ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΑΣ…

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ, ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΟΣΟ ΣΚΛΗΡΟ ΚΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ ΕΙΝΑΙ

Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος I.F.J.

Βλέπουμε τους πολιτικούς να βασίζονται στην αποδεδειγμένα κακή μνήμη των ψηφοφόρων και να αυτοπροσδιορίζονται κάθε φορά ως νέοι «σωτήρες», ως «αντιρρησίες» ή και «αντιεξουσιαστές»…, ως «υπερασπιστές του λαού», προσποιούμενοι τάχα πως μάχονται κατά της κατάλυσης της «εθνικής κυριαρχίας» (φράση που τελευταία ακούγεται από όσους πιστεύουν πως η αναφορά στην εθνική ενότητα ίσως καταστείλει προσωρινά τη συσσωρευμένη κοινωνική οργή). Θεωρούν, μάλλον, πως ξεχάσαμε για μια ακόμη φορά… Θεωρούν πως ξεχάσαμε τον τρόπο λειτουργίας της κοινοβου­λευτικής «δημοκρατίας» θεωρούν πως η γελοία προπαγάνδα που έγινε μέσω των ΜΜΕ και η οποία στόχευε στην ανάληψη συλλογικής ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση, έγινε ευρέως αποδεκτή από την κοινωνία και πως, όσα εγκληματικά νομοθετήματα ψήφισαν μέχρι σήμερα, δεν έχουν καταγραφεί στη συλλογική μνήμη. Με λίγα λόγια, προφανώς οι επαγγελματίες πολιτικοί, μας θεωρούν… βλάκες. Βλέπουν τον λαό ως εχθρό τους και τον υποτιμούν, πιστεύοντας πως αν κατάφεραν να τον εξαπατήσουν μερικές φορές, θα μπορούν να τον εξαπατούν για πάντα. Είναι τόσο αποκομμένοι από την κοινωνία, τόσο υπερόπτες και τόσο νάρκισσοι που φαίνεται πως έχουν την πεποίθηση ότι μπορούν να τα κάνουν όλα και είναι ικανοποιημένοι από τον εαυτό τους. Εμείς ρωτάμε: αυτόν που ικανοποιείται μόνος του, πώς τον λέει ο λαός;

Η ελληνική αστυνομία (και πιο συγκεκριμένα τα ΜΑΤ) έχει πλέον ξεκαθαρίσει τις επιλογές της: σε περίπτωση που οι κοινωνικές αντιδράσεις γίνουν επικίνδυνες για την καθεστηκυία τάξη, δεν θα διστάσουν να προβούν σε οποιουδήποτε είδους καταστολή. Δυστυχώς, παρότι οι αστυνομικοί δεν αποτελούν στην ουσία μέρος κάποιας ελίτ, αλλά πλήττονται και οι ίδιοι από τις πολιτικές που εφαρμόζονται, δέχονται να στραφούν ενάντια στους γείτονες, αδέρφια, συνανθρώπους τους ώστε «να μη χάσουν τη δουλειά τους», ξεχνώντας φυσικά ποιός πληρώνει τη «δουλειά τους». Η απρόκλητη επίθεση εκ μέρους της Αστυνομίας σε πάρα πολλές διαδηλώσεις, αλλά και η πρόσφατη στάση των δυνάμεων καταστολής σε άλλες περιπτώσεις ανά την υφήλιο, όπως στις Η.Π.Α., στην Ισπανία, στη Βρετανία, στην Αίγυπτο κ.α., μας δίνουν μια εικόνα περί του τι πρόκειται να αντιμετωπίσουμε όταν πραγματικά απειλήσουμε τη δικτατορία της σιωπής. Αν, λοιπόν, κάποιος ελπίζει σε μια ουσιαστική ανατροπή, δίχως ν’ αντιλαμβάνεται την ανάγκη ύπαρξης ενός σχεδίου διαχείρισης των κατασταλτικών μηχανισμών, είτε δεν αντιμετωπίζει την σημερινή κατάσταση ρεαλιστικά είτε εύχεται να έρθει η ανατροπή αλλά χωρίς τη δική του βοήθεια…

