Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος I.J.F.
Η έξοδος που χρειαζόμαστε, δεν είναι μόνο από την Ευρωζώνη. Είναι η έξοδος από τις πεπατημένες όλων μας, έξοδος από την γραφειοκρατία που δημιούργησε η ειρηνική συνύπαρξη με το σύστημα. έξοδος από την ηττοπάθεια και την ιστορική απαισιοδοξία, ώστε η έξοδος από το μνημονιακό καθεστώς, να γίνει μέσα από μαζική δράση.
Η συγκρότηση πολιτικού και κοινωνικού μετώπου, είναι ο μοναδικός δρόμος για την επιβίωση των εργατικών τάξεων.
Εδώ κάπου… Είναι η στιγμή της δικής μας αξιολόγησης. Τα δώσαμε όλα. Τους παραχωρήσαμε ότι είχαμε και απέμεινε σε μας τι; Να συζητάμε, να διαπραγματευόμαστε την επιβίωσή μας.
Το σύστημα κατάφερε να μας πείσει, ότι όλα αυτά γίνονται για το καλό μας. Η παραχώρηση από μέρους μας, άρχισε από το 2007, όταν άρχισε η κρίση και εμείς νομίζαμε ότι…ψιχαλίζει. Ύστερα ήρθαν το “υπάρχουν λεφτά”, τους πιστέψαμε, συνεχίσαμε να τους στηρίζουμε τους δώσαμε όλα μας, ακόμα και την εθνική κυριαρχία μας. Τους δώσαμε το δικαίωμα, να μπουν στη ζωή μας, να την λεηλατούν, να την ευτελίζουν. Τους στηρίξαμε και όταν λεηλάτησαν τα ασφαλιστικά μας ταμεία, όταν αυθαίρετα κόψανε μισθούς και συντάξεις, όταν διέλυσαν το κοινωνικό κράτος. Ύστερα πήγαμε μια Κυριακή με ένα λευκό φάκελο και τους ξαναδώσαμε το δικαίωμα να αποφασίζουν αυτοί και οι Ευρωπαίοι φίλοι τους, για το δικό μας μέλλον, και όλα αυτά για το καλό μας. Τα θύματα εμείς, εξακολουθούμε να εμπιστευόμαστε και να στηρίζουμε ένα μηχανισμό που περιστασιακά εξασφαλίζει κάποια προνόμια και ρουσφέτια σε ανθρώπους που μπορεί να είναι χρήσιμοι για την…καλή λειτουργία του συστήματος. Αυτό είναι το σύστημα. Το σύμπλεγμα ξένων και ντόπιων συμφερόντων που επωφελείται από την μάζα που δεν έχει δυνατότητα επιλογής. Από εδώ και πέρα ήταν θέμα χρόνου, αυτοί που τους στηρίξαμε, να εκμεταλλευτούν όλους εμάς. Εκμεταλλεύονταν τους εργαζόμενους, δεν πλήρωναν τις ασφαλιστικές τους εισφορές. Γίνονταν “δώρα” υπέρ των κομμάτων. Τα χρέη τους τα ρύθμιζαν τα κόμματα με νόμους και όλα αυτά για το καλό μας. Και τι περιμένουμε τώρα; Πως η Ευρώπη θα δείξει το ανθρωπιστικό της πρόσωπο, και θα γίνει η Ευρώπη των λαών; Μα η Ευρώπη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπήρξε το λίκνο του καπιταλισμού. Και οι ιδεολογικοί της εκπρόσωποι της εδώ αστικής τάξης, διαμόρφωσαν αυτό το αντιλαϊκό περιβάλλον.
Εμείς τι κάναμε; Τίποτα τους τα δώσαμε όλα. Την ιστορία μας, το παρελθόν μας, το χώμα μας. Όλα στο όνομα της Δημοκρατίας. Αυτής της αστικής Δημοκρατίας που συνεχώς συρρικνώνεται. Αποτρέψαμε τα χειρότερα μας λένε. Όταν η ανεργία είναι στο 25% και στους νέους στο 65%, όταν καταργήθηκαν οι κοινωνικές παροχές, όταν στο όριο της φτώχειας είναι 2.500.000 Έλληνες.
Τα δώσαμε όλα. Σε ανθρώπους επικίνδυνους, χωρίς αξίες και ιδανικά, αδίστακτοι για τον λαό. Η αξία και η αξιοπρέπεια γι’ αυτούς, είναι έννοια αποκλειστικά συνυφασμένα με το κέρδος. Τους δώσαμε το δικαίωμα να μπαίνουν στα όνειρά μας, αφού μπήκαν πρώτα στην ζωή μας. Τα κέρδη τους είναι τα δικά μας χρέη.
Πως θα νικηθεί αυτό το σύστημα. Ούτε μπορώ να φαντασθώ το βάρος και την ευθύνη που αναλογεί και θα πέσει στους ώμους μας. Μόνο η Αριστερά μπορεί να σημειώσει αυτό το βάρος. Ξέρω αυτοί μπορούν.
Όταν δίνω φαγητό στους φτωχούς με λένε άγιο, όταν ρωτώ γιατί οι φτωχοί δεν έχουν φαγητό με λένε κομμουνιστή…
Ντομ Χελντερκαμαρα. Καθολικός Επίσκοπος Ρεσιφε
Κάθε γενιά έχει τους ξεχωριστούς ανθρώπους. Πολλοί δεν αναγνωρίζονται. Γιατί εμείς ποτέ δεν είχαμε στρέψει το βλέμμα μας πάνω τους. Αλήθεια πόσοι σήμερα έχουμε στην μνήμη μας, ένα Καζαντζάκη, ένα Μπελογιάννη, ένα Λαμπράκη. Πόσοι από αυτούς σημάδεψαν την πορεία της ζωής μας, αν δεν υπήρχαν στην εποχή τους. Έγιναν μπροστάρηδες στους αγώνες για αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη και εθνική ανεξαρτησία. Μήπως μείναμε ορφανοί από ήρωες;
Γι’ αυτό και η Ανάσταση για τους λαούς, που σταυρώνονται χρόνια τώρα στο όνομα του κέρδους και του κεφαλαίου, θα έρθει μόνο με την σύγκρουση με το βάρβαρο σύστημα.
“…Ψεύτικοι Θεοί πολλοί σαπίζουμε την πλάση, μ’ αυτούς ο Θεός που’ ναι ο λαός θα μείνει πάντα, στη σαπισμένη γη να φέρει την υγεία της…καρδιά, παιδιά…και θ’ απλωθεί ο παράδεισος μια μέρα…”
Άγγελος Σικελιανός