Γράφει ο Αντώνης Χαρχαλάκης
Θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε άπειρες παροιμίες, δείγματα λέει της Λαϊκής σοφίας! Μόνο που στην περίπτωση η οποία θα μας απασχολήσει εδώ, αυτή η Σοφία αποδείχνεται μύθος!
Ας είναι… Κατόπιν εορτής, αποδείχνεται χαμένος χρόνος, να μιλάμε για τα παραπάνω και τις συνέπειες της ένταξης, στην οποία μας έσπρωξαν οι αντιλαϊκές πολιτικές δυνάμεις του τότε, που δυστυχώς τις αναπαράγουμε συνεχώς! Εδώ κολλάει η παροιμία του υπότιτλου. Ίσως παρεξηγηθώ, όμως δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην περίφημη … λαϊκή σοφία, που βρίσκεται πάντα στη βάση των λαϊκών μας παθημάτων. Όπως αυτών που πιστέψαμε σαν δεδομένο, δηλαδή την «Ευρώπη των Λαών», στην οποία βιαζόμαστε – σαν χώρα στο κρεβάτι- να ενταχθούμε, ενώ θα ‘πρεπε να ξέρουμε από ιστορική πείρα, πως δεν είναι τίποτε πέρα από «Ευρώπη των Μονοπωλίων», όπως κιόλας την αποκαλούσαν εκ προοιμίου κάποιες πολιτικές δυνάμεις, ξέρετε ποιες. Τώρα , μετά την πάροδο τόσων ετών, δοκιμάζουμε πόσο Ευρώπη των Μονοπωλίων είναι αυτή η … λέσχη των παρανόμων… Που εν ονόματι της διχάστηκε ο λαός μας σε ευρωσκεπτικιστές και ευρωλιγούρηδες, τρομάρα μας.. Και έγινε μπορετό, να διχαστεί πάνω σ’ αυτά ο λαός μας, «ο πάντα ευκολοπίστευτος και πάντα προδομένος» κατά τον εθνικό μας ποιητή.
Τώρα, μετά από τόσα συναπτά έτη, είμαστε.. ισότιμοι εταίροι αυτού του «Λάκκου των Λεόντων», όπως αποκαλούσε ένα κόμμα την ΕΟΚ, τώρα ΕΕ; Κρίνετε από μόνοι σας αγαπητοί μου… Πως ερμηνεύετε και αξιολογείτε τους «Θεσμούς» της, δηλαδή τις χώρες των… εταίρων; Η τωρινή Κυβέρνηση – για δικούς της προφανώς λόγους- πιθανώς και εθνικής αξιοπρέπειας – αρνείται να υποταχθεί στις θελήσεις αυτών των «Θεσμών». Φυσικό «πολύ αργά για δάκρυα», για να δανειστεί έναν κινηματογραφικό τίτλο. Αυτή η επιπολαιότητα, είναι διαχρονικό έλλειμμα πολλών πολιτικών (μας) δυνάμεων… Λυπάμαι που το λέω και ας μην παρεξηγηθώ. Όμως αυτή είναι η πικρή αλήθεια, που μας έχει κοστίσει πολύ, διαχρονικά… Μετά καυχώμεθα για τον πολιτισμό μας, που εν πολλοίς είναι διαλεκτικής υφής!!
Ας έρθουμε όμως στο τώρα: Βεβαίως η ορθή άρνηση της τωρινής μας κυβέρνησης, να δεχθεί τους όρους των «Θεσμών», μας θέτει προ της πιθανότητας να υποβιβαστούμε σε κράτος – παρία. Θα μου πείτε, μήπως από ετών δεν είμαστε; Όμως, προκειμένου περί της ασφυκτικής πίεσης της χώρας από αυτούς του… εταίρου(!!! εδώ γελάμε) δεν πρέπει να αποκλείσουμε ένα Γκρέξιτ! Δηλαδή να απογαλακτιστούμε από των «Ευρώπη των Λαών»!!! Ακόμη και με την όλη αρνητική πείρα, τόσων χρόνων, δεν μπορεί η χώρα μας να ζήσει χωρίς αυτούς, έστω με ισότιμες σχέσεις και με αυτούς; Και μια επιστροφή στη Δραχμή, πρέπει να τη βλέπουμε σαν… μπαμπούλα; Ασχέτως προπαγάνδας, υπέρ του Ευρώ… Πως ζούσαμε προ Ευρώ; Δεν μπορούμε να την κάνουμε μετατρέψιμη σε σχέση με το Δολάριο ή άλλα ισχυρά νομίσματα; Δεν νομίζω πως πρέπει να επικρατεί η λογική των σχέσεων – μόνο με χώρες που μπορούν να μας προσφέρουν αμυντική κάλυψη μόνο! Παρά τη γεωπολιτική σπουδαιότητα της Ελλάδας, μπορεί να ακολουθήσει φιλειρηνική πολιτική, χωρίς την συμμετοχή της σε επιθετικούς σχηματισμούς π.χ. ΝΑΤΟ. Το πραγματικά ανεξάρτητο μιας χώρας, είναι η καλύτερη και πιο εγγυημένη άμυνά της ! Υπάρχουν διεθνής χώρες που μπορούν να μας διδάξουν και να μας παραδειγματίσουν για τον παραπάνω ισχυρισμό μου!! Μάθαμε όμως να… κάνουμε τους ζόρικους! Ποιοι; Εμείς; Με τι … προσόντα; Για τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, Ναυτιλιακά, εμπορικά κ.λ.π.; «Φτωχό το αρνί και πλατειά η ουρά»…