Του Κώστα Ντουντουλάκη
(Με αφορμή την σταδιακή απόλυτη μετάλλαξη έτσι και της κάποτε ανεξάρτητης μαχητικής και ενωτικής ταξικής παράταξης ΕΑΚ στην ίδρυση και πανελλαδικά πρωτοπόρα δράση της οποίας πασίγνωστο είναι πόσο είχα πρωτοστατήσει…)
Πολύ παλιό και όχι μόνο της τωρινής εποχής φαινόμενο είναι η μεταστροφή αξιών ζωής, θέσεων, διακηρύξεων και στάσεων.
Δεν είναι πάντα κακή. Ούτε πάντα καλή. Και ποτέ κοινωνικά, ηθικά αδιάφορη ή «ουδέτερη».
Δεν είναι κακή, επιλήψιμη, όταν η μεταστροφή αυτή είναι προϊόν νεώτερων ανιδιοτελών και λογικών αποδείξεων πλάνης όσον αφορά προηγούμενη υποκειμενική άποψη και στάση.
Όπως πχ, η μεταστροφή πρώιμων νεανικών συντηρητικών απόψεων ή οντολογικών πλανών από τους μετέπειτα πρωτοπόρους της λαϊκής και αντικαπιταλιστικής λογοτεχνίας Βάρναλη, Ρίτσο ή τον θεμελιωτή της επιστημονικής Θεωρίας Εξέλιξης την Ειδών Δαρβίνο.
Είναι όμως εξόφθαλμα για κάθε νοήμονα και χωρίς παρωπίδες άνθρωπο κάκιστη, κοινωνικά παραλυτική, συνειδησιακά και ηθικά εκφυλιστική η αντίστοιχη, αντίθετων αιτιών μεταστροφή. Αυτή που προκύπτει από προσωπική ιδιοτέλεια, καρριερισμό, αρρωστημένη επιδίωξη διαχείρισης κάποιας μορφής εξουσίας ή «βόλεμα»-υλική διάφορων μορφών εξαγορά συνείδησης.
Συχνά υπάρχει βέβαια όσον αφορά μοιραίους κι άβουλους παλαμάκηδες, ποδοσφαιρικού τύπου τυφλούς οπαδούς οιωνδήποτε κομμάτων και η ψυχωτική αδυναμία κριτικής σκέψης. Εξίσου βλαπτική για το κοινωνικό σύνολο αν και οφείλεται σε άλλο αίτιο…
Αρχαίες και νεώτερες θλιβερές μεταλλαγές και αντίθετές τους στάσεις αξιών
Επιγραμματικά θυμίζω τις αισχρές μεταλλαγές και αλλαγές στρατοπέδου προσωπικοτήτων σαν τους Θεμιστοκλή, Παυσανία.
Θυμίζω ακόμα πώς πλήρωσε με την ζωή του ο Κλείτος την παρατήρησή του στον Αλέξανδρο ότι ενώ αρχικά διακήρυττε την παγκόσμια διάδοση του ελληνικού πολιτισμού και δημοκρατικής στάσης ζωής, έφτασε ν΄απαιτεί να τον προσκυνούν σαν τους Πέρσες βασιλιάδες και να υιοθετεί τα ήθη κι έθιμά του. (Αργότερα πλήρωσαν με την ζωή τους εκατοντάδες άλλοι όταν το στράτευμα σύσσωμο, αξιωματικοί και οπλίτες, αρνήθηκε να προχωρήσει πέρα από την Ινδία…)
Θυμίζω τον Νενέκο, αιώνιο συνώνυμο του ραγιαδισμού, που από επαναστάτης κατάντησε όργανο του Ιμπραήμ, ώσπου ο Κολοκοτρώνης τον τιμώρησε παραδειγματικά παράλληλα με το σωτήριο για την ελληνική επανάσταση σύνθημά του «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!»
Θυμίζω, αλλού, τον Βοναπάρτη που επικεφαλής των πιο διεφθαρμένων εξουσιομανών πρώην επαναστατών, έπνιξε απόλυτα τις ιδέες και τα πρώτα φιλολαϊκά μέτρα της Γαλλικής Επανάστασης και αιματοκύλισε όλη την Ευρώπη ως το Βατερλώ του.
