Η έξοδος μίας κρητικοπούλας από τα ναρκωτικά και τις πιάτσες της Ομόνοιας για το Los Angeles και μια νέα αρχή [φωτός+βίντεο]

Η αδελφή μου, Δέσποινα είναι πολύ ευφυές ον. Έχει πτυχίο στην Αρχιτεκτονική, από το Πολυτεχνείο, ενώ η νεότερη αδελφή μου, Ελευθερία είναι πολύ σοφός άνθρωπος. Διδάσκει Astanga yoga, ενώ έχει μεταπτυχιακό στην ιατρική. Οι αδελφές μου ήταν ανέκαθεν οι άγγελοι μου.

Η οικογένεια μου ποτέ δεν υπήρξε αυτό που θα λέγατε φυσιολογική περίπτωση οικογένειας. Παρ’ όλα αυτά, πάντα υπήρχε αγάπη, με έναν ιδιαίτερο δικό μας τρόπο. Ως παιδί θυμάμαι να ζήλευα πάντα τις άλλες οικογένειες. Απορούσα “γιατί να μην μπορούμε να είμαστε έτσι;”. Πώς ήταν το έτσι; Ήθελα να είμαστε από τις περιπτώσεις που κάθονταν όλοι στο ίδιο τραπέζι για να φάνε με την ηρεμία τους, που ήταν χαρούμενες, που απολάμβαναν τα μέλη τη συνύπαρξη τους. Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι που υπήρχαν πολλές φωνές, πολλοί καβγάδες και πολλή βία.

Χαρακτηριστικά θα σας πω ότι όταν πήγαινα στη δευτέρα δημοτικού είχα την πρώτη κρίση άγχους, κοιτώντας έξω από το παράθυρο, την τελευταία ώρα για να δω αν με περιμένει η μητέρα μου. Έκτοτε θα πάθαινα το ίδιο, κάθε μέρα. Ο φόβος που αισθανόμουν ήταν δυσβάσταχτος και οι εφιάλτες, καθημερινότητα. Για αυτό και ποτέ δεν ήθελα να κοιμάμαι νωρίς. Θυμάμαι πως όλοι πίστευαν πως έχω insomnia. Οι γονείς μου μας αγαπούσαν πολύ, αλλά ποτέ δεν κατάλαβαν πόσο μας επηρέαζε η σχέση τους. Ήμουν τρομοκρατημένη κάθε φορά που νύχτωνε, γιατί ήξερα πως ένας νέος καβγάς πλησιάζει. Άρχισα να νιώθω μόνη και τα πρώτα συμπτώματα κατάθλιψης. Με θυμάμαι να σκέφτομαι ότι δεν ήμουν σημαντική για εκείνους, αφού ήξεραν πόσο επηρεάζομαι, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν σταματούσαν τους τσακωμούς. Από πολύ νωρίς, είχα χαμηλή αυτοεκτίμηση και αισθανόμουν ανεπαρκής.

Η ζωή της, σαν απόδραση απ’ όταν ήταν παιδί Το θετικό της υπόθεσης ήταν ότι ήλθα πολύ κοντά με τις αδελφές μου. Αναπτύξαμε ένα πολύ δυνατό τρίγωνο που το διατηρούμε ακόμα και σήμερα. Πάντα προσέχαμε η μία την άλλη και πάντα θα το κάνουμε. Θυμάμαι να στριμωχνόμαστε στο ίδιο κρεβάτι και να γελάμε με τα πάντα, μέχρι δακρύων. Έχω την αίσθηση ότι ήταν ο τρόπος που αναπτύξαμε, για να καταφέρουμε να διαχειριστούμε την κατάσταση. Θυμάμαι επίσης πως και οι τρεις λατρεύαμε τις αποδράσεις μας στους παππούδες και τις γιαγιάδες. Πάντα ενθουσιαζόμουν, όταν μου έλεγαν πως θα περνούσα εκεί τα βράδια. Νιώθω ευλογημένη που είχα τη δυνατότητα να περάσω χρόνο και με τους τέσσερις. Αλλά σε δεύτερη ανάγνωση, η ζωή μου ήταν σαν απόδραση από πολύ νωρίς.

