Αρκεί ένας ιός να αλλάξει τη ζωή μας

Επιμέλεια: Βαγγέλης Πάλλας *

«Δεν είναι δίκαιο που ο πατέρας μου πέθανε έτσι. Όλοι πεθαίνουν σαν τα σκυλιά, σαν τα γουρούνια. Ακόμη και σήμερα οι άνθρωποι λένε πως ήταν ηλικιωμένοι, ήταν άρρωστοι: ήταν ο πατέρας μου, δεν ήταν μεγάλος και δεν ήταν άρρωστος. Άντε στο διάολο». Ρομπέρτα Ζανινόνι, κόρη του Τζιουζέπε, που πέθανε από κορωνοϊό στο Μπέργκαμο.

Όχι, εφιάλτης δεν είναι η προοπτική να πεθάνει κάποιος. Το αντίθετο συμβαίνει. Η πραγματική φρίκη είναι να επιβιώνεις μ’ αυτόν τον τρόμο, να είσαι έτοιμος να δεχθείς τα πάντα για να αποτρέψεις το αναπόφευκτο. Υπάρχει πιο υπαρκτός και χειροπιαστός «θάνατος» από την άγνοια και μάλιστα την πλήρη; Ποιοι είναι τότε οι «ζωντανοί» και ποιοι οι «πεθαμένοι»; Όπως έλεγε ο Σαίξπηρ «προτιμάμε καλύτερα να πεθαίνουμε κάθε ώρα από το φόβο του θανάτου, παρά να πεθάνουμε μια φορά».

Και όποιος πεθαίνει κάθε στιγμή κυριευμένος από τον φόβο του θανάτου βουλιάζει, ναι ή όχι, ολοένα και περισσότερο στην λήθη και δη στην ολοκληρωτική; Και ποια είναι η απάντηση στο ερώτημα, που απευθύνεται στους «περαστικούς» γραμμένο στους τοίχους ορισμένων κτιρίων με μαύρα γράμματα: «υπάρχει ζωή πριν από τον θάνατο»; «Χίλιες ζωές και χίλιοι θάνατοι», απαντούν δίχως δισταγμό ορισμένοι στο παραπάνω ερώτημα. Τότε ποιες είναι οι σημαντικότερες «σημειώσεις του τετραδίου της αθανασίας»; Θα μπορέσουμε να τις θυμηθούμε όλες, αν κατανοήσουμε πόσο ασήμαντη είναι κάθε εξουσία και πόσο αδύναμη να μάς επιβληθεί, αν εμείς οι ίδιοι της αρνηθούμε κάθε τέτοιο δικαίωμα.

Στον αντίποδα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποδούλωση από το να δεχθούμε τα διλλήματα, που η ίδια η εξουσία βάζει, ενώ δήθεν παρουσιάζονται βγαλμένα από την «ζωή». Διλλήματα, που υποτίθεται μπαίνουν αναγκαστικά στο «τραπέζι» εξ αιτίας των συνθηκών έκτακτης ανάγκης την κήρυξη των οποίων ανακοινώνουν οι κυρίαρχοι με διάφορες αφορμές. Η υποκρισία σ’ όλο της το μεγαλείο, αφού η εξουσία έχει απαντήσει προ πολλού με ωμό και αδίστακτο τρόπο στα κυριότερα απ’ αυτά. Οι πλέον αδύναμοι ήταν, παραμένουν, και θα είναι οι πρώτοι στόχοι. Ποιος το λέει αυτό; Μα το «δίκαιο της πυγμής» με το οποίο διαφεντεύουν τις ζωές μας, το οποίο είναι και το μόνο, που δεν υπόκειται και ούτε πρόκειται ποτέ να υποστεί ρυθμίσεις, παρά τις ψευδεπίγραφες ανθρωπιστικές διαβεβαιώσεις των κάθε λογής εξουσιαστών.

Στην ουσία η μόνη ελευθερία που έμεινε στον κόσμο είναι να μπορεί να τρέφετε και κάπως να αμύνεται με μάσκες, αντισηπτικά, οινοπνεύματα και λοιπά. Το να κυκλοφορείς στους δρόμους για ένα απλό περίπατο είναι και αυτό μια αχτίδα ελευθερίας.

Στον νέο ελληνικό ποινικό κώδικα που κυρώθηκε 6 μήνες πριν απ’ την εμφάνιση του κορωναϊού, συμπεριλήφθηκαν, έτσι, ξαφνικά, διατάξεις περί «ατομικής ευθύνης» για περιπτώσεις που κάποιος «παραβιάζει τα μέτρα που έχει διατάξει ο νόμος» προκαλώντας «τη διάδοση μιας μολυσματικής ασθένειας», με ποινές που, ανάλογα με την βαρύτητα, μπορούν να φτάσουν και στα ισόβια!(αρθ. 285).

