Της Νεφέλης Ευαγγέλου
Συννεφάκι…
Έτσι, σε φαντάζομαι τώρα. Αυτή τη μορφή μπορώ να σου δώσω, ή μήπως το σχήμα μικρού αστεριού, με λιγοστό, τρεμάμενο φως. Κάποιες φορές και το αμυδρό φως, μπορεί, στους ανθρώπινους συλλογισμούς και φαίνεται ενοχλητικό. Όταν πέφτει σε πληγή, που τίποτε δεν μπορεί να επουλώσει.
Αν την προκάλεσε προσωπικό λάθος, κάποιου άλλου ή αν κρίθηκε μοιραίο, έχει μικρή σημασία. Η πληγή παραμένει ανοιχτή, γιατί οφείλεται σε σφάλμα θανάσιμο, με προεκτάσεις τραγικές. Δεν μπορεί, να χαρακτηριστεί αλλιώς η εγκατάλειψη νεογέννητου, τεσσάρων ημερών σε αμμουδιά, ακόμη και σε ηλιόλουστη μέρα, μέσα στον χειμώνα.
Πόσο μπορεί να κρατήσουν οι αναπνοές, από τα αδύναμα πνευμονάκια ενός βρέφους, που μόνο μία μητρική αγκαλιά, με τη ζεστασιά της αγάπης της, έχει τη δύναμη να το ανακουφίσει ή να το γιατρέψει.
Συννεφάκι μου…
Σε αποκαλώ έτσι, γιατί σε νοιώθω.
Ξέρω, πώς είναι να σβήνει μία ζωή, που μοιάζει σαν φλογίτσα μικρού λυχναριού. Μία ζωή λίγων ημερών, σαν τη δική σου. Το έχω ζήσει. Όχι, όμως, με αυτόν τον τρόπο. Συνέβη και σκόρπισε θλίψη, πολλή θλίψη και πόνο. Έφυγε μία ζωούλα, που δεν ήθελε κανείς να χαθεί και την τύλιξε – μαζί με τα όμορφα ρουχαλάκια – η αγάπη για καλό κατευόδιο. Κι’ όμως, περνώντας πολλά χρόνια από τότε, η θύμησή της ακόμη πληγώνει;
Εσύ δεν πρόφτασες, να γευτείς αυτή την αγάπη, ούτε για λίγο. Προφυλαγμένο, μέσα στη μητρική κοιλότητα, του σώματος μιας γυναίκας, ένοιωσες την ασφάλεια και τη ζεστασιά της και αγνοούσες τη σκληρότητα του αληθινού κόσμου, εκεί έξω.
Κρατήθηκες όλο τον καιρό που χρειάστηκες για την ολοκλήρωσή σου και ήρθες στον κόσμο αυτό, χωρίς να κοπιάσεις. Ύστερα, άρχισαν όλα!..
Δεν θα προφτάσεις – είμαι σίγουρη – να ξεχωρίσεις τη μυρωδιά της μάννας σου, από της νοσοκόμας, ή του γιατρού, που βοήθησε ν’ αρχίσεις τον σύντομο Γολγοθά σου.
Δεν μπόρεσες να νοιώσεις κάτι, πέρα από το σωματικό πόνο, που έκανε να υποφέρεις, πριν αφήσεις τη στερνή πνοή, σαν αναφιλητό, στην άκρη της αμμουδιάς, πλάι στο κύμα. Δεν είχες αίσθηση του τι συνέβαινε. Αυτό, μπορεί να μην πλήγωσε την ψυχούλα σου, βουτηγμένη στην ασυνειδητότητά της, την άγνοια, ξένη στα ανθρώπινα καμώματα και τις πανουργίες. Όμως, πόνεσε – τον λιγοστό χρόνο της ζωής, που σου δόθηκε – το σωματάκι σου. Ποιος ξέρει, αν πεινούσες, αν διψούσες, αν κρύωνες. Αν τα μέλη σου ήταν στεγνά. Ποιος νοιάζεται!.. Θα ‘πουν πολλοί, ίσως, πως αυτά που γράφονται είναι μελό. Μελό βγαίνει από το συναίσθημά μας. Είναι το σιγανό κλάμα της ψυχής μας.