Δεν μου άρεσε να είμαι εκεί που ήμουν. Δεν μου άρεσε η ζωή μου. Δοκίμασα το πρώτο μου τσιγάρο, όταν ήμουν 11 χρόνων. Ένιωσα τόσες ενοχές που το είπα αμέσως στη μητέρα μου. Πού να ήξερα ότι λίγα χρόνια αργότερα θα δοκίμαζα τη χειρότερο απόδραση όλων; Στα 14 άρχισα να καπνίζω χασίς. Η αίσθηση ότι χρησιμοποιώ κάτι που με απαλλάσσει από τον πόνο, ήταν παράδεισος για εμένα. Όλα άρχισαν να παίρνουν την κατηφόρα, όταν άρχισα να παίρνω πάσης φύσεως χάπια. Κυρίως Hipnosedon.

Ο λήθαργος και η Κραυγή

Όταν έγινα 19, είχα ήδη δοκιμάσει να περάσω τις εισαγωγικές εξετάσεις σε σχολή χορού και είχα αποτύχει. Οπότε έκανα ό,τι έβρισκα πρόχειρο, ενώ ήμουν ήδη εξαρτημένη από την ηρωίνη. Βέβαια, έπαιρνα και ό,τι άλλο έβρισκα πρόχειρο. Ένα βράδυ, ήμουν σε ένα σπίτι κοντά στην Ομόνοια, μόλις είχα κάνει χρήση και είδα τη αδιαφανή εικόνα του σώματος μου να στέκεται μπροστά μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε και όπως ένιωθα το σώμα μου να φεύγει, ένιωσα και την αναπνοή μου να δυσκολεύει, τους παλμούς μου να μειώνονται. Τα μάτια μου ήταν μισάνοιχτα και δεν είχα δύναμη να κάνω το παραμικρό. Σε μια στιγμή που διήρκεσε ένα δευτερόλεπτα (αλλά εγώ ένιωσα πως κρατά ώρες), πήρα μια βαθιά εισπνοή και το σώμα μου επέστρεψε κοντά μου. Μαζί και η ψυχή μου. Μολονότι ουδέποτε άλλοτε επέστρεψα σε αυτή τη ληθαργική κατάσταση, θυμάμαι να κοιτώ γύρω μου και να νιώθω αποτυχημένη. Τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι αν έβγαινα ζωντανή από αυτήν την ιστορία, θα δημιουργούσα μια χορογραφία και ένα ποίημα, το οποίο θα αφιέρωνα στους εθισμένους. Ο τίτλος ήταν “Κραυγή”.

Η βελόνα που χτύπησε νεύρο και το “κρυφτό”

Ήξερα πως ήθελα ξανά να αποδράσω από την εθισμένη πραγματικότητα. Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου και στα επόμενα χρόνια, θα γινόμουν ολοένα και χειρότερα. Προσπάθησα να “κόψω” τα ναρκωτικά, μπαίνοντας στην “Κοινότητα”. Άντεξα μόνο για εννέα μήνες, οπότε με έδιωξαν γιατί βρήκαν ουσίες, σε δείγμα ούρων και αίματος που είχα δώσει. Ήταν η πρώτη και η μοναδική φορά που δεν είχα ιδέα τι γινόταν. Βλέπετε, δεν έκανα χρήση, αλλά κανείς δεν με πίστεψε. Γιατί ποιος μπορεί να πιστέψει κάποιον που έχει πει ξανά και ξανά ψέματα; Κάποιον που τους έχει ξεγελάσει αμέτρητες φορές; Μέσα σε όλα, με κάποιον τρόπο αποφοίτησα από τη σχολή χορού Ραλλού Μάνου, με την οικονομική βοήθεια του πατέρα μου. Δυστυχώς, τότε ήταν που ξανακύλησα. Θυμάμαι τη μητέρα μου να με κυνηγά στους δρόμους της Αθήνας, αλλά χωρίς επιτυχία. Δεν υπάρχει τρόπος να περιγράψω πόση αυτοκαταστροφή κουβαλούσα μέσα μου. Προσπάθησα πολύ σκληρά, ώστε κανείς να μην καταλάβει τι κάνω. Φορούσα μακριά μανίκια, για να μην φαίνονται τα σημάδια στα χέρια μου. Έως ότου μια μέρα δεν μπορούσα να ανοίξω το αριστερό χέρι, γιατί η βελόνα είχε “χτυπήσει” νεύρο.

