Δεν του έχω και καμιά ιδιαίτερη εκτίμηση του Λάκη, του εθνικού διασκεδαστή του πόνου μας. Δεν του τρέφω εκτίμηση γιατί, παρόλο που είχε κάνει κάποτε αίσθηση με τους 10 μικρούς του Μήτσους, δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί την ανεπανάληπτη εκείνη επιτυχία για να γίνει ένας καλύτερος ηθοποιός ή για να γίνει ένας καλύτερος stand-up-comedian ή αν δεν τα μπορούσε αυτά, τουλάχιστον να γίνει ένας λιγότερο προβλέψιμος θεράποντας του “άρπα-κόλα”.
Ομολογώ ότι θεωρώ τις εκπομπές του βαρετές και βρίσκω τα περισσότερα αστεία του κακόγουστα, αν και λέει και κανένα καλό που και που, αλλά αυτό είναι μόνο θέμα γούστου. Δεν θα είχα ασχοληθεί με την αφεντιά του, αν δε έπεφτε το μάτι μου στην πιο διάσημη ατάκα του των ημερών που μου τράβηξε την προσοχή: «Είναι κρίμα που ο Ντοστογιέφσκι δεν γνώρισε τον Σταύρο Θεοδωράκη πριν γράψει τον “Ηλίθιο”».
Δεν έχω την παραμικρή εκτίμηση στον Σταύρο, τον νεόκοπο εθνοσωτήρα που κατεβαίνει στον στίβο της πολιτικής από το ποτάμι. Δεν του τρέφω καμία εκτίμηση, παρόλο που ζώντας μακριά από την Ελλάδα, δεν παρακολούθησα ποτέ την δημοσιογραφική του πορεία και υπό κανονικές συνθήκες δεν θα μπορούσα να εκφέρω γνώμη. Έτυχε όμως να δω μια-δυο από τις τελευταίες του εκπομπές στην τηλεόραση και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για έναν δημοσιογράφο που πάντα έβγαζε την ουρά του έξω από τα ρεπορτάζ που έκανε ο ίδιος, ενδεχομένως για να μην στιγματίσει το προσεκτικά μακιγιαρισμένο προφίλ του. Το προφίλ «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ». Δημοσιογράφος που κάνει τη δουλειά του και δεν παίρνει στο τέλος του ρεπορτάζ του θέση, δε βγάζει συμπέρασμα για το θέμα που διαπραγματεύεται, δεν είναι κατά τη γνώμη μου δημοσιογράφος.
Καλός δημοσιογράφος ή όχι, ο Σταύρος, είναι στο κάτω-κάτω ένα θέμα υποκειμενικό κι αυτό∙ το συμπέρασμα που έβγαλα εγώ, είναι ότι ο Λάκης, αν έχει διαβάσει καθόλου Ντοστογιέφσκι, πράγμα για το οποίο, προσωπικά αμφιβάλλω έντονα, το βέβαιο είναι ότι δεν έχει διαβάσει ποτέ του τον «Ηλίθιο», γιατί βέβαια ο Σταύρος δεν μοιάζει καθόλου με τον πρίγκιπα Μίσκιν, τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι, που είναι ορφανός και που όλη του η περιουσία είναι ένα μπογαλάκι ρούχα. Που δεν ξέρει τίποτα απ’ τη ζωή… Περισσότερο μοιάζει ο Σταύρος με τον τυχοδιώκτη Ραγκόζιν, αλλά ας μην κουράζω περισσότερο με αυτό το θέμα τους φίλους που, όπως και ο Λάκης, δεν έχουν διαβάσει ποτέ τον «Ηλίθιο».
Εμπλεκόμενος σε αυτή την σαχλή ιστορία της αποδόμησης (sic) του Σταύρου από τον Λάκη, άκουσα μοιραία και το σχόλιο του πρώτου στην σπουδαία εκπομπή του ακόμα σπουδαιότερου ψιττακού της Τηλεδημοκρατίας μας και είδα και το βίντεο του αποσπάσματος της εκπομπής -ας είναι καλά το διαδίκτυο.
