ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Ο Ελληνικός χώρος τελείωσε ως αυτοκυβερνώμενος χώρος, μετά την κατάκτηση του από τους Ρωμαίους. Από τότε και στο εξής, ο κατακτημένος Ελληνισμός, πρώτα θα ήταν μέρος της μεγάλης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, με πρωτεύουσα την Ρώμη, και αργότερα της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Ως γνωστόν το 1453, ότι είχε απομείνει από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που ένας Ελβετός ιστορικός πολύ αργότερα, ονόμασε Βυζάντιο, κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς, όπου πάλι ο Ελληνικός χώρος ήταν κατακτημένος από την Οθωμανική αυτοκρατορία για σχεδόν 400 χρόνια.
«Η γνωστή και πολυτονισμένη διάσπαση του αρχαίου Ελληνικού κόσμου, σε διάφορα κρατίδια -πόλεις που αποτελούν χωριστές οικονομικές ενότητες, και βρίσκονται σε συνεχείς προστριβές αναμεταξύ τους, η διαφοροποίηση της Ελληνικής γλώσσας, που εμφανίζεται διασπασμένη σε διαλέκτους ή ομάδες διαλέκτων, λιγότερο ή περισσότερο απομακρυσμένες η μία από την άλλη, και γενικά οι έντονες ιδιομορφίες που παρουσιάζουν, τα διάφορα τμήματα του Ελληνισμού, δεν είναι στοιχεία που θα επέτρεπαν, να τον χαρακτηρίσουμε Έθνος, με την νεότερη σημασία του όρου. Του λείπει ακόμη το βαθύ αίσθημα, μιας αδιατάρακτης κοινότητας, συμφερόντων {πνευματικών και υλικών}, η συνείδηση ενός αλληλέγγυου συνόλου. Όμως η ως ένα βαθμό φυλετική συγγένεια του Ελληνικού πληθυσμού {και ακόμη περισσότερο η πίστη του στην κοινή του καταγωγή} το κοινό βάθος των Ελληνικών διαλέκτων, τέλος ο κοινός του πολιτισμός, μας επιτρέπουν να υποστηρίξουμε, ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορικά σχηματισμένη σένα ορισμένο χώρο, σταθερή κοινότητα, ένα συγκροτημένο λαό ή εθνότητα {ethnie},με ιδιαίτερη πολιτιστική φυσιογνωμία».
«Η κατάκτηση ολόκληρου του Ελληνιστικού κόσμου, από του Ρωμαίους και η ένταξη του στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, επιταχύνει την πορεία προ της ενότητα ,που γίνεται στην περίοδο αυτή ακόμη πιο βαθιά. Ο Ελληνισμός αποτελεί το δυναμικότερο, αν όχι το πολυπληθέστερο στοιχείο, της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, από την πρώτη της εμφάνιση. Η υποχώρηση της Ελληνικής ιδέας ,υπήρξε δυνατή αργότερα, εξαιτίας της ένταξης των Ελλήνων στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία , και την καθιέρωση του Χριστιανισμού, ως επίσημης θρησκείας του Βυζαντίου. Προκαλώντας την βαθμιαία εξασθένηση της αντικειμενικής βάσης, του Ελληνικού πολιτισμού στην συνείδηση του λαού. Αμαύρωσαν συγχρόνως και την καθαρότητα της Ελληνικής ιδέας, που υποχωρεί συνεχώς ιδίως από τον 3ο μ.χ αιώνα. Η ιδέα του πολίτη , φορέα κάθε εξουσίας υποχωρεί , ώσπου να αντικατασταθεί από την ιδέα ενός απόλυτου μονάρχη, ο οποίος ταυτίζεται με το θείο ή, ύστερα από την επιβολή του Χριστιανισμού, αντλεί την εξουσία του από τον Θεό»
«Από το τελευταίο λοιπόν τέταρτο του 11ου αιώνα, με τους ανθρωπιστές Φώτιο, και Ψελλό, που προσπαθούν να συνδέσουν τον Χριστιανισμό με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό , ως το 1204, ο Βυζαντινός αρχίζει να συνδέεται με το ιστορικό του παρελθόν ,και να ξαναβρίσκει σιγά , σιγά τις λαϊκές ρίζες του πολιτισμού του. Η Άννα Κομνηνή που σεμνύνεται για τις Ελληνικές της σπουδές, και για το ότι είχε μελετήσει τους Πλατωνικούς διαλόγους , και τα έργα του Αριστοτέλη θεωρεί αμόρφωτο και βάρβαρο, κάθε άμοιρο της Ελληνικής παιδείας». «Για τον ιστορικό Νικήτα Χωνιάτη, οι Ρωμαίοι υπήκοοι της αυτοκρατορίας είναι Έλληνες έτσι σταματώντας στην άλωση της πόλης το 1204, από τους σταυροφόρους βαρβάρους δηλώνει ότι αρνείται να συνεχίσει τν ιστορία του». « Ο Ελληνισμός στις παραμονές της πτώσης του Βυζαντίου, είχε απαλλαγεί απόν την ιδέα της Ρωμαϊκότητας, διατηρούσε όμως πάντα την ιδέα τη Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Η σύγχυση που γίνεται στην συνείδηση του, της Εθνικής ιδέας και της ιδέας