Για λίγο, επέστρεψα στην Κρήτη, ώστε να δουλέψω με τον πατέρα μου, ενώ παράλληλα “κρατούσα” και το εστιατόριο της μητέρας μου, η οποία είχε έλθει στην Αθήνα, για να γίνει εθελόντρια στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο εθισμός μου είχε φτάσει στο έσχατο σημείο. Έχω πολλά κενά μνήμης και δεν μπορώ να σας πω με ακρίβεια το χάος που ζούσα, αλλά μπορώ να σας πω ότι έμπαινα και έβγαινα στους Ανώνυμους Ναρκομανείς (Narcotics Anonymous).

[youtube id=”FoCwOpVuLv4″ width=”620″ height=”360″]

Στη μέση δυο κολάσεων

Η ημέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν αυτή που έφτασα στα όρια μου. Ήμουν ξαπλωμένη στην ταράτσα ενός φίλου, ο οποίος μόλις είχε αποφυλακιστεί και κοιτούσα τα αστέρια, ενώ έσταζαν νερά από τα ρούχα μου. Τι είχε προηγηθεί; Ο φίλος μου, μου είχε πετάξει ένα κουβά με νερό λίγα λεπτά νωρίτερα, γιατί είχα αρχίσει να χάνω τις αισθήσεις μου. Θυμάμαι να σκέφτομαι όλη μου τη ζωή: πόσο δύσκολα ήταν όταν έκανα χρήση και πόσο δύσκολο ήταν όταν προσπαθούσα να “καθαρίσω”. Έκλαιγα και σκεφτόμουν ότι έπρεπε να διαλέξω μια κόλαση. Βλέπεις, τα ναρκωτικά δεν ήταν πια η λύση στο πρόβλημα. Δεν εξαφάνιζαν τον πόνο. Ίσα, ίσα είχαν αρχίσει να τα κάνουν όλα χειρότερα. Κάθε φορά που “καθάριζα”, όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα έβγαιναν και πάλι στην επιφάνεια. Η μοναξιά μου, η κατάθλιψη, ο θυμός… Όλα. Δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Ώσπου εκείνο το βράδυ, επέλεξα να περάσω στην άλλη πλευρά, την “καθαρή”. Να παλέψω με τους δαίμονες μου, να τους εκθέσω. Είχα προκαλέσει τόσο μεγάλη ζημιά στον εαυτό μου, που δεν είχα να ρίξω κάπου αλλού το φταίξιμο. Ήταν η πρώτη φορά που πήρα την ευθύνη της ζωής μου. Που είπα ότι η οδυνηρή πραγματικότητα της ζωής μου δεν είναι όσο κακή φαίνεται, λόγω του εθισμού μου.

Το “έως εδώ”

Ήμουν 24 χρόνων και είχα αφήσει στην άκρη ό,τι με έκανε χαρούμενη. Είχα χάσει το όνειρο να γίνω χορεύτρια. Δεν ήμουν σε θέση να εργαστώ. Ήμουν κενή, νεκρή, ταπεινωμένη. Δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τον εαυτό και είπα το “έως εδώ”. Ήταν 4 Σεπτεμβρίου του 2004. Δεν πιστεύω να ξεχάσω ποτέ αυτή την ημέρα. Επέστρεψα στην Αθήνα και άρχισα να πηγαίνω στους Narcotics Anonymous, αποφασισμένη να ακολουθήσω το πρόγραμμα. Γιατί έως τότε, έκανα τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο και αυτό δεν με είχε οδηγήσει κάπου. Ζούσα με την αδελφή μου, Δέσποινα και μολονότι είχα κάνει τη ζωή της οικογενείας μου κόλαση, δεν έχασε την πίστη της σε εμένα. Φυσικά και η οικογένεια μου παρέμεινε… ακατάστατη -οι γονείς μου ήταν στα χωρίσματα και οι καβγάδες τους ακόμα μέρος της ζωής τους. Έπρεπε ωστόσο, να αποδεχτώ αυτό που μου συνέβαινε και ήμουν τυχερή που δεν ήμουν μοναχοπαίδι.