Μου σηκώθηκε η τρίχα με τον απίστευτο ισχυρισμό του νεόκοπου εθνοσωτήρα ότι η αύξηση των εισοδημάτων των λιμοκτονούντων θα έχει αρνητική επίπτωση στην οικονομική θέση της χώρας, επειδή οι λιμοκτονούντες, το λέει και η λέξη, πεθαίνουν από την πείνα και θα έσπευδαν να αγοράσουν τρόφιμα αν αυξάνονταν τα εισοδήματά τους, όταν το 40% αυτών των τροφίμων εισάγεται!
Δεν ξέρω αν στη συνέχεια της περίφημης εκπομπής, ξεδίπλωσε τα σχέδιά του για το πώς αυτό το 40% των τροφίμων που σήμερα εισάγονται, στο άμεσο μέλλον θα παραχθούν ξανά εγχώρια ή αν εξήγησε πώς σκέφτεται, όταν θα γίνει Πρωθυπουργός, να σταματήσει την αισχροκέρδεια των μεγαλομπακάληδων που με τις τριγωνικές τους συναλλαγές και τ’ άλλα κόλπα αδειάζουν το ζεμπίλι της Μαρίας. Δεν ξέρω καν, αν στο πολιτικό πρόγραμμά του, ο Σταύρος, προβλέπει κάτι για τους άπορους, ώστε τα κάρα του Δήμου να τους μαζεύουν από τους δρόμους τους λιμοκτονούντες, προκειμένου να μην υπονομευθεί η οικονομική θέση της χώρας ή αν έχει κάποιο άλλο σχέδιο.
Το μόνο που, μετά από όλα αυτά, μπορώ να πω με βεβαιότητα, είναι ότι επιμένω να μην αλλάζω ούτε κόμμα από το σχόλιο που είχα κάνει τον περασμένο Φεβρουάριο, οπότε πληροφορήθηκα την ίδρυση του νέου πολιτικού φορέα «από τα κάτω», σύμφωνα με τον ανεπανάληπτο ισχυρισμό του αθεόφοβου Σταύρου!
Έλεγα λοιπόν:
Μόνο με καχυποψία μπορεί να ιδωθεί οποιαδήποτε προσπάθεια του κατεστημένου, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και τα σιγανά ποτάμια του, να λειτουργήσει ως ανάχωμα στην προοπτική της διακυβέρνησης από τον Συ.Ριζ.Α.
Επιτέλους, μέσα στον ορυμαγδό που έχει προκαλέσει ο παραγοντισμός, ο παρασιτισμός, η παραβατικότητα και ο παλιμπαιδισμός όλων αυτών που μας κυβέρνησαν τα τελευταία 40 χρόνια και που με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους οδήγησαν την Ελλάδα κι εμάς τους Έλληνες σε ένα από τα χαμηλότερα σημεία της νεότερης ιστορίας μας, πρέπει να περάσουν στη γωνία.
Θα χρειαστούν μόνο λίγοι μήνες για να φανεί αν ο Συ.Ριζ.Α. μπορεί να κάνει την μεγάλη τομή που απαιτείται για να κάνουμε το βήμα προς τα εμπρός. Μόνο λίγοι μήνες για να αποδείξει ο Συ.Ριζ.Α. αν μπορεί ή αν ανήκει κι αυτός στον κάλαθο της Ελληνικής ιστορίας. Μακάρι να ισχύει το πρώτο, γιατί είναι αυτό που τώρα χρειαζόμαστε. Αν όμως –όπως πολλοί κι ευλόγως υποψιαζόμαστε- ισχύει το δεύτερο, ας τελειώνουμε με ετούτο το κατώτερο των περιστάσεων πολιτικό σύστημα μια και καλή. Μια ψυχή που είναι να βγει, πρέπει να βγει!
Οποιαδήποτε προσπάθεια να στηθούν αναχώματα από σιγανά ποτάμια και τους παραπόταμούς τους, μόνο επιτείνει, χωρίς χρήσιμο λόγο, την αγωνία εκατομμυρίων Ελλήνων.
Υ.Γ. (δανεισμένο από τον Σεφέρη) “Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές, που ηχούν και πού τις προσκυνούμε…”
To κολάζ είναι από την OKTANA