Ποιος, λ.χ. να θυμάται, αν ποτέ το έμαθε, πως το 2015 ο συνιδρυτής της Microsoft Μπιλ Γκέιτς «είχε προφητεύσει» ότι μια «ενδεχόμενη επιδημία κορωναϊού μπορεί να στοιχίσει στη παγκόσμια οικονομία μέχρι και τρία τρισεκατομμύρια και να αφήσει πίσω της ακόμη και δέκα εκατομμύρια νεκρούς»;

Επίσης όλα αυτά τα lock-down που θεσπίστηκαν εάν συνεχίσουν για κάποιους μήνες, με την ζωή που σταματάει σε μεγάλο βαθμό, κανείς δεν ξέρει ποιες δυσάρεστες επιπτώσεις θα έχουν στην οικονομία στις χώρες, αλλά και πόσο θα διακυβεύσουν ως και δισεκατομμύρια ανθρώπους!

Και ενώ δεκάδες εργαστήρια εργάζονται πυρετωδώς για να βρουν κάποιο φάρμακο ή εμβόλιο που θα σταματήσει την επιδημία, με τα σημερινά δεδομένα δεν μπορούμε να ξέρουμε δυστυχώς ποια θα είναι η συνέχεια, δοθείσης και της απειθαρχίας πολλών πληθυσμών στις εντολές των κυβερνήσεων για «αμυντική» παραμονή κατ’ οίκον.

Εκείνο που μπορούμε να πούμε με απόλυτη ακρίβεια είναι ότι ο κόσμος ξύπνησε απ’ το λήθαργο όπου βρισκόταν και απευθείας βρέθηκε σε έναν εφιάλτη!

Μακάβρια ήταν τα ευρήματα ανδρών των ισπανικών ενόπλων δυνάμεων που πήγαν να κάνουν απολύμανση σε γηροκομεία που έπρεπε να έχουν εκκενωθεί λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού: Εντόπισαν τα πτώματα ηλικιωμένων που τους είχαν εγκαταλείψει αβοήθητους να πεθάνουν. Σε κάποιες περιπτώσεις βρήκαν και κάποιους σε πολύ άσχημη κατάσταση, ετοιμοθάνατους. Το τραγικό αυτό συμβάν δημοσιοποίησε η υπουργός Άμυνας, Μαργαρίτα Ρόμπλες, μέσω της τηλεόρασης. Οι άνδρες των Δυνάμεων Εκτάκτου Ανάγκης του Στρατού, δήλωσε, «εντόπισαν ηλικιωμένους εγκαταλειμμένους και σε πολλές περιπτώσεις νεκρούς. Είναι αδιανόητο και απολύτως ασυγχώρητο αυτό που συνέβη». Και τόνισε ότι οι υπεύθυνοι αυτών των κέντρων θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον νόμο για παράβαση καθήκοντος και άλλα αδικήματα. efsyn.gr 23/03/2020.

Δίνεται η εντύπωση πως μια/η «γενική δοκιμή» σε παγκόσμια κλίμακα για το πώς οι κυβερνήσεις του κόσμου μπορούν, σχεδόν «μαλακά», αλλά και πολύ σκληρά εάν χρειάζεται, να «ακυρώσουν» εντελώς τους λαούς τους, πώς μπορούν να καθυποτάξουν ολοσχερώς τους λαούς τους.

Πως μπορούν να τους καταντήσουν μια άμορφη μάζα φοβισμένων όντων που βολοδέρνουν μέσα σε πανικό για το σήμερα και αβεβαιότητα για το αύριο. Είναι σε εξέλιξη (η γενική δοκιμή), έστω και με τη δικαιολογία ότι πρόκειται «για το καλό όλων μας».

Οι δρόμοι άδειοι, τα έρημα πεζοδρόμια, τα κλειστά μαγαζιά, η ελάχιστη κυκλοφορία αυτοκινήτων δημιουργούν ένα κλίμα αποκαλυπτικό, σαν να πρόκειται να γίνει κάτι κακό, κάτι βαρύ, ένα αναποδογύρισμα των ζωών μας, μια νέα, εφιαλτική καθημερινότητα.

