Τρέχει ο χρόνος να προλάβει… να χαράξει κύκλο γύρω απ’ τη νέα ζωή που κάθε στιγμή καταφτάνει στον πλανήτη του ανθρώπου. Κάθε κύκλος χαράζει την τροχιά που θα διανύσει απ’ το πρώτο κλάμα του το ανθρώπινο πλάσμα κι έχει ήδη καθοριστεί ποια θα είναι η μοίρα του, η δύναμη, η αξία κι ο τρόπος που θα διαχειριστεί τη ζωή του.
Οι Μοιράδες των Ιώνων φιλοσόφων είναι οι κύριες υπεύθυνες για το τι θα συμβεί στην πορεία αυτής της ζωής μέσα στον χρόνο. Η Κλωθώ, η Λάχεσις και η άτροπος συναποφασίζουν συχνά, χωρίς όμως να υπολογίσουν πως την τελευταία λέξη σε κάθε γεγονός , στην κάθε ανθρώπινη ζωή, έχει η χρονική στιγμή που αυτό συμβαίνει.
Ο χρόνος δεν μπορεί να παραβλέψει τις επιταγές της ειμαρμένης , μπορεί όμως , έχει το δικαίωμα να προσφέρει δώρα. Προορίζονται για τους ευλογημένους απ’ την ίδια τους την τύχη που θέλησε να σκορπίσει σε κάποιους την απρόσωπή της ομορφιάς σε πολλά, ξεχωριστά χαρίσματα. Έτσι, διακρίνονται εκείνοι που μπορεί πέρα απ’ τη χάρη τους να εκπέμπουν την γοητεία του ανοικτού πνεύματος, της καθαρής ψυχής και του ήθους που αποτρέπει την αυτοκαταστροφή μα και την δυστυχία που προκαλεί η ματαιοδοξία, ο εγωισμός και η διεκδικητική μανία πολλών σε άλλους περισσότερους.
Με άλλα λόγια, ο χρόνος ανταμείβει τελικά με πολλούς τρόπους ή ακόμα με ένα μοναδικό αλλά εντυπωσιακά καθοριστικό τη ζωή εκείνων που μπορεί να δοκιμαστούν ή να πληγωθούν χωρίς να συντριβούν. Αυτοί έχουν αναπτύξει αντοχές για την τελική επικράτηση σε κρίσιμες αναμετρήσεις για υλοποίηση ονείρων, κατάκτηση στόχων και ιδιαίτερα προσώπων, που μπαίνουν στη ζωή κάθε ανθρώπου και δεν διανοείται ποιο απ’ αυτά μπορεί να γίνει το πολύτιμο, το μοναδικό για τον ίδιο. Γνωρίζουμε πως χρειάζονται συχνά αγώνες, ατέρμονες προσπάθειες για την απόκτηση δώρων ζωής. Κάποιες φορές παραπαίουμε ανάμεσα σε διλήμματα βασανιστικά και μπορεί με μια λαθεμένη επιλογή να διαπράξουμε μοιραία λάθη που οι συνέπειες θα έχουν πολλούς αποδέκτες. Η σοφία του χρόνου αποκαλύπτει μυστικά σκοτεινά σημεία σε ανθρώπινες πράξεις και αισθήματα αλλά και βαθύτερες αιτίες σε γεγονότα και αναπάντεχες ανατροπές. Δικαιώνει ή καταδικάζει των στάση ζωής του καθένα από μας και μόνο αυτή μπορεί αν δώσει απαντήσεις ξεκάθαρες, ανεπηρέαστες από εντυπώσεις υποκειμενικής – προσωπικής εκτίμησης. Με τον καιρό κάποια πάθη καταλαγιάζουν. Λάμψεις που θάμπωναν τα μάτια, σβήνουν. Σκέψεις δεύτερες αναδεικνύουν καταστάσεις που φανερώνουν, χωρίς καμιά αμφιβολία, που είμαστε σωστοί και που λάθος σε αξιολόγηση κύρια και πρώτα προσώπων, συμπεριφορών αλλά και λύσεων που επιλέγουμε για προβλήματα κοινωνικά, συλλογικά, προσωπικά.
Τότε η καρδιά μπορεί άφοβα κι ελεύθερα να εκφράσει την αλήθεια της και ο νους ανεπηρέαστα να κρίνει τι αξίζει να εμπιστευτούμε που μπορούμε να γείρουμε με την αίσθηση της χαράς, της ικανοποίησης και της πληρότητας.