Λυπάμαι, θα λυπάμαι στην ανάμνησή σου, όσο ζω και θα αναρωτιέμαι… Δεν σε είδε κάποιος; Ο μυθικός Ποσειδώνας κοιμόταν; Οι άγγελοι της γης, δεν κατάφεραν να νικήσουν εκείνους του ουρανού; Σε προστάτεψαν μήπως, για να ν’ αποφύγεις τα χειρότερα, αν έμελλε να επιβιώσεις, στον άγριο, ανελέητο κόσμο, που σου «χάρισε» ανάσες για τέσσερις ημέρες;
Δεν θα έβρισκες πιο πολλή αγάπη, από αυτή που μπορεί να προσφέρουν όμοιά σου πλάσματα και τα έρριξε η βαρβαρότητα και η απονιά των ανθρώπων, σε κάδους σκουπιδιών, στην αδηφάγα φλόγα της φωτιάς ή – όπως εσένα – στην «αγκαλιά» της θάλασσας…
Κάποτε, αγαπούσα τη θάλασσα πολύ, αν και τη φοβόμουν, περισσότερο. Με ενέπνεε η ομορφιά στα χρώματά της, το χάρισμα να κινείται, συνέχεια, χωρίς σταματημό και ο κυκλοθυμικός χαρακτήρας της. Την φοβόμουν, όταν θύμωνε, αντάριαζε και απειλούσε και, στο τέλος, έκανε το χειρότερο, που μπορούσε να συμβεί. Αφαιρούσε ζωές. Συνεχίζει να το κάνει. Δεν θα πάψει, ποτέ, να το κάνει. Δεν συγκινείται από τα θύματά της – αν είναι βρέφη, νέοι, ανήμποροι, άνθρωποι της ανάγκης, που αναζητούν ελπίδα για καλύτερη ζωή. Δεν φταίει μόνο αυτή, ίσως, αλλά μπορεί να είναι ψυχρή και σκληρή σαν πάγος, αν θέλει. Προσφέρει, απλώχερα, ομορφιά και την αγκαλιά της, όταν τα στοιχεία της φύσης δεν την προκαλούν, δεν την εξαγριώνουν.
Τώρα, μόνο τη φοβάμαι. Θυμώνω μαζί της, αφού, από τη μία, δίνει ζωή και, από την άλλη, την παίρνει. Το αίσθημα του οίκτου τής είναι άγνωστο. Ακόμη και όταν στέλνει τα κύματα, στην αμμουδιά – να παίξουν – ενεργεί απερίσκεπτα. Δεν τα ελέγχει. Έτσι, όταν βρέθηκες – τις προάλλες – μικρό πλασματάκι, ακουμπισμένο, σε μία άκρη της αμμουδιάς της, μέσα στο καταχείμωνο, δεν σε προστάτεψε.
Μπορεί, να μην έφταιγε μόνο εκείνη. Δεν σε έσυρε εκεί. Σε άφησαν, με μία ελπίδα να σωθείς, ίσως. Όμως ήταν τόσο αμυδρή και αποδείχτηκε ανύπαρκτη. Μπορεί να έφταιξε και ο αέρας – ψυχρός και δυνατός – και σκέπασε το σβησμένο κλάμα σου. Μπορεί και η ίδια, να μη νοιάστηκε για την τύχη σου. Ήξερε, πως ήταν θέμα ελάχιστου χρόνου, με τόσα απανωτά κτυπήματα πάνω σου, να μην αντέξεις και να φύγεις. Σαν τον αέρα, όταν κοπάζει, ή ένα πουλί που ανοίγει τις φτερούγες, για να ξεφύγει, να γλυτώσει, από τον κίνδυνο. Δεν κατάφερες, να γλιτώσεις την απόρριψη και από τη μάννα σου και από τη φύση, που σου έδωσε «χαριστική βολή». Η ουσία του θέματος είναι πολύπλοκη και με βάθος στον χρόνο και τις αντιλήψεις, που έθρεψε. Πηγάζει από την καταπίεση των συναισθημάτων των ανθρώπων, που καταφέρνουν να υποτάξουν η άγνοια, ο φόβος, ο εγωισμός, το άγριο – συχνά – κοινωνικό κατεστημένο. δεν κατανοεί, δεν θέλει, δεν αποδέχεται «προ των δύο κακών, το μη χείρον» και ευλογεί, με τον τρόπο του, εγκλήματα. Ύστερα, είναι και το κεφάλαιο με τίτλο, αλλά χωρίς περιεχόμενο – τουλάχιστο ουσιαστικό – και είναι το σημαντικότερο. Η αξία της ανθρώπινης ζωής, όσο μικρή και αν είναι. Όσο ασήμαντη και αν φαίνεται…
Πιστεύω, πως ο τρόπος που αποκόπηκες από την πραγματικότητα και ο λόγος της μοιραίας επιλογής, δεν είναι τυχαίος.
Θυσιάστηκες, για να σώσεις άλλα πλασματάκια. Να διεγείρεις νεκρωμένα συναισθήματα, έστω και σε πρόσκαιρα ευαισθητοποιημένους. Ίσως, για να εκφράσεις τώρα πια, απορία, πίκρα, ανταποδίνοντας, σταγόνα – σταγόνα, τον πόνο που πήρες, σε ‘κείνους που σου τον έδωσαν…