Να μαθαίνεις να αγαπάς -τον εαυτό σου

Η αλλαγή και η αποτοξίνωση δεν είναι εύκολα πράγματα. Τα χρόνια που ακολούθησαν, διεκδίκησα ξανά τις πιθανότητες μου να κάνω το όνειρο να γίνω χορεύτρια, πραγματικότητα, ενώ πάλευα με τους δαίμονες μου. Στην ερώτηση σου αν είμαστε εμείς αυτοί που βάζουμε τα όρια, θα σου πω “όχι”. Γιατί υπάρχουν πολλοί παράγοντες που κρίνουν την επιτυχία σου, τα όσα κατακτάς. Βέβαια, εμείς είμαστε αυτοί που διαλέγουμε να περάσουμε τα εμπόδια, να δημιουργήσουμε νέα όρια και να υλοποιήσουμε τους στόχους μας. Η αγάπη παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Έπρεπε να μάθω να αγαπώ τον εαυτό μου, τη ζωή μου, τις επιλογές μου. Και αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, πολλώ δε όταν έχεις μάθει να καταστρέφεις τον εαυτό σου. Ξεκινάς, κάνοντας ένα βήμα, λέγοντας “μόνο για σήμερα”, όπως μας διδάσκουν στους Ανώνυμους Ναρκομανείς.

Θυμάμαι υπήρχαν ημέρες που σκεφτόμουν ότι θα ήταν αρκετό να αντέξω έως την επόμενη συνάντηση στους Α.Ν. Ήταν πολύ δύσκολο να αφήσω την εξάρτηση μου. Όχι μόνο στα ναρκωτικά, αλλά σε ό,τι δεν υποστήριζε την αγάπη για τον εαυτό μου, σε οτιδήποτε δεν μου έδινε αποτελέσματα που με έκαναν ευτυχισμένη. Αυτό μπορεί να είναι κάτι απλό, όπως το να αλλάξεις δουλειά ή διατροφικές συνήθειες. Δεν χρειάζεται να πρόκειται για κάτι που σε οδηγεί στο θάνατο, για να σου κάνει κακό. Ποτέ δεν υποτίμησα τον πόνο των ανθρώπων. Είναι οι προκλήσεις μας. Για να κάνεις αλλαγές, για να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου, χρειάζεσαι εσωτερική δύναμη, μεγάλη βοήθεια από τους σωστούς ανθρώπους και το πιο σημαντικό, χρόνο με τον εαυτό σου. Η οικογένεια μου πίστευε πάντα σε εμένα και ο καθένας τους με υποστήριζε με το δικό του τρόπο. Είμαι πολύ ευγνώμων σε πολλούς ανθρώπους και ελπίζω να ξέρουν ότι είναι φύσει αδύνατο να τους αναφέρω όλους, σε μια παράγραφο. Η Γιώτα Φασουλή ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους.

Η πραγματική αλλαγή απαιτεί “σκάψιμο”

Οι άνθρωποι αποτυγχάνουν συχνά, γιατί προσπαθούν να καλύψουν τις καταστάσεις και συνεχίζουν να κάνουν παρέα με τον ίδιο κόσμο. Ομολογώ ότι προσπαθούσα να καλύψω καταστάσεις και ενώ είχα “καθαρίσει”. Πώς; Μέσω καταστροφικών σχέσεων. Η πραγματική αλλαγή απαιτεί “σκάψιμο”. Να φτάσεις στη ψυχή σου, στα λάθη σου, στη μοναξιά και τον πόνο σου και να κάνεις κάτι για όλα αυτά. Κάτι που να βοηθά πραγματικά.

Ένα από αυτά που έκανα, ήταν να γράψω τέσσερα απολογητικά γράμματα, για το πόσο τραγική κόρη και αδελφή ήμουν. Πλήγωνα την οικογένεια μου. Έπρεπε να μάθω να συγχωρώ τον εαυτό μου, αλλά και τους άλλους. Είχα κάνει πολύ μεγάλη ζημιά, όχι μόνο στη ζωή μου, αλλά και στις ζωές αυτών που με αγαπούσαν. Έπρεπε να επανορθώσω, όσο περισσότερο μπορούσα.

