Η θέρμανση, ή μάλλον η προσπάθεια να ζεσταθούν οι άνθρωποι πηγαίνει πολύ πολύ πίσω, σε εποχές πριν την ίδια την ιστορία. Ήδη από το 7000 π.Χ. στην Κρήτη χτίζονταν κυλινδρικά σπίτια με επίπεδες ή θολωτές στέγες, στις κορφές των οποίων υπήρχε άνοιγμα. Στο δάπεδο, ακριβώς κάτω από το άνοιγμα, υπήρχε η εστία.
Οι κατοικίες αυτές δεν είχαν εσωτερική τείχιση και έτσι η ζέστη από την κεντρική εστία μεταδιδόταν σε ολόκληρο τι σπίτι. Οσο κι αν φαίνεται παράξενο η ενδοδαπέδια κεντρική θέρμανση εφευρέθηκε πριν από το καλοριφέρ. Ναι, κι όμως η ανακάλυψη πρέπει να την καρπωθεί το ευρηματικό δαιμόνιο των Μινωιτών -πολύ πριν καταφέρουν το ίδιο οι Ρωμαίοι.
Τι γινόταν ακριβώς; Στα βασιλικά δώματα του ανακτόρου της Κνωσσού, κάτω από το πάτωμα υπήρχαν σωλήνες, μέσα από τις οποίες περνούσε ζεστό νερό και ζέσταινε τους χώρους. Την πανάρχαια πόλη ξέθαψε στα 1900 ο Εβανς, πολύ μετά το 1716, Γιατί όμως σας αναφέρουμε αυτήν την ημερομηνία; Θα καταλάβετε διαβάζοντας τις επόμενες γραμμές.
Ο Μ. Τρίβαλντ, από τη Σουηδία, που το 1716 ήταν ο πρώτος που έφτιαξε ενδοδαπέδια θέρμανση, σε μορφή περίπου όπως είναι σήμερα όπως καταλαβαίνετε δεν γνώριζε για την πρώιμη ανακάλυψη των Μινωιτών, κάτι που κάνει την ευρηματικότητά τους ακόμα πιο θαυμαστή. Ακόμα κι οι ζάμπλουτοι Ρωμαίοι δεν ήξεραν την ενδοδαπέδια θέρμανση. Εκείνοι χρησιμοποιούσαν μία άλλη τεχνική, το «υπόκαυστον»: άναβαν, δηλαδή, στα υπόγειά τους φωτιά και με ανοιχτούς αγωγούς που περνούσαν μέσα από τους τοίχους, έστελναν ζεστό αέρα και θέρμαιναν τους χώρους.
Δείτε τα καλοριφέρ των Αρχαίων Κρητικών
ethnos.gr