Πέρα από την απόφαση για κτίσιμο τείχους στα σύνορα με το Μεξικό, τις τελευταίες ημέρες ο Τραμπ έλαβε και κάποιες άλλες ίσως πολύ πιο σημαντικές αποφάσεις που πέρασαν σε δεύτερη μοίρα στην Ελλάδα.
Με απόφασή του, απαγόρευσε την είσοδο στις ΗΠΑ προσφύγων από τη Συρία μέχρι να υπάρξουν «σημαντικές αλλαγές».
Για 90 ημέρες παγώνει την είσοδο σε πολίτες από Ιράκ, Συρία, Ιράν, Λιβύη, Σομαλία Σουδάν και Υεμένη εκτός εξαιρέσεων (π.χ. διπλωματών) λόγω σύνδεσής των χωρών αυτών με την τρομοκρατία.
Θα δίνεται προτεραιότητα σε πρόσφυγες που διώκονται εξαιτίας της θρησκείας τους, ωστόσο μόνο εάν οι πρόσφυγες αυτοί αποτελούν μέλη θρησκευτικής μειονότητας στις χώρες τους.
Έθεσε όριο υποδοχής 50.000 προσφύγων μέσα στο 2017 – αριθμός πολύ μικρότερος από αυτόν που είχε υποσχεθεί ο Μπαράκ Ομπάμα.
Στο περιθώριο αυτής της εξέλιξης – και συνδεδεμένη άμεσα με αυτή – λήφθηκε και μία άλλη σημαντική απόφαση, σε σχέση με τη λειτουργία της πολεμικής μηχανής των ΗΠΑ.
Ο Πρόεδρος Τραμπ υπέγραψε ένα μνημόνιο για το επανακτίσιμο των Ενόπλων Δυνάμεων ώστε να αγοραστούν νέα πλοία, αεροπλάνα και όπλα, ενώ προχωρά στον εκμοντερνισμό του πυρηνικού οπλοστασίου των ΗΠΑ, ώστε “η στρατιωτική μας δύναμη να μην αμφισβητείται από κανένα, ούτε η αφοσίωσή μας στην ειρήνη”.
Τον Ιούνιο του 2016 σε έρευνα του “Α.τ.Κ.” σχετικά με το καθεστώς των βάσεων, μεταξύ άλλων αναφέραμε τα εξής:
Υπάρχει μια αυξημένη εξάρτηση της αμερικάνικης οικονομίας με τη βιομηχανία του πολέμου.
Η μεγαλύτερη αύξηση στα κόστη για στρατιωτικούς εξοπλισμούς στην ιστορία των ΗΠΑ από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά παρατηρείται την περίοδο μετά το 1998, δηλαδή μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, εν καιρό “ειρήνης”.
Στο επίκεντρο αυτής της στρατιωτικοποίησης και τροφοδότησης της οικονομίας πολέμου είναι το παγκόσμιο δίκτυο βάσεων.
Τους κινδύνους από μια τέτοια εξέλιξη για την ίδια τη δημοκρατία, είχε επισημάνει και ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Dwight Eisenhower.
Ένας τέτοιος πιθανός κίνδυνος είναι και ο υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ με τους Ρεπουμπλικάνους, Donald Trump.
***
Το κόστος μόνο για τη διατήρηση του πυρηνικού οπλοστασίου των ΗΠΑ φθάνει τα 55 δισεκατομμύρια δολλάρια (στοιχεία 2011), ποσό πολύ μεγαλύτερο από τα 35 δισεκατομμύρια δολλάρια ανά έτος την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.
Μόνο για την ανανέωση του πυρηνικού της οπλοστασίου οι ΗΠΑ θα ξοδέψουν 500 δις δολλάρια τα επόμενα 20 χρόνια.
***
Χαρακτηριστικά είναι και τα εξής δεδομένα που περιγράφουν την παγκόσμια πραγματικότητα και συνδέουν το ζήτημα της φτώχιας, του πολέμου και της προσφυγιάς:
Οι πλούσιες χώρες δίνουν κάθε χρόνο 130 δις δολλάρια στις φτωχές χώρες. Όμως κάθε χρόνο, πολυεθνικές με βάση τις χώρες της Δύσης δεν πληρώνουν φόρους στις φτωχές χώρες αξίας 900 δις δολλαρίων. Kάθε χρόνο οι φτωχές χώρες αναγκάζονται να πληρώνουν 600 δις δολλάρια στις πλούσιες χώρες για χρέη από δάνεια που έχουν πληρώσει πολλές φορές. Επίσης, οι φτωχές χώρες χάνουν περίπου 500 δις δολλάρια από εμπορικές συμφωνίες που αναγκάζονται να υπογράψουν ενάντια στα συμφέροντά τους.
Συνολικά, οι φτωχές χώρες δίνουν κάθε χρόνο πάνω από 2 τρισεκατομμύρια δολλάρια στις πλούσιες χώρες.
H πραγματικότητα της βίας αντικατοπτρίζεται και στον αριθμό των προσφύγων, όπου το 2015 για 4η συνεχή χρονιά καταγράφεται ιστορικό ρεκόρ στους ανθρώπους που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, λόγω πολέμων, συγκρούσεων ή διώξεων. Συνολικά, 65,3 εκατομμύρια άνθρωποι έφυγαν από τις εστίες τους το 2015, δηλαδή, 24 άνθρωποι κάθε λεπτό, ο υψηλότερος αριθμός προσφύγων που έχει καταγραφεί στη σύγχρονη ιστορία.
Συγκριτικά, το 2005, οι άνθρωποι που έφυγαν από τις εστίες τους δεν ξεπερνούσαν τους 37,5 εκατομμύρια ενώ χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι το 2014 μόλις 126,800 πρόσφυγες κατάφεραν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους, ο μικρότερος αριθμός τα τελευταία 31 χρόνια [93, 94].
Την ίδια στιγμή, μπορεί επισήμως πλέον οι ΗΠΑ να συμμετέχουν μόλις σε 6 πόλεμους (Ιράκ, Αφγανιστάν, Υεμένη, Πακιστάν, Σομαλία, Συρία), αλλά το 2015, οι ΗΠΑ είχαν εμπλοκή σε στρατιωτικές επιχειρήσεις σε 135 διαφορετικές χώρες του κόσμου, είτε με συμμετοχή σε μάχες με ειδικές δυνάμεις (SOF), σε ειδικές αποστολές, για την εκπαίδευση ξένων δυνάμεων. Η αύξηση της εμπλοκής των ΗΠΑ σε στρατιωτικές επιχειρήσεις σε διαφορετικές χώρες του πλανήτη ήρθε σταδιακά μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001. Οι πιο πολλές επιχειρήσεις πραγματοποιούνται στα πλαίσια του “πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία”.
Οι πρώτες κινήσεις Τραμπ σχετικά με την τρομοκρατία, το προσφυγικό, και την πολεμική μηχανή των ΗΠΑ, δε δίνουν λύσεις, δεν είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, δε δημιουργούν καμία αισιοδοξία. Οι πολιτικές που ανακοίνωσε συνεχίζουν από το σημείο που σταμάτησε ο Ομπάμα και πάνε ένα ακόμα μεγάλο βήμα παραπέρα, δημιουργώντας περαιτέρω όξυνση σε έναν κόσμο που ήδη βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, εις το όνομα της ασφάλειας, της πάταξης της τρομοκρατίας, της ειρήνης, της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Θυμηθείτε την έρευνα:
Έρευνα: Βάσεις της Σούδας, ένας κίνδυνος για την ελευθερία – Η ιστορία, το καθεστώς, ο ρόλος τους