Του Νίκου Δανιηλίδη
Μέσα στα πλαίσια της γνωστής 4ης βιομηχανικής επανάστασης, συντελούνται δομικές αλλαγές σε όλο το φάσμα κάθε κράτους και βιομηχανίας, από αλλαγές στην νομοθετική και κυβερνητική λειτουργία και εργατική νομοθεσία, μέχρι και στην διάρθρωση ολόκληρων τομέων, όπως η αυτοματοποίηση του δευτερογενή και τριτογενή τομέα.
Τα εισοδήματα, ο εξοπλισμός, οι φίρμες και οι μεγάλες βιομηχανίες, οι μισθοί των εργαζομένων, οι θέσεις εργασίας, οι κοινωνικές ασφαλίσεις, τα δικαιώματα, οι συνθήκες και οι απαιτήσεις της εργασίας, και κυρίως ολόκληρος ο παραγωγικός κλάδος, αναπλάθονται μεταβατικά, αφού πρώτα καταργηθούν ή εξαφανιστούν λόγω ανταγωνισμού από πρωτοπόρες καινοτομίες, μοντέλα παραγωγής και αναδυόμενους τρόπους πολιτικής διαχείρισης και εργασίας ή αφού οι νέοι τομείς και απαιτήσεις εργασίας το απαιτούν.
Αυτό το φαινόμενο ονόμασε ο αυστριακός οικονομολόγος Joseph Schumpeter “Δημιουργική καταστροφή” , θέλοντας να μας υποδείξει την δομική αλλαγή που έρχεται μέσω της απαξίωσης του παλαιού.
Εν όψει της τεχνολογικής επανάστασης και της ανεργίας που συνεπάγεται, γεννήθηκε, ή μάλλον επανήλθε στην επιφάνεια,το αίτημα του καθολικού βασικού εισοδήματος. Μιας παροχής-δικαίωμα για κάθε πολίτη ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης και κατάστασης εργασίας, προκειμένου να καλύψει το κενό της ανεργίας τριβής που θα προκαλέσει τεράστια ΄΄έλλειψη αγοραστικής δύναμης.
Το μέλλον είναι εδώ.
Ρίξ’ τε του μία ματιά.