Γράφει ο Γιάννης Αγγελάκης | Η χώρα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο στάδιο μίας πολύμηνης διαπραγμάτευσης. Οι δανειστές πιέζουν τη χώρα με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους. Και κάποια από αυτά τα μέσα βρίσκονται και στο εσωτερικό της χώρας. Στην ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το πιο ισχυρό όπλο έχει όνομα. Λέγεται: Αντώνης Σαμαράς.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν περίμενα ότι ο πολιτικός Αντώνης Σαμαράς θα έφτανε σε αυτό το σημείο. Δεν πίστευα ότι η προσωπική του πικρία από μία πολιτική συντριβή αλλά και οι ιδεολογικές του αγκυλώσεις θα τον οδηγούσαν να θέσει σε κίνδυνο την ίδια την πορεία της χώρας. Από ότι φαίνεται όμως, το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Και τα συμφέροντα πολύ ισχυρότερα.
Αμέσως μετά το πέρας των εκλογών διαφάνηκε ότι ο Αντώνης Σαμαράς, δεν επρόκειτο να συνταχθεί στην προσπάθεια για διεκδίκηση μίας καλύτερης λύσης για την χώρα. Από την επόμενη ημέρα επένδυσε στη συντριβή των όποιων προσπαθειών για χαλάρωση της θηλειάς των δανειστών πάνω στην ίδια τη λειτουργία του πολιτεύματος, στις ίδιες τις ζωές των πολιτών. Δεν παραιτήθηκε.
Επένδυσε στην καταστροφή για να έρθει η «δικαίωσή» του. Μία δικαίωση που ταυτίζεται απόλυτα με τα συμφέροντα των δανειστών και την προσπάθειά τους να συντρίψουν τη διαπραγματευτική προσπάθεια της κυβέρνησης των Ελλήνων.
Αλλά δεν επένδυσε μόνο ιδεολογικά στην αποτυχία της εθνικής προσπάθειας. Μαζί με τον συγγενή ιδεολογικά και συνέταιρο πολιτικά κ. Ευάγγελο Βενιζέλο προσπαθούν με κάθε μέσο που έχουν να βάζουν διαρκώς τρικλοποδιές στην κυβέρνηση.
Άλλωστε, ακόμα και σήμερα που μιλούμε στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ελέγχουν κομβικούς τομείς του ελληνικού κράτους. Είναι διορισμένοι σε υπηρεσίες, είναι επικεφαλείς σε οργανισμούς. Είναι το κράτος. Αποφασίζουν για την καθημερινή λειτουργία του. Δε χρειάζονται δημοκρατική νομιμοποίηση. Και δεν σκοπεύουν να παραιτηθούν.
Αλλά το θέμα βεβαίως ποτέ δεν ήταν να παραιτηθούν όλα τα διορισμένα έμμισθα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ από τους μηχανισμούς του κράτους. Δε θα ήταν αυτό το θέμα αν μπορούσαν να λειτουργήσουν ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους προτιμήσεις, εκπληρώνοντας τον σκοπό για τον οποίο διορίστηκαν στις συγκεκριμένες θέσεις. Βάζοντας το δημόσιο συμφέρον πάνω από το ατομικό ή το κομματικό. Όμως, όπως είναι σήμερα απολύτως σαφές, η συντριπτική πλειψηφία τους πράττει με πολιτικά κριτήρια, επενδύωντας και αυτοί στην αποτυχία της κυβέρνησης.
Βάζουν διαρκώς τρικλοποδιές, δεν εφαρμόζουν εντολές, είναι απείθαρχοι ελπίζοντας σε μία γρήγορη επιστροφή ενός καθεστώτος που έχει πεθάνει. Δεν είναι ένας και δυο. Είναι χιλιάδες. Νοιώθουν ότι κινδυνεύει η ύπαρξή τους και επιζητούν μια επιστροφή στο «κανονικό». Αυτό το γκροτέσκο που έφερε τη χώρα στο χείλος της καταστροφής.
Αυτή η επιστροφή στο «κανονικό» που αν συμβεί θα σημάνει την αποτυχία του εγχειρήματος της ελληνικής κυβέρνησης, την κατάργηση της λαϊκής εντολής και τη νίκη των δανειστών, είναι λοιπόν το ζητούμενο.
Για να δώσω ένα παράδειγμα ας μιλήσουμε για αυτό που ισχύει στα νοσοκομεία.
Παρά το δημόσιο αίτημα του Υπουργού Υγείας Παναγιώτη Κουρουμπλή, λίγοι, πολύ λίγοι διοικητές νοσοκομείων έχουν παραιτηθεί. Κάποιοι μάλιστα, λέγεται, ετοιμάζονται να διεκδικήσουν αποζημιώσεις!
Όλα αυτά είναι ανήκουστα. Δεν υπάρχει προηγούμενο στη χώρα όπου πολιτικά διορισμένα στελέχη να μην υπακούουν στις εντολές των πολιτικών προϊστάμενών τους και να διεκδικούν αποζημιώσεις από μία θέση που δεν δικαιούνται αποζημίωση.
To ίδιο ισχύει για επικεφαλείς σε μία σειρά από κρίσιμους τομείς της οικονομίας. Προβάλλουν διαρκώς εμπόδια και δεν παραιτούνται.
Όπως ο επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας ο οποίος για μια σειρά ζητημάτων αρνείται να συνεργαστεί με την κυβέρνηση. Τελευταία περίπτωση η άρνησή του να παραδώσει τα στοιχεία με τις οφειλές των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Ή, όπως ο κ. Κώστας Μποτόπουλος, Πρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, ο οποίος με δηλώσεις του στο κανάλι Europe 1, και εν μέσω διαπραγμάτευσης και ασφυκτικών πιέσεων από τους δανειστές, δήλωσε ότι τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους επαρκούν ως τις αρχές Μαΐου. Δηλαδή, για μία εβδομάδα. Αν και του ζητήθηκε η παραίτηση από τον Υπουργό Οικονομίας Γιάννη Βαρουφάκη, όχι μόνο δεν παραιτήθηκε αλλά μετέβη και στη Ρίγα της Λετονίας για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο συνέδριο του Eurofi.
Όλα αυτά, μην έχετε αμφιβολία, δεν είναι καθόλου τυχαία.
Είναι άνθρωποι που σε κρίσιμες καμπές της διαπραγμάτευσης έχουν, είτε μέσω δηλώσεων είτε μέσω πράξεων, πυροδοτήσει αρνητικές εξελίξεις. Και παρά του ότι τους έχει ζητηθεί, δεν παραιτούνται.
Όπως δεν παραιτείται και ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς.
Κατά ένα τρόπο, αυτό είναι το πιο ισχυρό όπλο των δανειστών.
Δεν παραιτούνται, αμφισβητούν τη λαϊκή εντολή, δεν υπακούουν, επενδύουν σε αριστερή παρένθεση. Και διαμορφώνουν τις συνθήκες για να γίνει αυτό το σενάριο πραγματικότητα.
Και αν για τους δανειστές, αυτό είναι λογικό, εφόσον έτσι εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους καλύτερα, για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, είναι εξαιρετικά προβληματικό και εθνικά ζημιογόνο.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση στη διαρκή διαπραγμάτευση. Και για να λυθεί, χρειάζονται αποφάσεις. Σύγκρουση και ρήξεις.