Παράλληλα συμβαίνουν τα άσχημα, τραγικά ίσως της ζωής. Αυτά, ο χρόνος δεν μπορεί να τ’ αποτρέψει μπορεί όμως σιγά – σιγά να τ’ απαλύνει αν μπορεί ν’ ακολουθήσουν κι άλλα ευχάριστα που δεν συνδέονται άμεσα με τα πρόσωπα που υποφέρουν, πάντα, αλλά με δικά τους αγαπημένα πρόσωπα. Όταν ,έρθει το πλήρωμα του χρόνου, για το τέλος των παροχών κάθε λογής, τότε εκείνος αρχίζει να μαζεύει τον κύκλος που ζει και δρα ο «δικός» τους άνθρωπος και είναι διαφορετικός για τον καθένα στο μέγεθος και στο περιεχόμενο, αφήνοντας τη φθορά του να επισπεύσει το έργο της. Αλλάζουν πολλά. Όχι σε όλους το ίδιο. Σε παράλληλους κύκλους με παράλληλες ζωές υπάρχουν διαφορές στις μεταβολές των ανθρώπινων σχέσεων, στις απώλειες κάθε είδους, στην απρόσμενη χαρά ή τον πόνο και βέβαια στο τι κατάφερε να δημιουργήσει ο καθένας στους τομείς δράσης του ή συνολικά στην πορεία της ζωής του. Όσο ζει κι απλώνεται η δημιουργική ανάγκη, σημαίνει πως ο χρόνος υπήρξε γενναιόδωρος ως εκεί που αρχίζει να μετρά η καθοδική πορεία πλέον. Κανείς δεν ξεφεύγει απ’ την σταδιακή, ή αιφνίδια πτώση. Κανείς, δεν απαλλάσσεται απ’ τα δεινά τα αναπόφευκτα στον κύκλο της ζωής που πρέπει να διανύσει. Εκεί ο χρόνος δεν μεροληπτεί. Κάτι θα βγάλει απ’ το τσουβάλι της , φθοράς και των ανελέητων μηνυμάτων – για όσους δεν τα έλαβαν ακόμα… και ξεμακραίνει απ’ τα συντρίμμια της συμφοράς και τους θρήνους γιατί κι αλλού πρέπει να μοιράσει τα ανάλογα – ύστερα, σε κάποια στιγμή, ο κύκλος συρρικνώνεται τόσο μοιάζοντας σαν υγρή φυσαλίδα που κατακαθίζει στη γη και γίνεται ένα με το χώμα.
Απομένουν μ’ αυτό τον τρόπο τα όποια ίχνη του καθένα που καταγράφονται για να τροφοδοτούν μνήμες ή να συντάξουν υστεροφημία. Διακρίνονται ελάχιστες περιπτώσεις μεγάλων ή σημαντικών μορφών που αποδείχτηκε πως ξεπέρασαν με την δημιουργία, το ειδικό εκτόπισμα της προσωπικότητάς τους τη δύναμη του πανδαμάτορα και έγιναν σύμβολα μεγίστης εμβέλειας. Είναι οι κορυφαίοι των πρώτων ανάμεσα στους αιώνες. Οι αναμφισβήτητοι νικητές «παντός καιρού». Οι υπόλοιποι, οι απλοί άνθρωποι αρκούνται σε μια πρόσκαιρη «αθανασία» που διαρκεί όσο υπάρχουν ζωντανές μαρτυρίες• κάποιες αφηγήσεις ή φήμες για περιπτώσεις που ο χρόνος ο γητευτής των παθών, ο κλέφτης ανθρώπινων ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών – που άλλοτε συνόδευαν τον κτήτορά τους – μα και πολλές φορές ο λυτρωτής, σεβάστηκε, προστάτεψε και αποκάλυψε την αλήθεια τους. Για ν’ αποδώσει δικαίως όπου του οφείλει. Όπου υπήρξαν αγώνες για τον άνθρωπο και συνέπεια σ’ αυτούς. Όπου υπήρξε πίστη, αφοσίωση κι αγάπη πολλή πέρα απ’ τη ζωή… και τον θάνατο. Όπου η καρδιά έθρεψε την μνήμη ακατάπαυστα με όλες τις δυνάμεις της…
Ν.