Θυμίζω την παρασιτική, ακρότατα αντιδημοκρατική νομενκλατούρα που αφού δυστυχώς εδραιώθηκε σταδιακά, λίγες δεκαετίες μετά την μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση κατέληξε στην ανοιχτή και πρωτοφανούς βαρβαρότητας άγρια καπιταλιστικοποίηση και υποταγή σε ΗΠΑ, Ρότσιλν και Ροκφέλερ μέσω των καταχειροκροτούμενων από ΗΠΑ/ΕΕ και μεταλλαγμένους «αριστερούς», Γκορμπατσόφ Γέλτσιν και σία…
Άπειρα τα ανάλογα παραδείγματα.
Άπειρες όμως και οι διαμετρικά αντίθετες αξίες και στάσεις ζωής μέχρι θανάτου:
Από την εποχή των Λεωνίδα, Αριστείδη, Σωκράτη, Σπάρτακου, των Δασκαλογιάννη, Ανδρούτσων, Οικονόμου, Καρατζά, Νικηταρά κλπ του ΄21 ως τους Βαγγέλη Κτιστάκη, Ηλέκτρα Αποστόλου, Βελουχιώτη, Μπελογιάννη Καλούμενο Μπάτση, Αργυριάδη Πλουμπίδη, για την προδομένη από τους μεταλλαγμένους Εθνική μας Ανεξαρτησία και Λαϊκή Κυριαρχία. Ή αλλού των Χοσέ Μαρτί, Χο Τσι Μιν, Τσε, Φιντέλ κλπ.
Και προπαντός, εκατοντάδων χιλιάδων ανώνυμων όπου γης αγωνιστών κατά των εκάστοτε πλανηταρχών και των εκληματικών τους επιδιώξεων και πολέμων.
Ακόμα κι ένα 10χρονο παιδί αν διαβάσει, έστω επιγραμματικά, τα (για μένα σκόπιμα αμφιλεγόμενα και τότε, αλλά ας είναι) ΒΑΣΙΚΑ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ-ΣΤΟΧΟΥΣ ΣΥΡΙΖΑ του 2014-αρχών 2015 και επιγραμματικά πάλι διαβάσει ΤΙ ΕΠΡΑΞΕ ΩΣ ΠΡΟΣ ΑΥΤΑ, αμέσως θα πει πως ΈΠΡΑΞΕ ΚΑΙ ΠΡΑΤΤΕΙ ΤΑ ΑΚΡΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ…
Νομίζω πως κατά κανόνα διαθέτουν παραπάνω νοημοσύνη τα στελέχη και οι εναπομείναντες οπαδοί αυτού του ακρότατα ευρωαμερικανόδουλου (συγχαιρόμενου δημόσια γι αυτό από τις ΗΠΑ, όσο κανένα άλλο μεταχουντικά ως τώρα) κόμματος που μαζί με ΝΔ και άλλες πολιτικές τους τσόντες αντιστρέφοντας πραξικοπηματικά το μέγα ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, αντί «να σκίσουν» κατάντησαν να …(α)σκήσουν αφού το ψήφισαν, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, τρίτο μνημόνιο.
Η ΕΑΚ Δασκάλων-Νηπ/γών Χανίων
Η Εκπαιδευτική αυτή Κίνηση συγκροτήθηκε το 1990, κυρίως από συνδικαλιστές-ως τότε μέλη και προσκείμενους (οι περισσότεροι κριτικά προσκείμενοι σε αυτό και μετά, ως τώρα) στο ΚΚΕ, μετά από συνυπογραφή Ιδρυτικής Διακήρυξης την οποία όλα τα παλιά της μέλη ξέρουν πως την συνέταξε, με βάση και τις υποδείξεις των συναγωνιστών, όπως και τις περισσότερες των ως το 2.002 εκατοντάδων ανακοινώσεων ή ενημερωτικών της, ο γράφων.
Προχωρήσαμε με πόνο ψυχής κάποιοι στην ίδρυσή της, διαφοροποιούμενοι δημόσια, όταν αναγκαστήκαμε να βρεθούμε απέναντι σε συγκεκριμένα κοινωνικά οικονομικά και εκπαιδευτικά μέτρα των συγκυβερνήσεων ΝΔ-Συνασπισμού, Τζανετάκη, και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Συνασπισμού, του Ζολώτα μετά. Στις οποίες, σημειωτέο, πρωτοστάτες και φανατικοί εσωκομματικοί διαγραφείς κάθε αντίθετης συνείδησης ήταν όλα εκείνα τα νυν κορυφαία και μη στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που τότε ήταν στελέχη του ΚΚΕ…
Έκτοτε με πρωτοπόρες και λίαν μαζικές ενωτικές διεκδικήσεις, μα και εκπαιδευτικές και πνευματικές εκδηλώσεις, αγκαλιασμένες από εκατοντάδες συναδέλφους διάφορων πολιτικών απόψεων, αποδεικνύαμε επί πολλά πολλά χρόνια, και στις διακηρύξεις μας μα προπαντός με στάση ζωής, ότι επιδιώκουμε την μέγιστη δυνατή, πέρα και πάνω από κομματικά στεγανά, αγωνιστική ενότητα απέναντι σε αντιεκπαιδευτική πολιτική ή μέτρα οποιασδήποτε κυβέρνησης.
