Από το Βασίλη Βουϊδάσκη
Καθηγητή Κοινωνιολογίας Π. Κρήτης
Διαβάζοντας τις σελίδες στην «ΆνωΓη», πριν από μερικούς μήνες, αποτυπώθηκε βαθειά στην μνήμη μου αυτή η καταπληκτική φωτογραφία. Η αναφορά της ίδιας εφημερίδας, πριν από λίγες μέρες, στον έναν από τους τρεις μερακλήδες, με οδήγησε σε αυτή την κατάθεση ψυχής. Μνημονεύοντας ευλαβικά τους δυο εκλιπόντες και εκφράζοντας την εκτίμησή μου στο φίλο μου το Σακούλα, επιχειρώ μια προσεκτική προσέγγιση της υψηλής αισθητικής και βαθιάς συμβολικής της σημαντικότητας.
Αν η κλασική έκφραση ισχυρίζεται ότι ‘μια εικόνα λέει περισσότερα από χίλιες λέξεις’, αυτή η μοναδική απεικόνιση του φακού σε κλάσματα δευτερολέπτου, εκφράζει την αιώνια επιθυμία του ανθρώπου και ταυτόχρονα την απίστευτη ψυχική του δύναμη και την τάση για τα ψηλά. Σε κάποιες στιγμές ευεξίας και με την ώθηση της ψυχής ο άπτερος θνητός καταργεί το νόμο της βαρύτητας και νικά την έλξη της γης όπως στο χορό, όπου το ‘πέταγμα’ του πρωτοχορευτή γίνεται με τη βοήθεια του δεύτερου.
Στην περίπτωσή μας όμως το αξιοθαύμαστο εστιάζεται στο ταυτόχρονο εναρμονισμένο πέταγμα του πρωτοχορευτή, με εκείνο του δεύτερου. Ο Χουμάς κι ο Μιλτιάδης με απίστευτο συντονισμό είναι απογειωμένοι. Κανείς δεν αγγίζει το έδαφος και την ίδια χρονική στιγμή, υπερίπτανται στον αέρα. Και αφού ο θεατής αυτού του σπάνιου θεάματος δεν αμφισβητεί την ικανότητα της όρασής του κι ούτε την αυθεντικότητα της φωτογραφίας, σοκαρισμένος αναζητά απεγνωσμένα ανύπαρκτες λογικές εξηγήσεις.
Όπως φαίνεται, σε ανεξήγητο εκστασιασμό, αυτό το σφίξιμο των χεριών τους μετατράπηκε σ’ ένα ατσάλινο ενιαίο και αδιάσπαστο σύμπλεγμα, που υπερνικούσε την έλξη της γης και τη δύναμη της βαρύτητας και τους κρατούσε ψηλά. Ασφαλώς και η συμβολή του τρίτου και επίσης μεγάλου μερακλή, του Σακούλα, ήταν καθοριστική. Κρατώντας δυνατά το χέρι του Μιλτιάδη μετέδιδε μαζί με όλη τη δύναμή του το τριφασικό ρεύμα της ψυχής του που δυνάμωνε τους δυο ‘ιπτάμενους’, προκαλώντας αυτό το απίστευτο θέαμα.
Υπήρξα θαυμαστής και των τριών συγχωριανών και ανεπανάληπτων μερακλήδων, του Χουμά, του Μιλτιάδη και του Σακούλα. Και τώρα απολαμβάνω στο διαδίκτυο, τα τραγούδια και τους αυθεντικούς τους χορούς. Η μνήμη των εκλιπόντων παραμένει ζωντανή, ενώ η κάθε συνάντησή μου με το Σακούλα μου φέρνει παλιές κι όμορφες αναμνήσεις. Κρατώ στην καρδιά μου αυτή την ιστορική φωτογραφία και εύχομαι το σμίξιμο των χεριών τους να συντελέσει στο ίδιο συλλογικό σφίξιμο των χεριών όλων των συγχωριανών μας, που θα φέρει την πραγματική πνευματική ανάταση στα Ανώγεια και τους Ανωγειανούς!