Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος, Συγγραφέας
1961…Εκλογές, που έχουν καταγραφεί ως «οι εκλογές βίας και νοθείας», καθώς ψήφιζαν ακόμη και ..οι πεθαμένοι. Και τούτο, επειδή ο Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε θορυβηθεί από την άνοδο της ΕΔΑ του Ηλία Ηλιού σε αξιωματική αντιπολίτευση στις εκλογές του 1958. Επίσπευσε λοιπόν τη διενέργεια της εκλογικής διαδικασίας κατά ένα χρόνο, και ύστερα από σχετική έγκριση του Παλατιού, θέλοντας με κάθε τρόπο και μέσον να κερδίσει τις εκλογές, όπως κι έγινε.
Στο μικρό βοσκοχώρι στις παρυφές των Μαδάρων στα Δυτικά Σφακιά, ακολουθήθηκε η ίδια τακτική, η οποία όμως είχε εφαρμοσθεί (και όχι μόνο εκεί) και στις εκλογές του 1958 (και ίσως και ενωρίτερα), υπό την καθοδήγηση των τότε Βουλευτών, με τους κομματάρχες τους στο χωριό.
Τα χρόνια εκείνα, διανέμονταν τρόφιμα της UNRRA, τα οποία κατανέμονταν ανά Κοινότητα σύμφωνα με τις καταστάσεις των κατοίκων, που προσκόμιζε ο Πρόεδρος στη Νομαρχία. Από τις καταστάσεις εκείνες, δεν απουσίαζαν και τα ονόματα …των (ψηφιζόντων) πεθαμένων, των οποίων το μερίδιο προσπορίζονταν οι ζώντες οικείοι τους, μιας και οι ίδιοι…αδυνατούσαν!
Και ο καιρός περνούσε αρμονικά…
…Σε κάποια μετάβαση του Προέδρου της Κοινότητας στη Νομαρχία με τις σχετικές καταστάσεις των κατοίκων της περιφέρειάς του, ο τότε Νομάρχης (καθ’ υπόδειξη των επιτελών του), έκανε δριμεία παρατήρηση στον Πρόεδρο, επειδή στους δικαιούχους τροφίμων, υπήρχαν και τα ονόματα νεκρών κατοίκων.
Αλλά ο Πρόεδρος δεν δέχτηκε την παρατήρηση του Προϊσταμένου του, και οργίλος του απάντησε σε έντονο μάλιστα ύφος:
«Οι ποθαμένοι, δεν πρέπει μόνο να ψηφίζουσι, πρέπει και …να τρώσι!»
Κόκαλο ο Νομάρχης από την θαρραλέα απάντηση του Προέδρου, απάντηση που διατηρείται μέχρι σήμερα στις διηγήσεις των κατοίκων της περιοχής και όχι μόνο, αποτυπώνοντας το πνεύμα της πολιτικής της αλλοτινής εκείνης εποχής των πέτρινων μετεμφυλιοπολεμικών χρόνων στη χώρα, και γιατί όχι και στο μικρό και απομονωμένο βοσκοχώρι! Πέτρινα χρόνια σε πέτρινο τόπο!