φόβος της οικονομικής αποσταθεροποίησης, να βλέπουν εφιάλτες οι μικροκαταθέτες.
tvxs.gr