Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος I.J.F
Η δεξιά έχει συνδέσει την ιστορία της στη χώρα μας με τη συνειδητή και προσχεδιασμένη παρεμπόδιση της πρόσβασης των λαϊκών στρωμάτων στη μόρφωση. Η πολιτική αυτή ασκήθηκε με διάφορα μέσα, όπως με την καθιέρωση δυσβάσταχτων δαπανών για την παιδεία, την οικογενειοκρατία στους καθηγητές, τους διωγμούς της αριστερής σκέψης στη διδασκαλία, την ενίσχυση των επιχειρηματικών συμφερόντων στην εκπαίδευση κλπ. Ο στόχος ήταν προφανής: Η συντήρηση μιας φεουδαρχικής κοινωνικής διαστρωμάτωσης, όπου οι κατέχοντες τον πλούτο θα διέθεταν και την αποκλειστικότητα στη γνώση και, κατά συνέπεια, μια πρόσθετη ουσιωδέστερη και σταθερότερη δύναμη για να επιβάλουν πολιτικά τη διαιώνιση της κυριαρχίας τους.
Η πολιτική του δημοκρατικού χώρου με την ουσιαστική παροχή δημόσιας και δωρεάν παιδείας από Γεώργιο Παπανδρέου, τη θεαματική διεύρυνση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που αποτελεί ανταπόκριση στο κοινωνικό αίτημα για ελεύθερη πρόσβαση στη μόρφωση, την καθιέρωση τα δημοκρατίας με το νόμο πλαίσιο κλπ, αποτελεί την απάντηση στο σκοταδισμό της δεξιάς.
Γιατί η αντίληψη μας θέλει τον πολίτη ενεργό και συμμέτοχο στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Δεν είναι τυχαίο ότι η κριτική της δεξιάς για το νόμο πλαίσιο του 1982 που αποδέσμευσε τις εγκλωβισμένες δυνάμεις της καθηγητικής έδρας, συνέπεσε με την κριτική για την φιλελευθεροποίηση στη δημόσια διοίκηση. Κατηγόρησαν τη δημοκρατική παράταξη ότι κατάργησε την ιεραρχία και έκλεισε την ψαλίδα. Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πειθαρχία και σεβασμός στο δημόσιο. Στην πραγματικότητα αυτό που καταργήθηκε ήταν η αυθαιρεσία των κομματικών εγκάθετων και τοποτηρητών της δεξιάς που καταδυνάστευαν τους εργαζόμενους.
Κανείς δεν αρνείται ότι από επιχειρησιακή άποψη πρέπει να υφίσταται ιεραρχία και να τηρούνται όλες οι αρχές της ορθολογικής λειτουργίας της. Όμως η δεξιά θέλει κάτι διαφορετικό. Θέλει οι ιεραρχικά κατώτεροι να μην έχουν λόγο και αξιοπρέπεια, να είναι άβουλοι και υποταγμένοι, να είναι οικονομικά μετέωροι και ανασφαλείς. Αυτά είναι τα στοιχεία που πρέπει η νέα κυβέρνηση της αριστεράς στο χώρο της εκπαίδευσης και της δουλειάς, ώστε να βρει ο πολίτης την περηφάνια και την αυτοπεποίθηση του.
Στην πρόσφατη ιστορία της η σημερινή δεξιά έχει δυσκολία να επιβάλει το σκοταδισμό με τις βάρβαρες μορφές της δεκαετίας του ’50. Για το λόγο αυτό, επιλέγει να δηλητηριάζει το λαό και ιδιαίτερα του νέους, με κηρύγματα απαξίωσης όχι μόνο του πολιτικού αλλά και του ευρύτερου δημόσιου βίου. Προβάλλοντας με αυταρέσκεια τα σκάνδαλα της θητείας της, επιδίδεται σε συγκρίσεις με το παρελθόν και με την ιδεολογική στήριξη από τ’ αριστερά καταλήγει ότι όλοι είναι ίδιοι, ότι δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με τα κοινά, ότι οι ατομικές λύσεις και οι εφήμερες απολαύσεις είναι το ζητούμενο για τη νεολαία. Κάτι που μας θυμίζει την απότομη άνθηση του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ στη διάρκεια της επταετίας.
Απέναντι στο σύγχρονο σκοταδισμό πρέπει να αντισταθεί ο λαός και οι νέοι μας. Γιατί ανάμεσα στα κληροδοτήματα που μας άφησε η δεξιά, ο μηδενισμός που μεθοδεύει ώστε να κυβερνήσει έτσι ανενόχλητη, ίσως αποδειχτεί εθνική καταστροφή μεγαλύτερη ακόμη και από αυτή που μας έφεραν (ομόλογα, Siemens, βατοπαίδιο και Μνημόνιο).