Όλοι μέσα στα σπίτια τους, τρέμοντας για τη ζωή τους, για τη ζωή των δικών τους με το μονότονο καθημερινό ρεφρέν της γεωμετρικής προόδου αύξησης των κρουσμάτων και των νεκρών – οι οποίοι τελικά δεν ενδιαφέρουν κανένα κράτος και γίνονται – είναι! – απλά στατιστικοί αριθμοί!

Τα πάντα παραλύουν, παρέλυσαν, οι άνθρωποι σχεδόν δεν κουνιούνται, δεν κάνουν πια φασαρίες, δεν διεκδικούν τίποτα, δεν κατηγορούν πια για τίποτα το «λωποδύτη κράτος», δεν αντιστέκονται πια σε τίποτα: ό, τι τους επιβάλλεται, το δέχονται – ό, τι τους διατάσσεται – και το πιο περιοριστικό των δικαιωμάτων τους: — το δέχονται, όχι μόνο, αλλά και το παραδέχονται!

Και βέβαια όλες οι κυβερνήσεις, έμπειρες σε ψυχαναγκασμούς, ξέρουν πως όταν ένας πληθυσμιακός όγκος, ανώνυμος και ακυβέρνητος, διακατέχεται από βαθύ άγχος, υπαρξιακό άγχος, είναι πανεύκολο να χειραγωγηθεί, να ακυρωθούν οι ελευθερίες του, να οδηγηθεί με ευκολία εκεί όπου αυτές θέλουν έχοντας επιπλέον με το μέρος τους την καταπιεστική δύναμη πειθούς και τις κατάλληλες κατασταλτικές δομές όπως και την, απ’ τις ίδιες διαμορφωμένη, κατάλληλη νομική περιοριστική συνδρομή.

Αυτή είναι η πραγματική ερήμωση και καλούμαστε να το καταπιούμε. Για το καλό μας πάντα και μετά οι γέροντες… Ήταν «περιττοί» «αχρείαστοι» και θα πούμε «δεν πειράζει ήταν το μικρότερο κακό. Φθάνει να τα ξεχάσουμε όλα. Και τότε ότι μας ζητηθεί, θα πρέπει να το δεχθούμε, να το δώσουμε…

Σύμφωνα με τον Εμίλιο Τάντσι διευθυντή του οίκου ευγηρίας Cremona Solidale στην Ιταλία με 460 κλίνες, τα γηροκομεία ήταν τα πρώτα που επλήγησαν από την επιδημία, καθώς οι ηλικιωμένοι ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου, ενώ παράλληλα, όπως υποστηρίζει, δεν είχαν επαρκή υποστήριξη για να ανταπεξέλθουν. Γιατροί ομολογούν κυνικά ότι επιλέγουν ποιοι θα ζήσουν και ποιοι θα πεθάνουν, ότι βγάζουν τους αναπνευστήρες από 65χρονους και στην συνέχεια τους ναρκώνουν για να πεθάνουν «ανώδυνα» και να «ζήσουν οι νέοι». Ηλικιωμένοι καταλήγουν μόνοι, εγκαταλελειμμένοι από συγγενείς και φίλους, πεταγμένοι στα αζήτητα, γιατί το κράτος, το οποιοδήποτε κράτος, δεν είχε ετοιμαστεί, αλλά τώρα είναι, όπως φαίνεται, έτοιμο από καιρό να τους θυσιάσει για το «καλό» των υπολοίπων.

Αυτή είναι η πραγματική ερήμωση, αυτός είναι ο πραγματικός θάνατος. Εδώ που η «αναχώρηση» γίνεται πλέον το ίδιο αφόρητη όσο και η «επιστροφή», εδώ που η μυρωδιά του θανάτου γίνεται ολοένα και πιο πνιγηρή σ’ έναν πολιτισμό, που την ίδια στιγμή που σφαδάζει εξακολουθεί να τάζει ένα τεχνολογικά «παραμυθένιο» μέλλον…

Το πραγματικό διακύβευμα, δεν είναι η επιβίωση της ανθρωπότητας από την εισβολή του κορωναϊού, αλλά η επιβολή μιας  ολοκληρωτικής διαχείρισης της ζωής των ανθρώπων για λόγους υγείας.

Πρέπει να επιλέξουμε υγεία ή ελευθερία.

Απέναντι στις πρακτικές ενοχοποίησης της «ατομικής ευθύνης» οφείλουμε να αντισταθούμε σε μια προσπάθεια επιβολής μιας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης.

Πρέπει πράγματι να λογαριαστούμε με τις πολιτικές  που έφεραν το δημόσιο σύστημα υγείας σε μια κατάσταση αδυναμίας ένα συνολικό αναστοχασμό, καινούργιες λέξεις και καταστάσεις.