του Βυζαντίου ,εντείνεται μάλιστα ύστερα από την κατάκτηση από τους Οθωμανούς. Το όνειρο της Εθνικής ανάτασης ,που γεννιέται αμέσως μετά την Άλωση , παίρνει το περιεχόμενο της ανάστασης μιας εξελληνισμένης Βυζαντινής αυτοκρατορίας, Η στροφή προς την κλασική αρχαιότητα και το ανθρωπιστικό πνεύμα που είχε αρχίσει να αναπτύσσεται πριν την Άλωση, θεωρούνται επικίνδυνα,{ύστερα μάλιστα από τα ακραίες εκδηλώσεις του Γεωργίου Πλήθωνος -Γεμιστού ,που επιχείρησε να αναστήσει την αρχαία θρησκεία} για την ενότητα της Ορθοδοξίας, και καταδικάζονται. Η δραστηριότητα της επίσημης εκκλησίας, στρέφεται πάλι, προς ένα άγονο και τυπικό εκκλησιαστικό πνεύμα , και θέτει ως αποκλειστικό της σκοπό, την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας έναντι του Ισλάμ, και του Καθολικισμού». Παρά την συνειδητοποίηση από ομάδα διανοουμένων του Βυζαντίου με τελευταίο τον Γεώργιο Πλήθωνα -Γεμιστό στο τέλος του 14ου, με αρχές 15ου, αιώνα, ο οποίος έγραψε επιστολή στον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο, για να του υπενθυμίσει ότι¨ «Έλληνες Εσμέν». Ο Ελληνισμός λόγω τη υποδουλώσεως του , στους Οθωμανούς, δεν βίωσε την αναγέννηση, και τον διαφωτισμό της δύσεως. Ποτέ δεν έγινε επανάσταση στην Οθωμανική Ελλάδα για διεκδίκηση συντάγματος και για διεκδίκηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη όπως το 1793 στην Γαλλία. Οι Έλληνες υπήρξαν υπήκοοι, -χωρίς «μάγκνα κάρτα»- χωρίς δικαιώματα, φόρου υποτελείς στον Σουλτάνο, στον ανώτερο κλήρο, και τους Έλληνες μεγαλογαιοκτήμονες {πρόκριτους} οι οποίοι είχαν συμβιβαστεί με την Οθωμανική εξουσία, και αποτελούσαν την άρχουσα τάξη. Το αντιστασιακό πνεύμα εναντίον των Οθωμανών, ο τοπικισμός, και το στείρο δόγμα της θρησκείας δεν άφησαν τους νεότερους Έλληνες , να αποκτήσουν κλασική και νεώτερη επιστημονική παιδεία, για να μπορέσουν να απελευθερωθούν από τα δόγματα της θρησκείας ,να εισέλθουν στο εσώτερο είναι τους ,και ως ελεύθερα άτομα να αποκτήσουν την αυτογνωσία τους. Τα αρνητικά αυτά εφόδια, ήρθαν και εγκαταστάθηκαν και στο νέο Ελληνικό κράτος, όπως διαμορφώθηκε από ην επανάσταση του 1821.Το κράτος διαμορφώνεται με την συνείδηση των πολιτών του, ότι ζουν σε ενιαίο χώρο, ως ελεύθεροι πολίτες ότι συνάπτουν κοινωνικό συμβόλαιο, το οποίο αναλαμβάνει η κυβέρνηση εκλεγμένη με γενική ψηφοφορία, βάση της αρχής της πλειοψηφίας, να το εκτελέσει θεσπίζοντας σειρά νόμων σεβαστών διότι , εξασφαλίζουν την ισονομία ,και ισοπολιτεία χωρίς διακρίσεις φυλής ή φύλου, σε όλους τους πολίτες, μέσα στο πλαίσιο της αλληλεγγύης και των αρχών της Γαλλικής επανάστασης «Ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα» . Στο Ελληνικό κράτος οι νόμοι ποτέ δεν έγιναν σεβαστοί από τους πολίτες και τους πολιτικούς, οι οποίοι κυβέρνησαν τον τόπο, βάση της αρχής «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω». Η οικογενειοκρατία , το δίκαιο του αίματος , το τοπικό συμφέρον επικράτησε όπως κι ένας έντονος ατομισμός , όπως και η αδιαφορία για τον πλησίον , η έλλειψη συνειδήσεως ότι ζούμε μαζί με ένα σύνολο ανθρώπων μέσα σε ενιαίο σύνολο κράτους έθνους, αλλά και η κακή συνήθεια να μην υπακούμε στην έννομη τάξη. Έχουμε υπερβολικά πολλούς νόμους που δεν εφαρμόζονται. Όλα αυτές οι πολιτισμικές ιδιαιτερότητες μας οδήγησαν σε μια διεφθαρμένη πολιτεία όπου υπάρχει γενικευμένη ανομία και κανείς δεν τιμωρείται..
Αυτό δεν το ανέχονται οι δυτικοί εταίροι μας ,όχι ότι είναι καλύτεροι άνθρωποι από εμάς αλλά πέρασαν άλλα στάδια πολιτισμικής ανάπτυξης και έμαθαν να σέβονται την έννομη τάξη. Ιδιαίτερα οι Γερμανοί οι οποίοι έχουν κακό μεν παρελθόν ιδίως στον εικοστό αιώνα, αλλά είναι ένας λαός πειθαρχημένος, και ακολουθεί το αρχαιοελληνικό ρητό, που δεν το ακολουθούν οι νεοέλληνες ¨ «Παν μέτρον άριστον».
ΠΗΓΗ «ΝΙΚΟΣ ΣΒΟΡΩΝΟΣ-ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ» -ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΛΙΣ» «Συνέντευξη Στέλιου Ράμφου στην «Ελευθεροτυπία»