Η αλήθεια είναι ότι πολλοί ακούγοντας την είδηση ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να σπάσει το εμπάργκο στον ΣΚΑΪ και να δώσει συνέντευξη λίγες ημέρες πριν τις εθνικές εκλογές σκέφτηκαν ότι έκανε ένα μεγάλο λάθος.
Θεώρησαν, και δικαίως, ότι αφού δεν έσπασε το εμπάργκο πριν τις Ευρωεκλογές, τότε που δεν είχε αποτυπωθεί ακόμη κάποια εκλογική ήττα και παρέμενε πρωθυπουργός, κι άρα ως εν ενεργεία πρωθυπουργός θα τύγχανε μιας λιγότερο επιθετικής και προσεκτικής αντιμετώπισης από τους δημοσιογράφους, δε θα έπρεπε να σπάσει καθόλου το εμπάργκο. Τουλάχιστον, όχι λίγες ημέρες πριν τις εκλογές.
Ο Αλέξης Τσίπρας όμως ανταπεξήλθε, διέψευσε όσους περίμεναν μία τηλεοπτική πανωλεθρία του παρά τις πολλές και επιθετικές ερωτήσεις που δέχθηκε. Θα έχει όμως κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα αυτή η συνέντευξη;
Είναι επίσης αλήθεια ότι η συνέντευξη είχε ενδιαφέρον. Και είχε ενδιαφέρον επειδή οι δημοσιογράφοι έκαναν σκληρές ερωτήσεις. Ίσως περιορισμένες στο φάσμα τους αφού κάποια ζητήματα, όπως λ.χ. οι ιδιωτικοποιήσεις, οι εξορύξεις υδρογονανθράκων, οι πλειστηριασμοί, δεν συζητήθηκαν, όμως οι ερωτήσεις ήταν σκληρές.
Κανονικά έτσι θα έπρεπε να είναι όλες οι πολιτικές συνεντεύξεις για να έχουν ενδιαφέρον, όμως συνήθως αυτό δε συμβαίνει.
Κι όταν στον ίδιο τηλεοπτικό σταθμό, στον ΣΚΑΪ, βλέπεις τι ερωτήσεις έκανε ο Αυτιάς στον Μητσοτάκη και τι ερωτήσεις δέχθηκε ο Αλέξης Τσίπρας δε μπορείς παρά να κάνεις τις συγκρίσεις και να βγάλεις συμπεράσματα.
Όμως το συμπέρασμα θα είναι λάθος αν εστιάσουμε στον επιθετικό τόνο των ερωτήσεων που δέχθηκε ο Αλέξης Τσίπρας.
Βλέπετε, το πρόβλημα δεν είναι ότι έγιναν δύσκολες ερωτήσεις στον Αλέξη Τσίπρα. Το πρόβλημα είναι ότι έκαναν πολύ εύκολες ερωτήσεις στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Το σωστό θα ήταν όλες οι συνεντεύξεις να έχουν δύσκολες ερωτήσεις. Αλλά είπαμε και πριν, αυτό συμβαίνει σπάνια.
Το θέμα βεβαίως είναι, θα άλλαζε κάτι αν οι ερωτήσεις που θα γινόταν στον Κυριάκο Μητσοτάκη θα ήταν εξίσου σκληρές; Είναι πολύ αμφίβολο.
Και είναι αμφίβολο γιατί το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το κατά πόσο οι δημοσιογράφοι κάνουν καλά ή όχι τη δουλειά τους. Αυτή θα ήταν μια κοντόφθαλμη οπτική που θα ήταν χρήσιμη για να κρύψει τους ουσιαστικούς λόγους πίσω από μια πραγματικότητα που οδηγεί σχεδόν νομοτελειακά τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια μεγάλη ήττα και όχι τόσο πολύ τη Νέα Δημοκρατία σε μια μεγάλη νίκη.
Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ η στάση που τηρούσαν τα μέσα ενημέρωσης.
Πριν τις εκλογές του 2015, το γεγονός ότι πολλά μέσα ενημέρωσης ήταν απέναντι από τον ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε εις όφελός του. Η ίδια πραγματικότητα λίγα χρόνια μετά απλά δεν λειτουργούσε με τον ίδιο τρόπο. Δεν λειτουργούσε γιατί για μια μερίδα πολιτών, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον μια αντισυστημική δύναμη, κι ως εκ τούτου η εχθρική στάση κάποιων ΜΜΕ, πραγματική ή φανταστική, δεν είχε και τόσο σημασία.
Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν τα ΜΜΕ, είναι ότι διαλύθηκαν οι δεσμοί εμπιστοσύνης μεταξύ μεγάλης μερίδας των πολιτών και του κόμματος.
Το πρόβλημα είναι ότι πολλοί πολίτες πιστεύουν ότι τους είπαν ψέμματα, ότι τους κορόιδεψαν.
Το πρόβλημα είναι ότι πολλοί πολίτες αισθάνονται προδομένοι.
Και γι’ αυτό δε φταίει ο ΣΚΑΪ.
Κι οπότε το εμπάργκο στο ΣΚΑΪ δεν ήταν και ποτέ η λύση στο πρόβλημα.
Ο Αλέξης Τσίπρας με τη συνέντευξη στο ΣΚΑΪ έκανε ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αφού φαίνεται ότι αναγνωρίζει ότι το πρόβλημα δεν είναι ο ΣΚΑΪ.
Όμως η διαδρομή που πρέπει να διανύσει και αυτός και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα πολύ μεγάλος για την επαναπροσέγγιση αυτής της μερίδας πολιτών με την οποία έχει χαθεί η επαφή.
Το πώς θα γίνει αυτή η επαναπροσέγγιση και αν είναι εφικτή είναι ένα άλλο μεγάλο ζητούμενο. Γιατί πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κόμμα με στοιχεία αντισυστημικά. Ίσως και ποτέ να μην ήταν. Το βέβαιο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2019 είναι κάτι πολύ διαφορετικό από το ΣΥΡΙΖΑ του 2012. Αλλά για πολλούς συμπολίτες η πραγματικότητα δεν είναι λιγότερο σκληρή από αυτή που βίωναν το 2012 και τους έσπρωξε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Α.Σ.