Η μάχη με τους δαίμονες, τους “δυναμώνει”

Ναι, Νίκη, ο χορός έπαιξε ένα μεγάλο ρόλο στην αποθεραπεία μου. Ξεκίνησα να δουλεύω το σώμα μου, ξανά, αφού προηγουμένως το είχα καταστρέψει. Και το έκανα, σαν να μην υπάρχει αύριο. Εκείνο τον καιρό, είχα έναν φίλο που μου έμαθε πώς να πουλώ σπίτια και έτσι δούλεψα ως μεσίτρια, μαζί του. Τον ευχαριστώ πολύ. Ήταν κάποιος που ανάρρωνε στο ίδιο μέρος με εμένα. Μολονότι ήμουν μόνο 24 χρόνων, η μικρότερη στο γκρουπ μου, ένιωθα πάλι πως είχα χάσει χρόνο που έπρεπε να αναπληρώσω. Ξεκίνησα να χορεύω σε θέατρα, ενώ ανέλαβα το εστιατόριο του πατέρα μου, ώστε να μπορέσει να φτιάξει ένα στο Ohio. Έκανα τα πάντα, ώστε να τρέξω όσο πιο μακριά μπορούσα από τη ζωή μου ως junkie. Μέχρι που επέστρεψα στις ΗΠΑ, για να διεκδικήσω μια καριέρα ηθοποιού. Βλέπεις, δεν είχα αντιληφθεί πως όταν κουβαλάς στην πλάτη σου την ταμπέλα του εθισμένου, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις. Αποδέχθηκα το γεγονός ότι ως χρήστης, έδινα… το 100%, οπότε αποφάσισα να κάνω το ίδιο και για πιο θετικά πράγματα. Εξόντωνα τον εαυτό μου. Ακόμα το κάνω. Έρχεται ωστόσο, η στιγμή που βρίσκεις την ισορροπία σου. Κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι το να παλεύεις με τους δαίμονες σου, τους κάνει πιο δυνατούς. Οπότε, έμαθα να ζω μαζί τους όσο πιο ειρηνικά μπορούσα.

Ο μεγαλύτερος φόβος: αυτός της απόρριψης

Ο μεγαλύτερος φόβος ήταν τι θα γίνει όταν οι άνθρωποι μάθαιναν για το παρελθόν μου. Πίστευα πως θα με απορρίπτουν. Δέκα χρόνια τώρα “κουβαλάω” αυτόν τον φόβο. Πως αν ο κόσμος μάθει ότι ήμουν junkie, δεν θα μου έχει εμπιστοσύνη. Θα πιστέψει ότι είμαι ένα τίποτα. Δουλεύω τακτικά με επιτυχημένους ανθρώπους που έχουν τεράστια βιογραφικά, τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με το δικό μου. Οι ταμπέλες της κοινωνίας αλλάζουν πολύ δύσκολα.

Κάποια χρόνια πριν, περνούσα από οντισιόν για έναν πολύ επιτυχημένο σκηνοθέτη. Είχα ήδη κάποια θέατρα, στο βιογραφικό μου. Ο σκηνοθέτης με λάτρεψε, αλλά ο χορογράφος του, του είπε για το παρελθόν μου. Είπε και κάποια ψέματα, όπως ότι δεν είχα πάει ποτέ σε σχολή. Πληγώθηκα και σκέφτηκα πως άξιζα την ευκαιρία. Μετά κατάλαβα ότι αυτή είναι η πραγματικότητα. Όταν έρχεσαι από το σκοτάδι, από τους δρόμους δεν περιμένεις να βρεις τόση μαυρίλα σε έναν νηφάλιο άνθρωπο. Έπειτα από αυτό το συμβάν ήταν που αποφάσισα να μετακομίσω στις ΗΠΑ, γιατί εκεί θα ταίριαζα καλύτερα. Υπάρχουν τόσοι εθισμένοι που θέλουν να αλλάξουν τη ζωή τους, αλλά δεν μπορούν λόγω του παρελθόντος τους. Ή τουλάχιστον αυτό χρησιμοποιούν ως δικαιολογία, γιατί αν το καλοσκεφτείτε, τίποτα δεν είναι αδύνατο.