Και πάντα αντιπαλεύαμε την εκφυλιστική άσκηση κυβερνητικού (μα και κομματοκρατούμενου κάθε μορφής ) συνδικαλισμού.
Πάντα επίσης στηλιτεύαμε ανοιχτά στις Συνελεύσεις του Κλάδου μας τις περιπτώσεις πρώην συνδικαλιστών που κατάντησαν να είναι σφογκοκωλάριοι μεταταγμένοι σε αργόμισθες κομματοκυβερνητικές θέσεις «συμβούλων» και «ιδιαιτέρων» βουλευτών και άλλων κυβερνώντων…
Έτσι δρώντας, καταξιωθήκαμε ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΜΕ ΜΙΑ ΨΗΦΙΣΗ ΚΑΘΕ ΕΝΑ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΟΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΉ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ σε απεργίες και διαδηλώσεις για τα δίκαιά μας, μα ακόμα και στο μη κομματικά καπελωμένο ή κυβερνητικά εκφυλισμένο όπως τώρα, γιαυτό μεγαλειώδες τότε Αντιβασικό Εθνοανεξαρτησιακό Κίνημα (υποστήκαμε πάμπολλες διώξεις και πολύμηνες δίκες γιαυτό κάποιοι…) Μας αγκάλιασε και μας συμπαραστάθηκε η βάση των συναδέλφων μας, ψηφοφόροι όλων των κομμάτων, γιατί, ανεξάρτητα αν συμφωνούσαν ή διαφωνούσαν ιδεολογικοπολιτικά μαζί μας μας εκτίμησαν ως ανιδιοτελείς και μη εξαγοράσιμους , αταλάντευτων, ανεξάρτητων προς κάθε ασκούμενη πολιτική αρχών συναδέλφους τους.
Ποια ΕΑΚ, ποιος συνδικαλισμός σήμερα;
Τα είπα «εσωτερικά» και προ διετίας και πλέον, ως μη εν ενεργεία, συνταξιούχος από το 2009, σε μιαν άμαζη (όπως όλες πια τα τελευταία χρόνια) σύσκεψη που τυχαία έμαθα πως είχε η ΕΑΚ για τρέχοντα σοβαρά εκπαιδευτικά ζητήματα.
Θεώρησα τότε πως ίσως χτυπώντας καμπανάκι για την απουσία ακόμα και τυπικής καταγγελίας της κυβερνητικής πολιτικής, απευθυνόμενος σε λογική και συναίσθημα, θυμίζοντας με τι αρχές ξεκινήσαμε και βαδίσαμε όλα τα χρόνια των μεγάλων αγώνων,θυμίζοντας παράλληλα και καταγγέλλοντας την απαράδεκτη, συνένοχα αποσιωπούμενηαπό την Κίνηση κατάντια δυο πασίγνωστων μελών της «ΕΑΚ», σε θέσεις απροκάλυπτα κομματοκυβερνητικών σφογγοκωλάριων των τοπικών βο(υ)λευτών μιας τέτοιας μνημονιακής, τόσο ανοιχτά αμερικανόδουλης κυβέρνησης.
Δυστυχώς ουδέν θετικό προέκυψε, όπως και διαισθανόμουν εξαρχής.
Με θλίψη διαπιστώνω πως όλα τα κομματικά φερέφωνα της προδοτικής του ιστορικού λαϊκού ΟΧΙ αμερικανονατοϊκής «αριστεράς» στην μεταλλαγμένη σημερινή ΕΑΚ έγιναν «ιδιαίτεροι» βο(υ)λευτών και ανοιχτά, ως υποψήφιοι ή «συγκαλυμένα», ως προπαγανδιστές, φηφοσυλλέκτες αυτής της κατάπτυστης πολιτικής.
