Του Κανάκη Γερωνυμάκη

Η Ελλάδα πιο παλιά μόνο πατριώτες εγεννούσε και μόνο ήρωες. Δυστυχώς, τις τελευταίες δεκαετείς, σε απαράδεχτο ποσοστό γεννά και «αντεξουσιαστές» και «Ρουβίκωνες» και εμπρηστές που βάζουνε φωτιά στα δάση μας, μα και σε χτίρια. Μα ακόμα αυτοί οι εθνικοί εχθροί καραδοκούνε και εισχωρούνε κάθε φορά που γίνεται συλλαλητήριο (που το συλλαλητήριο μπορεί να διεκδικεί δικαιώματα) μα οι εχθροί εκμεταλλεύονται την ευκαιρία για να κάψουνε σπίτια και αυτοκίνητα και να προβούνε σε λεηλασίες. Όλοι αυτοί είναι οι επικίνδυνοι εσωτερικοί εχθροί.

Απαράδεχτα είναι τα παραπάνω κακουργήματα, μα είναι απαράδεχτη και η ανεκτικότητα του κράτους, και η επιείκεια με την οποία αντιμετωπίζονται. Τους πιάνουνε επαυτοφόρως και χωρίς τιμωρία τους αφήνουνε. Θα έπρεπε να είναι αυστηρός ο νόμος σε τέτοιες περιπτώσεις. Θα έπρεπε όπου παρουσιάζονται ομαδικά να πολιορκείται η περιοχή με ισχυρή δύναμη να τους συλλαμβάνουνε και να τους αντιμετωπίζουνε με αυστηρότητα.

Μα ακόμα παρατηρώ και συγκρίνω τις καινούργιες γενιές με τη δική μου τη γενιά. Εμείς από πολύ μικρή ηλικία συμμετείχαμε στον αγώνα για την επιβίωση. Επεινάσαμε, εμείναμε χωρίς παπούτσια, εκρυώναμε αφού δεν είχαμε να ντυθούμε κανονικά, μα ακόμα εμείς που τώρα είμαστε υπέργηροι, είχαμε την ατυχία να βιώσωμε τον πόλεμο και την κατοχή. Με όλα τα παραπάνω νομίζω ότι από πολλές πλευρές οι σκληρές συνθήκες που ζήσαμε, εσφυρηλατήσανε καλύτερη ποιότητα ανθρώπων. Βέβαια οι μετά από την δική μου γενιά, όλα τα παιδιά τελειώσανε το δημοτικό σχολείο και πάρα πολλά πήγανε σε γυμνάσια, ενώ από τη γενιά μου λίγα πήγανε στο γυμνάσιο, μα πολλά δεν τέλειωσαν το δημοτικό. Οι καινούργιες γενιές είναι πιο μορφωμένοι, πιο σύγχρονοι.

Μα με το «μην ξυπνήσει το παιδί», «μην κουραστεί το παιδί», «μην λείψει τίποτα του παιδιού», το κάνομε μαμόθρεφτο και όταν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει τη ζωή δια ιδίων δυνάμεων την τρομάζει. Βλέπω τώρα και πολλοί νέοι είναι ξαπλωμένοι στο κρεβάτι τους μέχρι μία η ώρα μετά μεσημβρίας. Μα δεν απολαμβάνει ζωή κανείς ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, και του λείπει η ικανοποίηση που αιστάνεται ο άλλος όταν προσφέρει στην οικογένειά του και στην κοινωνία. Ο άνθρωπος αν δεν προσφέρει και αν δεν απολαμβάνει στη ζωή, δεν έχει και λόγο υπάρξεως, ενώ ξαπλωμένος στο κρεβάτι ούτε προσφέρει ούτε απολαμβάνει. Ο Ερατοσθένης ήτανε μεγάλο πνεύμα και ήτανε διευθυντής στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας τον 3ο αιώνα π.Χ. μα όταν έχασε το φως του και δεν μπορούσε να προσφέρει μα ούτε και να απολαμβάνει κανονικά, έκοψε το φαγητό και το νερό και αυτοκτόνησε διά της ασιτίας. Ειδικά στην οικογένεια και στην κοινωνία, ότι μπορείς να προσφέρεις αν δεν το προσφέρεις το υστερείς.