Η επιστροφή στα θρανία

Στην Αμερική, επέστρεψα και στο κολέγιο (της Santa Monica). Ένα βιβλίο, το The Glass Castle, το οποίο μου έδωσε η καθηγήτρια μου, Jennifer Triplett αποτέλεσε πηγή έμπνευσης. Η δύναμη που είχε η Jeannette Walls να γράψει τα απομνημονεύματα της, ήταν πηγή έμπνευσης. Είχε μια πολύ δύσκολη, φτωχική ζωή και κατάφερε να φέρει τα πάνω κάτω, να γίνει επιτυχημένη. Φοβόταν να αποκαλύψει πράγματα από το παρελθόν της, όπως το ότι έτρωγε από τα σκουπίδια, αλλά τελικά το έκανε σε αυτό το βιβλίο που έχει βοηθήσει τόσο κόσμο.

Ήμουν τόσο ακαλλιέργητη, ελέω του δρόμου στον οποίον είχα βαδίσει, που άρχισα να παίρνω περισσότερα μαθήματα, να δίνω περισσότερη γνώση στη ζωή μου. Τόσο πολύ μπορεί να αλλάξει κάποιος, αν το θέλει. Αρκεί να διεκδικήσει αυτό που είναι καλύτερο για εκείνον.

Ουδέν κακόν, αμιγές καλού

Λάτρεψα αυτό το ρητό που μου ανέφερες, το ουδέν κακόν αμιγές καλού. Είναι πολύ μεγάλη αλήθεια. Αυτό που μου έμαθε η ζωή ή η περιπέτεια μου, αν θες είναι να αποδέχομαι τη ζωή μου. Με έκανε πιο δυνατή ως άνθρωπο, μου έδειξε πως όταν έχεις θέληση, έχεις και τον τρόπο να καταφέρεις τα πάντα. Έμαθα να συγχωρώ και να αγαπώ τον εαυτό μου, λίγο, λίγο. Μια από τις μεγαλύτερες διαπιστώσεις που είχα ήταν ότι η ζωή είναι τραινάκι του λούνα παρκ, γεμάτο από καλές και κακές επιλογές, από επιτυχίες και αποτυχίες. Αυτό που έχει σημασία είναι πώς νιώθω στην καρδιά μου, για τον τρόπο που ζω. Μπορεί να είμαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος και να νιώθω μίζερη. Και μπορεί να είμαι ο πιο φτωχός, αλλά να νιώθω ευτυχής. Είναι η ζωή μου και αν μπορώ να ζήσω με ό,τι έρχεται στο δρόμο μου, όλα θα είναι καλά. δεν είμαι πάντα χαρούμενοι. Δεν είμαι πάντα λυπημένη. Αυτό που είμαι πάντα, είναι ο εαυτός μου. Και από τις επιλογές μου εξαρτάται το πώς θέλω να ζήσω. Πώς θέλω να δουλέψω. Εγώ έχω τον έλεγχο των πράξεων και των αποφάσεων μου. Ω Θεέ μου, έμαθα τόσα πολλά και συνεχίζω να μαθαίνω.

The darkest moment is when the light is closer

Για κάθε άνθρωπο που περνά μια δύσκολη κατάσταση και η κάθε μέρα είναι μια μάχη, θέλω να πω ότι ξέρω πως μπορεί να αισθάνεται χάλια, αλλά η πιο σκοτεινή στιγμή είναι αυτή που πλησιάζεις περισσότερο από κάθε άλλοτε στο φως. Οπότε συνέχισε να προχωράς και μην κοιτάς πίσω. Υπάρχει ένα δώρο, για κάθε πρόκληση που ξεπερνάς. Το δώρο αυτό είναι παντοτινό και προσωπικό, για κάθε έναν από εμάς. Η ζωή ποτέ δεν είναι τέλεια, αλλά είναι δική σου για να τη ζήσεις. Βρες καλούς ανθρώπους για να είναι δίπλα σου. Χρωστώ τόσα πολλά στην οικογένεια μου και τους φίλους μου.

