Της Νίκης Λατινάκη 

Τα φώτα έκλεισαν, οι μηχανές έσβησαν, τα χαρτονομίσματά πέταξαν. Ο δειλός ανθρωπάκος λούφαξε. Η μάνα Γη ανάσανε. Τα ζώα τα δέντρα ελευθερώθηκαν.

Ανθρωπάκο μέχρι χθες πίστευες ότι ήσουν κυρίαρχος σε ένα παράδεισο που σε φιλοξενούσε. Δεν σεβάστηκες τίποτα. Ούτε καν τον εαυτό σου. Λεηλατούσες ότι έβρισκες στην διάβα σου. Γελούσες όταν έκαιγες, όταν δηλητηρίαζες ότι άγγιζες, όταν βασάνιζες τα αδύναμα ζώα. Γελούσες όταν σκότωνες μωρά, όταν τα έπνιγες η τα έδιωχνες, όταν τους στερούσες μια φέτα ψωμί για να γεμίσεις την τρύπια καρδία σου με άψυχα χαρτονομίσματα.

Σε μια μέρα, σε μια στιγμή, όσα πολέμησες κατρακύλησαν σαν τραπουλόχαρτα.

Είδες πόσο μικρός και ασήμαντος είσαι μπροστά στην δύναμη της φύσης που σου επιστρέφει την δική σου καταστροφή.

Ανθρωπάκο μόλις ένοιωσες την απειλή, τρύπωσες σαν το ποντίκι μες την φάκα, που εσύ ο ίδιος έστησες.

Παράλυσες από το ίδιο φόβο που εσύ έσπειρες.

Γιατί ο ιός, δεν θα σε ξεχωρίσει αν είσαι πλούσιος, βασιλιάς, βουλευτής, Σοσιαλιστής, Χριστιανός η Μουσουλμάνος.

Ανθρωπάκο που είναι οι μετοχές, τα χρυσάφια τα κότερα, η αλαζονεία σου να σε σώσουν;

Που είναι τα υπέρ όπλα που σκότωνες τα παιδιά της Συρίας, της Παλαιστίνης να σε σώσουν;

Το καρβέλι που εκλιπαρείς να μην είναι μολυσμένο για να χορτάσεις την πείνα σου το στερούσες εδώ και χρόνια από τα παιδιά της Αφρικής. Μιας Αφρικής που θα σερνόσουν στα πατώματα να σε δεχτεί σαν μετανάστη, μιας και είναι καθαρή από τον ιό.

Ανθρωπάκο είρωνα, αιμοβόρε πνίγεσαι, φοβάσαι!

Επιτέλους φοβάσαι και εσύ.

Ήλθε η ώρα της δική σου τιμωρίας.

Να υπάρχεις αλλά να μην ΖΕΙΣ.