Καλώ ανοιχτά και δημόσια, ως το κατεξοχήν ιδρυτικό στέλεχος αυτής της ριζικά διαφορετικής κάποτε Κίνησης, ως πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος του Συλλόγου με εκείνη την Κίνηση, ως (με ασύλληπτα αντίθετη των συριζαίων ΕΑΚιτών τώρα πολιτική ηθική και αξίες) στηλιτεύσας με πόνο ψυχής μα με ελεύθερη την συνείδησή μου, την τότε πολιτική του (διαβρωμένου τότε από δικά τους «ινδάλματα») ιστορικού κόμματος στο οποίο ανήκα, το οποίο στο κάτω κάτω δεν κατάντησε ποτέ να είναι μνημονιακό ούτε το πιο ευρωνατοϊκό ελληνικό κόμμα σαν τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ,
Καλώ ως ιδρυτικό-με τις τότε ξεκάθαρες εθνικοανεξαρτησιακές θέσεις και προπαντός πρακτική δράση της τότε ΕΑΚ, μέλος της ιστορικής Επιτροπής Φορέων Νομού Χανίων Κατά των Βάσεων και της Εξάρτησης, των μεγάλων εδώ παλλαϊκών αγώνων του 1989-1996 και θεωρώντας τιμή μου πως είμαι το μόνο μέλος της ΕΑΚ που δικάστηκε δυο φορές για τους (αδιανόητους και τότε μα προπαντός τώρα από φερέφωνα της αμερικανονατοϊκής «αριστεράς») αγώνες εκείνους,
Την πλειοψηφία όσων για ιστορικούς λόγους που δεν ισχύουν επουδενί πλέον, συμμετέχουν στον α ή β βαθμό στην αυτοαποκαλούμενη σημερινή «ΕΑΚ»,
Να στηλιτεύσουν ανοιχτά, όπως ακριβώς πράτταμε πάντα παλιότερα κατά άλλων κομματικών φερεφώνων, τον διορισμό μελών της ΕΑΚ σε γραφεία βουλευτών, την συμμετοχή άλλων σε μνημονιακά ψηφοδέλτια, τον ρόλο «έμμεσου» κυβερνητικού συνδικαλισμού της απόλυτα ξεκομμένης από την βάση, ηγεσίας της παράταξης.
Να διαχωρίσουν την θέση τους από την σημερινή «ΕΑΚ», την τόσο άθλια καπελωμένη από την μεταλλαγμένη κυβερνώσα απόλυτα νατοϊκή (αντι)αριστερά.
Να μην ξαναδεχτούν επουδενί συμμετοχή στα ψηφοθηρικά αυτά ψηφοδέλτια και επικοινωνιακές ανακοινώσεις φερεφώνων των «εντός των τειχών» φθορέων συνειδήσεων και λαϊκών αντιστάσεων.
Είναι δραματικά επίκαιρο και αναγκαίο, όλες και όλοι οι ανιδιοτελείς, οι ανεξάρτητα από κυβερνητικούς και άλλους μνημονιακούς και ευρωαμερικανόδουλους μηχανισμούς σκεπτόμενοι συνάδελφοι εντός κι εκτός της ΕΑΚ, να ξεκινήσουν άμεσα διαδικασία συγκρότησης Νέας, αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών Κίνησης της πιο πλατιάς Ενότητας και Αγώνα, πέρα και πάνω από μικροκομματικά ή συστημικά στεγανά.
Προσωπικά, αν και συντ/χος (μα επουδενί απόμαχος) μαζί με άλλους ελεύθερα και εκτός παρωπίδων σκεπτόμενους συναγωνιστές, θα συνδράμω όσο μου είναι δυνατό αυτήν την αναγεννητική κι ελπιδοφόρα προσπάθεια, στον Σύλλογο μα και κάθε παρόμοια στην τοπική μας κοινωνία.
Τέλος, καλώ κάθε ελεύθερη και γνήσια δημοκρατική συνείδηση, κάθε συμπολίτη να τιμωρήσουμε και με την ψήφο μας τόσο αυτή την πιο ελπιδοκτόνα και ευρωαμερικανόδουλη κυβέρνηση πρωτοφανούς λαϊκής εξαπάτησης των τελευταίων δεκαετιών, όσο και όλες τις άλλες μνημονιακές δυνάμεις που μαζί της ψήφισαν το τελευταίο μνημόνιο και να ενισχύσουμε κατά συνείδηση αντιμνημονιακά και εθνοανεξαρτησιακά αριστερά και δημοκρατικά ψηφοδέλτια, ασκώντας κριτική προς αυτά παράλληλα για την μη συγκρότηση ενός πραγματικά πλατιού, παλλαϊκού πανδημοκρατικού εθνικοανεξαρτησιακού εκλογικού και προπαντός αγωνιστικού και ιδεολογικού Μετώπου.