Η ζωή μου, τώρα

Η ζωή μου τώρα, είναι απλή και μετά την οικονομική κρίση που επηρέασε τους πάντες, η οικογένεια μου πασχίζει για να κρατήσει το σπίτι, λόγω των χρεών. Μοιράζομαι αυτό το άγχος και προσπαθώ να βοηθώ. Πηγαίνω σε κολέγιο, στο Los Angeles για να κάνω καλύτερο τον εαυτό μου και να δημιουργήσω ένα επιτυχημένο επαγγελματικό μέλλον, ώστε να μπορώ να βοηθήσω ακόμα περισσότερο. Στην παρούσα φάση δουλεύω ως μάνατζερ και είμαι υπερήφανη που είμαι σε ένα από τα καλύτερα steakhouses του Beverly Hills. Συναντώ όλους εκείνους τους δημοφιλείς και επιτυχημένους σταρ του Hollywood, που είναι εξωπραγματικό. Ένα κοινό που έχουν όλοι είναι ότι έχουν δουλέψει πολύ σκληρά για να επιτύχουν, για να γίνουν γνωστοί και τους θαυμάζω για αυτό.

Είμαι ευγνώμων που έχω την οικογένεια μου και την αγάπη της. Ξέρω ότι είναι υπερήφανοι για εμένα. Οι γονείς μου, μολονότι χώρισαν, συνεχίζουν και τσακώνονται! Ναι, εξακολουθούν να ντροπιάζουν τις αδελφές μου (σ.σ. λέει και γελάει). Έχω έναν εκπληκτικό σύντροφο, τον Srdjan Lakobrija, ο οποίος με στηρίζει και με αγαπά, έπειτα από ένα σωρό βίαιων και λάθος σχέσεων. Έπρεπε να μάθω να διαλέγω το καλό. Έως τότε, οι επιλογές μου δεν αντανακλούσαν την αγάπη για τον εαυτό μου.

Έχω πραγματικά καλούς φίλους και θέλω να ευχαριστήσω τον θείο μου, Gus Galanis, ο οποίος συνέχισε να με στηρίζει αφότου του αποκάλυψα το παρελθόν μου. Εκείνος με βοήθησε να μείνω στο Los Angeles, που έκανε τα πράγματα πιο εύκολα για εμένα εδώ, που με βοήθησε να φτιάξω τη ζωή μου.

“Δεν μπορώ να αλλάξω το παρελθόν μου. Μπορώ ωστόσο, να κάνω το καλύτερο για το μέλλον μου”

Θεωρώ ότι δεν ήταν σύμπτωση, ότι το 2014, δέκα χρόνια μετά την ημέρα που πήρα απόφαση να αλλάξω ζωή, μια από τις καλύτερες φίλες μου, η Δωροθέα Πασχαλίδου μου ανέθεσε να παρουσιάσω τα Orpheus Αwards, με τον Χρήστο Βασιλόπουλο και σκηνοθέτη τον Γιώργο Καραμίχο. Η δουλειά με αυτούς τους απίστευτους ανθρώπους, με έκανε να νιώθω σαν να ήταν το δώρο μου για τη δεκαετία της “καθαρής” ζωής. Προσπαθούσα να αποδράσω από τον εαυτό μου για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, που για μια φορά ήταν εκπληκτικό το ότι ήμουν εγώ. Η ζωή μου στους δρόμους δείχνει τόσο μακρινή. Σαν να την έχει ζήσει κάποιος άλλος.
Εν κατακλείδι, θα σου πω ότι κοιτώντας το junkie του παρελθόντος και την glamour γυναίκα του παρόντος, θα σου πω ότι… δεν είμαι τίποτα από τα δύο. Έχω αγαπήσει τον εαυτό μου, έχω μισήσει τον εαυτό μου και όσα έζησα με έφεραν εδώ που είμαι τώρα. Τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη σημασία από το “μόνο για το σήμερα”. Θα συνεχίσω να ζω τη ζωή μου και ό,τι έρχεται -καλό ή κακό-, αλλά πάντα θα μάχομαι για το καλύτερο δυνατό. Δεν μπορώ να αλλάξω το παρελθόν μου. Σίγουρα όμως, μπορώ να κάνω το καλύτερο για το μέλλον μου.

Πηγή: news247.gr