Δέκα ζωγράφοι και δύο φωτογράφοι, εμπνεόμενοι από το έργο του ElGreco, τα 400 χρόνια από τον θάνατο του οποίου “γιορτάζονται” φέτος, εκθέτουν τα έργα τους στην γενέθλια πόλη του μεγάλου ζωγράφου, το Ηράκλειο.
Η έκθεση –αφιέρωμα με τίτλο « Αναζητώντας τον ElGreco γίνεται στην πύλη Bitturi των Ενετικών τειχών του Ηρακλείου από τις 4 ως τις 12 Οκτώβριου.
Η ζωγράφος Ράνια Καπελιάρη, που οργάνωσε και την έκθεση γράφει στο εισαγωγικό της σημείωμα: «καλωσορίζουμε με το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης στην ζωή μας πάλι τον Δομίνικο, κλίνοντας με τρόμο το κεφάλι μπροστά στον κύκλο του έργου του…»
Έργα τους παρουσιάζουν στην έκθεση, που γίνεται υπό την αιγίδα του Δήμου Ηρακλείου, οι κυρίες Ρ. Καπελιάρη, Τ. Δρογώση, Σ Χαιμ, Μ Στεφανίδου, Δ Ταράση,Ε. Νικολάκη, Γ. Κοκκίνη, Κ. Σωρούλα, Ν Μιχαηλίδου, Μ. Αποστόλου, Μ.Πρωτόπαππα και ο Ν. Αποστόλου.
«Ανάμεσα στον παλιό κόσμο που χανόταν και σε εκείνον που έρχονταν»
Λίγα λόγια σχετικά με την έκθεση:
Πολλοί έγραψαν πολλά για τον Γκρέκο, κυρίως μετά τον θάνατό του, κυρίως κατά τον 20ο αιώνα. Γίγαντας της παγκόσμιας τέχνης ,αιρετικός που δεν βρήκε μιμητές, προφήτης των μοντέρνων καιρών. Εμείς απλά στις αρχές του 21 ου, με αφορμή το Ετος Ελ Γκρέκο αναρωτηθήκαμε τι υπάρχει μέσα στο έργο μας, ως εικαστικών ,ως ελλήνων, που να θυμίζει τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο.
Ζωγράφοι, φωτογράφοι, μοντέρνοι, ακαδημαϊκοί, εικαστικοί όλων των ρευμάτων, είναι κάποιοι μόνον από τους πολλούς που αναλύοντας τους κώδικες του Θεοτοκόπουλου αναζήτησαν στο έργο τους επιρροές δικές του στις φόρμες, στο ύφος ,στα θέματα. Η νοσταλγία για την πετρώδη γη της πατρίδας( και ταυτόχρονα η βασανιστική απουσία της θάλασσας) ,οι άνθρωποι του Θεού, οι άγιοι του δρόμου, τα σώματα μαστιγωμένα από τα πάθη τους, τα σώματα εξαυλωμένα μέσα από τα βλέμματα, οι σκοτεινοί καιροί του Μεσαίωνα του τότε και του τώρα, φωτισμένοι από αυτούς τους τρομερούς ουρανούς της αποκάλυψης ,η θεατρικότητα της σκιάς ,ο αυτοσαρκασμός ,οι πολλές όψεις του ταλέντου που συνθέτουν τον καλλιτέχνη, μια μικρούλα σταγόνα ελληνικής αρχαιότητας.
Αυτά είναι κάποια από τα κοινά μας θέματα. Θα μπορούσαμε να βρούμε και άλλα τόσα.
Καλωσορίζουμε με το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης στην ζωή μας πάλι τον Δομίνικο, κλίνοντας, με τρόμο, το κεφάλι μπροστά στον κύκλο του έργου του, που κατάφερε όχι μόνο να επιζήσει αλλά και να μείνει όσο λίγοι σημερινός.
Ενας ζωγράφος ανάμεσα στον κόσμο που χάνεται και σε εκείνον που ερχόταν.
Ράνια Καπελιάρη
Εικαστικός
rkapeliari@yahoo.gr
