Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος, Ερευνητής, Αναλυτής AEJ/IFJ
…φτώχεια είναι η μεγαλύτερη μορφή βίας… Μαχατμά Γκάντι
Η κρίση που περνάμε είναι πολυεπίπεδη, δεν είναι μονάχα οικονομική. Ουσιαστικά είναι κρίση αξιών και χρεοκοπίας του τεχνοκρατικού πολιτισμού μας.
Ο βασικός στόχος των δυσβάσταχτων μέτρων και της λεηλασίας της χώρας μας, είναι ένα μέλλον χωρίς δικαιώματα με ανθρώπους εγκλωβισμένους διαπαντός. Εδώ και 10 χρόνια ακούμε την ίδια μονότονη επωδό περί σωτηρίας της πατρίδας, και το νιώθουμε πολύ καλά στο πετσί μας. Μιας και οι πάμπολλοι «τρομοκράτες» σωτήρες επιμένουν να τη σώζουν. Τρομοκράτες δεν είναι αυτοί που συνειδητά καταστρέφουν την οικονομία μιας χώρας; Που καταληστεύουν τον δημόσιο πλούτο μιας χώρας;
Η λεηλασία της ζωής μας. Με ποια λογική μπορεί να σωθεί κάποιος αν του έχουν αρπάξει τα πάντα; Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υπό τον έλεγχο της οικονομικής ελίτ δημιουργούν μια παγκόσμια βάση δεδομένων. Ένα νέο ληξιαρχείο. Τι είναι αν όχι τρομοκρατία, αφού αποστερούν με τη βία των νόμων τους τα μέσα συντήρησης και φυσικής ύπαρξης εκατομμυρίων ανθρώπων.
Ο καπιταλισμός με την ελεύθερη αγορά του, που τόσο μας πολυδιαφημίζουν όλα αυτά τα τελευταία 10 χρόνια, είναι ένα άψυχο, άκαρδο και τρομοκρατικό σύστημα. Τι είναι εάν όχι τρομοκρατία, όταν απαγορεύει σε 3 εκατομμύρια ανθρώπων την πρόσβαση στη δημόσια υγεία.
Σήμερα στο όνομα της κρίσης μας παίρνουν τα πάντα. Σπίτια, λεφτά, όλα γίνονται βορά των δανειστών μας. Αυτά που δουλέψαμε, αλλά και αυτά που κληρονομήσαμε.
Εάν αυτά δεν είναι τρομοκρατία και εμείς έκπληκτοι, αδυνατούμε να πιστέψουμε πως αυτά δεν είναι όνειρο, αλλά η τραγική πραγματικότητα. Τι είναι, αν όχι τρομοκρατία όταν καταδικάζουν 600.000 χιλ. παιδιά σε υποσιτισμό;
Έχουμε πόλεμο, ανοιχτό πόλεμο. Πόλεμο με στόχο τους άμαχους και την μάζα. Φυλακές, καταστολή για τους αντιφρονούντες, βίαια μέτρα, λιτότητα, τρομοκρατία και πόλεμος. Ζούμε σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία όπου τα πάντα γύρω μας εξαγοράζονται και πωλούνται. Προδοσία και τρομοκρατία δεν είναι αυτοί που παραδίδουν την ανεξαρτησία μιας χώρας στον «εχθρό»;
…και όπως είπε κι ο Αντόνιο Γκράμσι: «Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Θες να είσαι βάρος ή θες να δώσεις κάποιο σκοπό στη ζωή σου»…
Τρομοκράτες δεν είναι αυτοί που κυνηγούν ανελέητα φτωχούς ανθρώπους επειδή πουλάνε κουλούρια ή επειδή δεν έκοψαν εισιτήριο, ενώ την ίδια στιγμή επιβραβεύουν, αναδεικνύουν, συγχρονίζονται και συμπλέουν με ένοχους για κακουργήματα; Τι άλλο μπορεί να είναι αυτοί που ψευδολογούν, χλευάζουν και λοιδορούν καθημερινά εκατομμύρια απελπισμένους και λιμοκτονούντες ανθρώπους που αυτοί τους έφεραν σε τέτοια μοίρα;
Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν… οι στίχοι αυτοί μπορούν να αποτελέσουν μια συνοπτική περιγραφή της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί με την εφαρμογή των μνημονίων. Η αβυσσαλέα διαφορά μεταξύ πλουσίων και φτωχών μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο με αποτέλεσμα η κρατική τρομοκρατία να αυξάνεται.
Τέλος τι άλλο είναι αν όχι τρομοκρατία κατά της ανθρωπότητας, οι ενέργειες αυτών που επιφέρουν, άμεσα ή έμμεσα, την καταστροφή, αρρώστια και θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων και την συνεχή μείωση του πληθυσμού μιας ολόκληρης χώρας; Πως μπορούμε να τους χαρακτηρίζουμε, των οποίων, οι ενέργειες αγγίζουν τα όρια της γενοκτονίας;
Εσείς πότε νοιώσατε την τρομοκρατία; Όταν έκαναν έξωση στους άνεργους γείτονές μου. Όταν είδα χέρια υψωμένα να ικετεύουν τρόφιμα. Όταν είδα οικογένειες χωρίς ρεύμα. Εγώ τρομοκρατούμαι σε κάθε φάκελο που υποδηλώνει λογαριασμό. Για κάθε δημόσιο αγαθό που βγαίνει σε πλειστηριασμό. Τέλος τρομοκρατούμαι από το βουβό πόνο και την οργή που δεν έχει βρει ακόμα διέξοδο…