Του Γιώργου Μουργή
Η ιστορική μνήμη δεν χαρίζεται, δεν εκχωρείται, ούτε αποτελεί προϊόν προς δωρεά από κανέναν και σε κανέναν. Οι νεκροί της Καισαριανής πάτησαν το χώμα του Σκοπευτηρίου ποτίζοντας με το αίμα τους το βλαστό της δικής μας λευτεριάς. ”Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας… ”. Είναι το δημόσιο χώμα που χάρισαν τις ζωές τους στο όνομα της λαοκρατίας ενάντια στη ναζιστική κατοχή και θηριωδία. Η μήτρα της ηρωικής ιστορικής μνήμης που γέννησε ήρωες ”άπαρτα βουνά” μαζί ”με άπαρτες ψυχές”.
Στις μάντρες της Κοκκινιάς ,του Χαϊδαρίου, του Διστόμου, των Καλαβρύτων , της Καισαριανής και τόσων άλλων. Οι μάντρες στέκουν ακόμα ζωντανοί μάρτυρες του θανατικού με καρφωμένες τις πληγές καθώς έσκαγαν πάνω τους οι σφαίρες των εκτελέσεων.
Αυτές οι πληγές, αυτό το αίμα είναι η συγκολλητική ουσία του παρελθόντος ιστορικού χρόνου με τον σημερινό αποτελούμενη από δάκρυα, κορμιά και ψυχές που χάσκουν στα μνημεία των ηρώων. Ο ιστορικός χρόνος , η συλλογική ιστορική μνήμη δεν είναι οικόπεδο, δεν είναι δρόμοι, ούτε πλατείες.
Το επικοινωνιακό κόλπο αποπροσανατολισμού Τσίπρα αυτή τη φορά τελείωσε πριν καν τεθεί σε εφαρμογή. Κι αν τη πρώτη φορά, τότε που προσκύνησε το μνημείο των ηρώων του Σκοπευτηρίου έπιασε, ”δεύτερη φορά δεν έχει”. Σήμερα παραδίδει δήθεν με τιμή και δόξα το χώρο των εκτελέσεων στους δημότες της Καισαριανής, ως νεκρό, άψυχο οικόπεδο. Αυτό που πέρασε από γενιά σε γενιά μετά τη γερμανική κατοχή ως σύμβολο αγώνα και ελευθερίας για ολόκληρη τη ζωντανή Αριστερά. Κανένα συμβόλαιο παραχώρησης, καμιά κρατική νομικίστικη διάταξη δεν χρειάζεται να φέρει την υπογραφή του, για να παραδώσει το κεκτημένο των αγώνων της Αριστεράς και της Εθνικής Αντίστασης στο λαό.
Καμιά γενιά δεν χρωστά στον Τσίπρα αυτό που σήμερα παραχωρεί ως το αυτονόητο της κληρονομιάς μας. Καμιά απολύτως υπογραφή δεν χρειάζεται για να περάσει το Σκοπευτήριο στα χέρια των κατοίκων της Καισαριανής και ολόκληρης της χώρας. Το ανάποδο συμβαίνει, ο ίδιος χρωστάει στην ιστορική μνήμη μαζί με την μεγάλη συγνώμη του, καθώς την οικειοποιήθηκε και τη χρησιμοποίησε στο όνομα της Αριστεράς, για να υπάρχει ο ίδιος. Η ιστορία θα γράψει ότι την πρώτη φορά συμπορεύτηκε με τη συνοδεία ”συντρόφων” του για να αποτίσει συμβολικά φόρο τιμής. Την δεύτερη θα συμπορευθεί με τη συνοδεία διμοιριών των ΜΑΤ για να ξαναεμφανιστεί, μετά από λίγο καιρό στο ίδιο σημείο.
Αν εκείνος δεν βρίσκει καμιά διαφορά ο λαός δεν ξεχνά. Και τούτη τη φορά αυτό το συλλογικό ιστορικό υποκείμενο της μνήμης του λαού, δεν νοιάζεται για τις υπογραφές του. Το Σκοπευτήριο της Καισαριανής δεν είναι ούτε λιμάνι, ούτε Ελληνικό. Το Σκοπευτήριο της Καισαριανής δεν είναι δημόσια έκταση ή επιχείριση προς ιδιωτικοποίηση. Το Σκοπευτήριο και η Καισαριανή είναι η μνήμη μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι νεκροί ήρωες της Κατοχής και της Αντίστασης, οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας. Ούτε καπηλεύεται, ούτε εκχωρείται και μα τον Άρη Βελουχιώτη δεν θα του το παραχωρήσουμε ποτέ ως λάφυρο για την δική του επικοινωνιακή και προσωπική προβολή.
Αντί επιλόγου…
Το Ποίημα του Μανώλη Γλέζου για τον δεκαεννιάχρονο αδελφό του Νίκο, που εκτελέστηκε στη Καισαριανή:
“Ήρθες και πάλι….
Τη βραδυνή εχτές, τη λυχναφή ώρα,
ήρθες και πάλι να με βρεις.
Να με ρωτήσεις ήθελες
για τις αυλές που παίζαμε
την παιδική μας αθωότητα
κι οι σύνοικοι χορεύανε τις χαρές
και μοιρολογούσανε τις λύπες.
Μάθε, λοιπόν, πως ζούνε μόνο οι χωριανές αυλές
κι’όταν χαμηλώσουν τα σπαθιά του κρύου
κι’έρχονται οι ξενικοί
ξεχειλούν τα γλέντια στις ρύμνες
και ξεφαντώνουν με τα αερικά του νου.
………………………………………………
Σ’απάντησα σ’όλα, αδελφέ μου.
Μη μου ζητήσεις όμως
να σου δώσω πίσω τα χρόνια της ζήσης
που εγώ ζω κι’εσύ δε ζεις.
Δεν μπορώ, δε δύναμαι.
Πασχίζω μόνο
Να μην αφαιρούν οι άνθρωποι
τη ζωή των συνανθρώπων τους.Μάρτυρές μου οι κλεψύδρες
καθώς μετρούνε τις σταγόνες του νερού
εξήντα τέσσερα χρόνια παρά κάτι,
από τότες που ο Χάροντας θέρισε τα χρόνια σου
μα δεν τα κατάφερε να θερίσει το μπόι σου
κι ο νήσκιος του ξεπέρασε τον όποιο χρόνο.
Αίσθηση, ψευδαίσθηση,παραίσθηση;
ΝΟΙΩΘΩ ΝΑ ΖΕΙΣ, ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ”
Μανώλης Γλέζος, Μάρτης 2008