Περί τα μέσα Φεβρουάριο διαφάνηκε μία ικμάδα ελπίδας για μερική αλλαγή στάσης της Ευρώπης σε σχέση με το ελληνικό ζήτημα. Αυτός που πρωτοστάτησε ενάντια αυτής της πιθανότητας ήταν ο Ραχόι ο οποίος εξέφρασε την αγάνακτησή του λέγοντας: «Κι εγώ, τι ήμουν που εφάρμοσα το πρόγραμμα;».
Τι ήταν, λοιπόν, ο Ραχόι;
Οι δημοσκοπήσεις στην Ισπανία, μετά τον εκλογικό θρίαμβο της Αριστεράς στην Ελλάδα και τη συντριβή της Νέας Δημοκρατίας του Αντώνη Σαμαρά, συνοδοιπόρου του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, έφερναν πρώτο κόμμα τους Podemos. Η Εl Pais ανέβαζε τη διαφορά μεταξύ των δύο κομμάτων στις 7 μονάδες.
Τότε, όλοι μιλούσαν για ένα “λάθος” των δημοσκοπήσεων που δεν έπρεπε να επιτραπεί η εκλογική παγίωσή του. Για “λάθος” του ελληνικού λαού είχε μιλήσει και ο κ. Σόιμπλε όταν πληροφορήθηκε το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών. Ο τρόπος για να μην επαναληφθεί αυτό το “λάθος” στην Ισπανία και αλλού ήταν να μπει ένα τέλος στην “ελληνική ανταρσία”. Και μάλιστα γρήγορα.
Προς την κατεύθυνση αυτή κινήθηκαν και οι Σαμαράς, Βενιζέλος.
Αντιμετώπιζαν την κυβέρνηση ως “αριστερή παρένθεση”. Ένα “λάθος” που πρέπει γρήγορα να διορθωθεί.
Ποιο ήταν το “σωστό”; Το αναπόφευκτο των πολιτικών λιτότητας.
Θα μπορούσαν να πουν και αυτοί όπως ο Ραχόι “Κι εμείς τι ήμασταν που εφαρμόσαμε το πρόγραμμα;”
Κί έτσι, όλοι συμπαρατάχθηκαν με την αναγκαιότητα υποταγής στον «ορθό» δρόμο της λιτότητας. Τον δρόμο της Γερμανίας.
Οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα οδηγούσε σε πολιτική ματαίωση και ακύρωση των πολιτικών λιτότητας και του λόγου ύπαρξης των κομμάτων τους τα οποία ταυτισμένα με το παλιό και φθαρμένο θα κουβαλούσαν στις πλάτες τους και το βάρος πολλών ετών καταστρεπτικών πολιτικών λιτότητας.
Αυτό, δε μπορούσε να επιτραπεί. Και δεν επιτράπηκε. Για ένα επιπλέον λόγο επειδή αυτές οι πολιτικές λιτότητας ήταν εξαιρετικά προσεδοφόρες.
Οι εκβιασμοί τελικώς επικράτησαν. Η κυβέρνηση υποχώρησε.
Προηγήθηκε ένα δημοψήφισμα όπου ο ελληνικός λαός εξέφρασε άλλη μία φορά την άρνησή του να αποδεχτεί τη συνέχιση των συγκεκριμένων πολιτικών. Αλλά η κυβέρνηση υποχώρησε.
Δίχως την ύπαρξη εναλλακτικού σχεδίου ή δίχως τη βούληση να το εφαρμόσει, είναι αλήθεια, ότι όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός και σε πρόσφατη συνέντευξη του, σε περίπτωση που προχωρούσε σε ρήξη θα γινόταν ήρωας για μερικές ημέρες, όμως μετά θα ακολουθούσε το απόλυτο χάος.
Και με αυτή την αποδοχή, ο τρόμος επιστρέφει. Πλέον αποδεκτός ως υπαρκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ, τη φωνή, δηλαδή, που τάχθηκε απέναντί του. Λέει, “είναι αληθινός ο κίνδυνος”, και καλεί σε μία επιστροφή σε μία γκροτέσκα μνημονιακή “κανονικότητα” η οποία πέθανε δύο φορές τους τελευταίους 7 μήνες.
Το “κανονικό”, επιθυμεί να επιστρέψει ως δικαιωμένο. Όμως δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει πέρα από την αποτυχία της άλλης πρότασης.
Αποτυχία που ήρθε όχι επειδή δοκιμάστηκε και απέτυχε αλλά επειδή δεν επιτράπηκε να δοκιμαστεί μία άλλη πρόταση. Δεν επιτράπηκε επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε εναλλακτικό σχέδιο και ως εκ τούτου η απαγόρευση δε μπορούσε παρά να γίνει αποδεκτή.
