Του Ειρηναίου Μαράκη
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι είπαν ο Μητσοτάκης με τον Ερντογάν όταν συναντήθηκαν στο Λονδίνο την περασμένη Πέμπτη. Όμως πίσω από την επίσημη φόρμουλα ότι “συμφώνησαν ότι διαφωνούν” ξεδιπλώνονται νέες κινήσεις που οξύνουν την κατάσταση: ο Δένδιας απελαύνει τον πρέσβη της Λιβύης και παράλληλα ο Ερντογάν κι ο Λίβυος “πρόεδρος” Σαράιγ επικυρώνουν το μνημόνιο που υπέγραψαν.
Την ίδια στιγμή μέσα στη Νέα Δημοκρατία υπάρχουν κι αναδεικνύονται δύο γραμμές. Η επίσημη, κυβερνητική γραμμή υποστηρίζει ότι κινείται με ψυχραιμία και επιδιώκει να μπλοκάρει διπλωματικά το τουρκολιβυκό μνημόνιο με τη βοήθεια διεθνών οργανισμών. Υπάρχει, όμως, όλο και πιο φωναχτά η γραμμή της ετοιμασίας για πολεμικό επεισόδιο με την Τουρκία (κλιμάκωση εξοπλισμών και τελεσίγραφο για την ΑΟΖ κάτω από την Κρήτη). Βέβαια, οι δυο γραμμές είναι συγκοινωνούντα δοχεία: η γραμμή της “ψυχραιμίας” αξιοποιεί τις κραυγές των πολεμοκάπηλων για να φαίνεται “συνετή” και ταυτόχρονα και οι δυο μαζί καλλιεργούν την αντιτουρκική ατμόσφαιρα που θα ήθελαν να αποπροσανατολίζει τον κόσμο από τα κρίσιμα, κοινωνικά ζητήματα.
Επικίνδυνοι ανταγωνισμοί
Σε αυτό το σημείο χρειάζεται να παρατηρήσουμε ότι όλη αυτή η φιλολογία κι εντεινόμενη μέσω των ΜΜΕ προπαγάνδα συσκοτίζει το γεγονός ότι η ελληνική άρχουσα τάξη τα έχει βρει σκούρα σε αυτόν τον ανταγωνισμό. Ξεκίνησαν διεκδικώντας να ενώσουν την ΑΟΖ της Ελλάδας με αυτές της Κύπρου, του Ισραήλ και της Αιγύπτου, με την βοήθεια όλων των ελληνικών κυβερνήσεων από το 2012 μέχρι σήμερα, και τώρα αγωνίζονται να σώσουν την ΑΟΖ της Κρήτης. Έλπιζαν ότι η ΕΕ θα επιβάλει κυρώσεις στην Τουρκία επειδή κάνει γεωτρήσεις στην Κύπρο και επειδή μπούκαρε στη Συρία, αλλά δεν τους βγήκε.Κι αυτό είναι το σημείο καμπής για τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών.
Η απάντηση σε αυτές τις εξελίξεις όμως δεν μπορεί να είναι η πατριωτική κι αντιτουρκική πλειοδοσία. Δυστυχώς, όμως, αυτό κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κατηγορεί τον Μητσοτάκη ότι δεν αξιοποιεί τις προηγούμενες αποφάσεις της ΕΕ περί κυρώσεων στην Τουρκία, προβάλλει τη Συμφωνία των Πρεσπών τώρα πια όχι ως κίνηση ειρήνης αλλά ως αποκλεισμό της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας από τη Βόρεια Μακεδονία κλπ. Σε αυτό το κλίμα ενδίδει και το ΚΚΕ. Καταγγέλλει ότι η κυβέρνηση σχεδιάζει συμβιβαστικές λύσεις όπως την συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων και ότι αυτό δεν θα σταματήσει τους ανταγωνισμούς. Έχει επίσημα διαμορφώσει γραμμή υπεράσπισης του φυσικού πλούτου της ΑΟΖ γιατί… θα τον αξιοποιήσει ο λαός όταν έρθει στην εξουσία!
Όμως, ούτε το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, ούτε οι μοιρασιές στα ανοιχτά της Μεσογείου αποτελούν πρώτο θέμα για τις ζωές των εργαζόμενων στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Αντίθετα, η πολεμοκαπηλία και ο αντιτουρκισμός που καλλιεργεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη μάς απειλούν άμεσα. Η εργατική τάξη δεν έχει συμφέρον από καμιά γεώτρηση και καμιά ΑΟΖ, από καμιά καινούργια κούρσα εξοπλισμών και από καμιά παρέμβαση στο εσωτερικό της Λιβύης και καμιάς άλλης χώρας. Πάνω από το Αιγαίο κλιμακώνονται οι “ασκήσεις” και οι εικονικές αερομαχίες. Τα διεθνή ΜΜΕ συζητάνε το σενάριο για θερμό επεισόδιο, με πραγματική σύγκρουση δηλαδή στα νότια της Κρήτης που μπορεί να επεκταθεί παντού. Στην πρώτη γραμμή επανέρχονται τα εξοπλιστικά προγράμματα, με περισσότερα πεταμένα λεφτά για πολεμικά αεροπλάνα, πλοία και πυραύλους αντί για τις ανάγκες μας. Αυτά είναι που μας απειλούν και αυτά πρέπει να σταματήσουμε.
Η αντιπολεμική απάντηση
Η αντιπολεμική, αντικαπιταλιστική και επαναστατική απάντηση, καθώς και η μόνη αναγκαία, είναι ότι οι εργάτες και η νεολαία δεν πολεμάμε για τα πετρέλαια. Έτσι κι αλλιώς είμαστε/ή χρειάζεται να είμαστε κατά των εξορύξεων και για λόγους σωτηρίας του πλανήτη από την κλιματική καταστροφή. Ακόμη περισσότερο, χρειάζεται να απαιτήσουμε ότι τα κοιτάσματα στα αμφισβητούμενα “θαλάσσια οικόπεδα” πρέπει να μείνουν εκεί που βρίσκονται- στο βυθό της θάλασσας. Οι συχνές, το τελευταίο διάστημα, σεισμικές δονήσεις στην ευρύτερη περιοχή νότια της Κρήτης, συνηγορούν σ’ αυτό. Παράλληλα δεν έχουμε παρά να στηρίζουμε τους εργάτες και το κίνημα της Τουρκίας που αντιστέκεται στις πολεμικές εξορμήσεις του Ερντογάν κατά των Κούρδων αλλά και ενδυναμώνοντας το αντιπολεμικό κι εργατικό κίνημα εντός της χώρας μας για τους ίδιους λόγους. Είμαστε μαζί τους και ενάντια στο ΝΑΤΟ και ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Με τέτοιες θέσεις, το εργατικό κίνημα και στις δυο πλευρές του Αιγαίου μπορεί να δώσει ενωμένο τη λύση κι όχι η αποδοχή φιλοπολεμικών θέσεων που μόνο ωφέλιμες δεν έχουν αποδειχτεί στο παρελθόν.