Αν η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι μια πανάρχαιη ιστορία, αν η μισθωτή σκλαβιά ταυτίζεται με την επικράτηση του καπιτα­λισμού, αν η ιστορία της εργασίας μπορεί να συμπυκνωθεί στη φράση «ποιός έκανε τ’ αφεντικά τόσο χοντρά;», τότε σίγουρα αυτό που θα μείνει στην ιστορία από την εποχή του Νεοφιλελευθερισμού είναι η πλήρης απαξίωση της εργασίας. Η «εξαρτημένη εργασία» μετατρέπεται σε σύμβαση έργου, ο μισθω­τός σε συνεργάτη, ο μισθός σε αμοιβή, το μεροκάματο αποκαλείται πια υπηρεσία… Ο καταναγκασμός σε περισσότερη εργασία που χαρακτήριζε το παρελθόν, αντιστράφηκε σε απειλή μόνιμης ανεργίας.

Οι εργοδότες που πάντα πλούτιζαν στις πλάτες των εργαζομένων, τώρα μεταφέρουν τη δική τους κρίση και πάλι στις ίδιες πλάτες. Οι εργαζό­μενοι (εργάτες, αγρότες, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, αυτοαπα­σχολού­μενοι κάθε είδους κλπ.) δουλεύοντας χρεώνονται περισσότερο και μη δουλεύ­οντας λιμοκτονούν. Η εργοδοσία που κάποτε έκλεβε ένσημα και υπερω­ρίες, σήμερα, επικαλούμενη την κρίση, προβαίνει σε εκβιαστικές μειώ­σεις αποδο­χών και απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις. Και το κράτος ζητά όλο και μεγαλύτερες εισφορές για ένα ασφαλιστικό σύστημα που το ίδιο κατέλυσε εντελώς.

Οι εργοδότες, νόμιμοι ή παράνομοι εκμεταλλευτές του σώματος και του πνεύματος όσων εξαναγκάζονται να πουλήσουν ολόκληρη την ύπαρξή τους για να ζήσουν, δεν θ’ αλλάξουν ποτέ. Είναι το ίδιο άπληστοι όπως πάντα. Έτοιμοι να βιάσουν, μεταφορικά και κυριολεκτικά, όλους όσους θεωρούν ότι γεννήθηκαν για να τους εξυπηρετούν. Έχουν πια την ψευδαίσθηση πως το χρήμα γεννάει χρήμα και ξεχνούν ή παριστάνουν πως ξεχνούν ότι τον πλούτο τον δημιούργησαν οι σύγχρονοι σκλάβοι-βιοποριστές.

Πώς είναι δυνατό να ξεχάσουμε αυτούς που μας αντιμετωπίζουν σαν αναλώσιμα όντα; Αυτούς που μετέτρεψαν όλη την κοινωνία σε μία Κούνεβα; Και πως είναι δυνατό να πιστεύουν ότι θα μας πείσουν ότι πρέπει να δουλέψουμε σκληρά (εμείς) για να βγουν (αυτοί) από την κρίση; Καλύτερα να μην δουλεύει πια κανείς. Αν η δουλειά ήταν έως σήμερα ντροπή, από εδώ και στο εξής είναι και ηλιθιότητα. Ο εργάτης, αν έως τώρα όφειλε να πάψει να θέλει να είναι εργάτης και να χειραφετηθεί, από εδώ και στο εξής πρέπει να απαιτήσει να είναι τεμπέλης. Αν είναι να πεθάνεις από την πείνα, καλύτερα να πεθάνεις ξεκούραστος. Η εργοδοσία, αφού δεν έχει πλέον ανάγκη από σκλάβους, σίγουρα θα βρει τον τρόπο να επιβιώσει με τη δική της σκληρή δουλειά… Εύκολο να κοπανάς αέρα όλη την ημέρα. Δύσκολο όμως να ζήσεις τρώγοντας κοπανιστό αέρα.

Τέλος μας ζητούν να ξεχάσουμε τα 6 χρόνια σκληρής νεοφιλελεύθερης λιτότητας, τα συσσίτια, τις αυτοκτονίες, την κοινωνική εξαθλίωση, την διάλυση του κοινωνικού κράτους, όχι δεν ξεχνάμε…