Η Συμφωνία που έγινε αποδεκτή δεν έχει καμία σχέση με κάποια απόδοση Δικαιοσύνης, δεν οδηγεί στην εύρεση κάποιας λύσης για το ελληνικό ζήτημα. Δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και τις ανάγκες της. Ήταν μία επιβολή. Λειτουργεί διδακτικά. Όμως δε δίνει λύση.
Η διάσπαση και η αλλαγή φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι το αποτέλεσμα αυτής της συντριπτικής νίκης της Μέρκελ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ταχαίως μετατρέπεται σε ένα προσωποκεντρικό κόμμα στο οποίο οι δημοκρατικές διαδικασίες υποβαθμίζονται διαρκώς και είναι αδύναμες να επιφέρουν την οποιαδήποτε αλλαγή έναντι των αναπόφευκτων και προαποφασισμένων μνημονιακών πολιτικών.
Όσοι πάλι αντιδρούν οδηγούνται στην έξοδο ή φεύγουν “οικιοθελώς” από το κόμμα, κατηγορούνται για προδοσία, στοχοποιούνται και επιτίθονται στις προσωπικότητές τους.
Γιατί; Επειδή, δεν υπάρχει εναλλακτική. Και όπου δεν υπάρχει εναλλακτική, ο διάλογος δεν έχει σημασία. Ούτε οι δημοκρατικές διαδικασίες. Είναι άνευ ουσίας.
Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Όμως υπάρχει και η άλλη.
Κατά ένα τρόπο η ματαίωση του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ – ένα εγχείρημα της ευρωπαϊκής αριστεράς στη βάση του ευρωπαϊκό και πολιτικά φιλελεύθερο – που προέκυψε από την έλλειψη εναλλακτικού σχεδίου εκ μέρους της ηγεσίας του και της σκληρής απολυταρχικής γερμανικής στάσης είναι ικανή να αποδειχθεί η μεγαλύτερη δικαίωση του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ.
Η προειδοποίηση την οποία είχε απευθύνει σε κάθε τόνο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προς την Ευρώπη ότι η επιβολή μίας κακής λύσης για την Ελλάδα θα αποτελέσει πρόσκαιρη νίκη για την Γερμανία και μία μεγάλη ήττα για την Δημοκρατία και την Ευρώπη είναι πιθανό να πραγματωθεί.
Η απόλυτη ανυπολυψία στην οποία πέφτει το ελληνικό πολιτικό σύστημα και το χάσμα που μεγαλώνει μεταξύ πολιτών και κομμάτων, η πιθανή άνοδος του φασιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής και η εν δυνάμει σταθεροποίησή του ως κυρίαρχη πολιτική έκφραση των φωνών ενάντια στις πολιτικές λιτότητας, η ταυτόχρονη άνετη είσοδος στη Βουλή του παρακμιακού πολιτικού φορέα του Λεβέντη, όλα αποτελούν σημάδια μίας συνολικής ήττας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και μίας αποτυχίας αντιπροσώπευσης.
Η ταυτόχρονη άνοδος δυνάμεων περισσότερο ριζοσπαστικών όπως η ΛΑ.Ε. ή και αντισυστημικών όπως το ΚΚΕ σε βάθος χρόνου είναι ικανή να δώσει το μήνυμα ότι η μόνη λύση στο αδιέξοδο της ευρωπαϊκής πραγματικότητας έρχεται με την πραγματική και ολοκληρωτική ρήξη.
Φανερώνεται ότι οι εκβιασμοί εκ μέρους των εταίρων είναι αδιέξοδοι εφόσον δεν υπάρχει το πεδίο για κάποια μόνιμη μεταστροφή ή για κάποια σταθεροποίηση. Δίχως να υπάρχει λύση ή κάποια σχέδιο και με το κοινωνικό μείγμα να παραμένει εκρηκτικό, αποδεικνύεται ότι πραγματικά σε πολιτικό αδιέξοδο βρίσκονται οι “εταίροι”, αφού δε διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποια άλλη πολιτική πρόταση διακυβέρνησης πέρα από τη διαρκή ανανέωση των εκβιαστικών διλημμάτων.
Ο τρόμος όμως ήδη έχει πεθάνει δύο φορές στην Ελλάδα τους τελευταίους 7 μήνες. Για πόσο καιρό θα είναι αποτελεσματική μία τέτοια διακυβέρνηση έως ότου φθάσουμε σα σε μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία σε μια “αναπόφευκτη ρήξη”;