Το πρόβλημα είναι ότι δεν θα απαντήσουν με το σωστό τρόπο. Και αυτό δεν το λέω εγώ, δυστυχώς το λένε οι ίδιοι. Διαβάστε για παράδειγμα εδώ μερικά αποσπάσματα
από τον ανθρώπινο λόγο του Δημήτρη Καλαντζή που είναι ευαίσθητος άνθρωπος:
«Θα καταλάβετε πως αισθάνεται ένας δημοσιογράφος, που είναι απλήρωτος δυόμισι μήνες από το παλαιότερο κανάλι της χώρας , με ιδιοκτήτες κάποιους από τους ισχυρότερους επιχειρηματίες της Ελλάδας» – Τώρα αυτό δεν είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβουμε. Το 60% των δημοσιογράφων στην Ελλάδα είναι απλήρωτοι πολύ περισσότερο από δυόμιση μήνες αλλά φαίνεται ο Δημήτρης δεν το είχε σκεφτεί αυτό νωρίτερα… τέλος πάντων πάμε παρακάτω:
«Την επόμενη σεζόν (ο Κακαουνάκης) δέχτηκε πρόταση από άλλο κανάλι με τα τριπλάσια λεφτά και τη μισή δουλειά . Μου ζήτησε να πάω μαζί του με 30% περισσότερα χρήματα από όσα έπαιρνα στο Mega … Δυσκολεύτηκα να πω το «ναι», αλλά κι όταν το είπα, στα μέσα του δρόμου, γύρισα πίσω. Πάντα ήμουν μ@λ@κ@ ς κι έμενα εκεί που αισθανόμουν καλά με την ομάδα» – Δράμα, είπα ναι και μετά είπα όχι…
«Εδώ μπορεί να σοκάρω μερικούς αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου: δεν ένιωσα στο Mega ούτε μία στιγμή περισσότερο ή λιγότερο ελεύθερος, απ ‘όσο είχα νιώσει στα άλλα ΜΜΕ, που έχω δουλέψει. Αν υπήρχε “γραμμή”? Βεβαίως και υπήρχε. Αν υπήρχαν λευκές και μαύρες λίστες καλεσμένων και θεμάτων? Βεβαίως και υπήρχαν. Αν υπήρχαν εναλλαγές στη στήριξη ή στην κριτική απέναντι σε κυβερνήσεις και κόμματα? Βεβαίως και η απάντηση είναι θετική. Αλλά μόνο κάποιος αδαής μπορεί να υποστηρίξει ότι υπήρχε, υπάρχει ή θα υπάρξει ΜΜΕ στην Ελλάδα και στον κόσμο που δεν θα τα έχει ΟΛΑ αυτά. Μόνο κάποιος αδαής. Ή ψεύτης. Η δημοσιογραφία είναι μία σειρά συμβάσεων, συμβιβασμών και ορίων, που πρέπει να τηρήσεις για να μείνεις στο παιχνίδι. Εγώ είχα την τύχη να δουλεύω στην πρωινή εκπομπή με τον Δημήτρη Καμπουράκη και τον Γιώργο Οικονομέα, που έκαναν αυτές τις συμβάσεις … λάστιχο».
Κάτσε Δημήτρη, κάτσε. Δεν θέλω να σου χαλάσω το όνειρο αλλά δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ξεπουλημένα τομάρια σαν την αφεντιά σου. Προσωπικά γνωρίζω αρκετούς συναδέλφους σου που παραιτήθηκαν επειδή η διοίκηση είχε λαστιχένια αντίληψη. Οι περισσότεροι από δαύτους μάλιστα δεν ξαναβρήκαν δουλειά στη δημοσιογραφία και τώρα κάνουν δουλειές του ποδαριού για να ζήσουν τις οικογένειές τους.
Όταν παραδέχεσαι ότι έχεις καταπατήσει κάθε κώδικα της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, όντας πειθήνιο σκυλάκι των αφεντικών, ακολουθώντας γραμμή, εναλλασσόμενη πολιτική στήριξη, αποκλείοντας καλεσμένους και θέματα υπάρχει ένα προβληματάκι. Και να σου πω κάτι ρε Δημήτρη… δεν έχουν ΟΛΑ τα ΜΜΕ (τα κεφαλαία δικά σου) και ο μόνος αδαής είσαι εσύ. Πάμε παρακάτω…
«”Δεν πρόκειται να κλείσει το Mega!”. Το άκουγα από όλους. Από τον πατέρα μου, 86 χρονών, που «ενημερώνεται» από τους άλλους συνταξιούχους στο Πεδίον του Άρεως, μέχρι τους πιο “ψαγμένους” συναδέλφους, που παίζουν τις “έγκυρες πηγές” στα δαχτυλάκια … “Πρώτα θα χρεοκοπήσει η Εθνική Τράπεζα και μετά το κανάλι των Βαρδινογιάννη, Μπόμπολα και Ψυχάρη» – Να τον ακούς τον μπαμπά Δημήτρη.
«Δεν είμαι του συνδικαλισμού … Πεθαίνω από ανία στις συζητήσεις επί της διαδικασίας». – Έλα , δεν το πιστέυω…
«Το Mega θρηνεί ήδη έναν συνάδελφο. Ένας άλλος βρίσκεται στο νοσοκομείο. Κανείς μας δεν είναι καλά στο Mega». – Στην ΕΡΤ μέτρησαν διψήφια. Στην κοινωνία το νούμερο είναι τετραψήφιο. Απλά είναι αυτό το πρόβλημα με τα «θέματα στη μαύρη λίστα» που λέγαμε παραπάνω.
«Έκλαψα όταν σηκώθηκε κι άλλος. Και είπε ότι πηγαίνει στις λαϊκές αγορές και ζητά τα σαπάκια από τους πάγκους … Έκλαψα και για την τρίτη συνάδελφο, που ζήτησε πίστωση από τον Σκλαβενίτη» – Χωρίς σχόλιο.
«Είμαι εργαζόμενος του Mega. Αλλά ποιου Mega? Αυτού που 12 χρόνια ήταν άψογο στις υποχρεώσεις του απέναντί μου, όπως ήμουν άψογος στις υποχρεώσεις μου απέναντι του?»
Δημήτρη άκουσε με. Η δημοσιογραφία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που έχεις στο μικρό σου κεφαλάκι. Ίσως να έχει έρθει η ώρα να σκεφτείς μια αλλαγή επαγγέλματος. Υπάρχουν δουλειές που η συνείδηση δεν βρίσκεται στο job description. Κάνε μια προσπάθεια. Δεν ξέρεις τι γίνεται…
Παναθεμά σε ο κοινωνικός αυτοματισμός δεν είναι τόσο χάλια μερικές φορές…
thepressproject.gr
