γράφει ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος* | Πριν από λίγες μέρες πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις σε 100 περίπου χώρες και σε 450 πόλεις σε ένα παγκόσμιο γεγονός με τίτλο: “100 χιλιάδες ποιητές για την Αλλαγή“. Πρόκειται για ποιητικές κατά κύριο λόγο εκδηλώσεις, που έγιναν, όπως αναφέρεται “για την προώθηση της σοβαρής κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής”.

Καταρχήν, έχω όλη την καλή διάθεση να χαιρετίζω τις κοινωνικές ανησυχίες του καλλιτεχνικού κόσμου γιατί ο καλλιτέχνης οφείλει να αφουγκράζεται την κοινωνική αδικία και να δρα συλλογικά για την αναίρεσή της, όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, υπάρχουν ορισμένες ενστάσεις:

• Τι εννοούμε όταν λέμε σοβαρή κοινωνική και πολιτική αλλαγή; Μια εκλογική αντικατάσταση των κυβερνήσεων με άλλες, που υπόσχονται μια φιλολαϊκή πολιτική συμπεριλαμβάνοντας και ορισμένες ακραίες συντηρητικές παρατάξεις; Μια βίαιη ανατροπή του κοινωνικού συστήματος και μια προσπάθεια ανοικοδόμησης ενός νέου συστήματος χωρίς εκμετάλλευση;
• Στις περισσότερες χώρες οι εκδηλώσεις των 100 χιλιάδων ποιητών για την αλλαγή περιορίστηκαν στο να αναγνώσουν κείμενα και να απαγγείλουν ποιήματα για την ειρήνη δίνοντας άμεσα έναν πασιφιστικό χαρακτήρα στο γεγονός. Χωρίς να παραγνωρίζω το ότι υπάρχουν χώρες, που βρίσκονται αυτό τον καιρό σε εμπόλεμη κατάσταση, θεωρώ την κοινωνική αλλαγή ως κάτι πλατύτερο από μια γενική διακήρυξη για την ειρήνη.
• Ειδικότερα στην Ελλάδα, όπου ο όρος “Αλλαγή” παραπέμπει σε παλιότερες ψηφοθηρικές πρακτικές, οι εκδηλώσεις δείχνουν να προετοιμάζουν το έδαφος της διάδοχης κατάστασης στην κυβέρνηση. Έχουμε βιώσει τέσσερα χρόνια κρίσης, ανεργίας και φτώχειας και έχουμε επανειλημμένα δει ότι μια πολιτική αλλαγή δεν συνεπάγεται απαραίτητα και μια κοινωνική αλλαγή.

Συμπερασματικά, θα ήταν, ίσως, προτιμότερο να οργανώνονταν αυθόρμητες κινητοποιήσεις όχι για την αφηρημένη αλλαγή, αλλά για τα συγκεκριμένα προβλήματα, που βιώνουμε καθημερινά. Για παράδειγμα, μια πορεία καλλιτεχνών ενάντια στον φασισμό, που αναπτύσσεται επικίνδυνα στις Αναπτυγμένες Χώρες. Η κοινωνική αλλαγή δεν έρχεται από εκδηλώσεις κατευθυνόμενες από μεγαλοεκδότες και πολιτικά συμφέροντα, αλλά με γνήσια συμπαράσταση στον αγώνα του απλού καθημερινού ανθρώπου ενάντια στην εκμετάλλευση.

[youtube id=”M5z_n7-XvA0″ width=”620″ height=”360″]

* Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά το 1978. Σπούδασε στη σχολή Οικονομίας και Διοίκησης του τμήματος Λογιστικής στο ΤΕΙ Χαλκίδας. Ζει στην Αθήνα. Ασχολείται με την ποίηση από τα παιδικά του χρόνια. Έχει πληθώρα δημοσιευμάτων σε λογοτεχνικά περιοδικά. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στη βουλγαρική γλώσσα. Έχει λάβει μέρος σε διεθνή λογοτεχνικά συνέδρια. Έκανε την πρώτη του δημοσίευση το 1993 ενώ κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Τα Παράταιρα» το 1997. Άλλα έργα του είναι: Κραυγές, Ιωλκός 2009, Ερείπια, ΡΕΩ 2012, Πρόσωπα Γνωστά, ΡΕΩ 2011, Ξερόκλαδα, ΡΕΩ 2012, Πρόγνωση καιρού, Vakxikon.gr 2014. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Είναι μέλος του Ομίλου για την Unesco Τεχνών Λόγου και Επιστημών Ελλάδας. Είναι μέλος της Φιλολογικής Στέγης Πειραιώς. Είναι ιδρυτικό μέλος του Νέου Πνευματικού Κύκλου Καλλιθέας. Είναι ιδρυτικό μέλος του Διεθνούς Πολιτιστικού Κέντρου “Ανάδρασις”. Διατηρεί μόνιμη στήλη κριτικής βιβλίου στο ηλεκτρονικό περιοδικό Vakxikon.gr. Παρουσιάζει βαλκανική ποίηση στο περιοδικό “Αιολικά Γράμματα” στη ενότητα “Αίμος”.