Της Βιβής Γιαννακού
Την Τρίτη 28 Απριλίου ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τη σταδιακή άρση των περιοριστικών μέτρων τα οποία ίσχυαν για τη διαχείρηση της πανδημίας του νέου κορονοϊού. Ακούσαμε με μεγάλη έκπληξη την υποχρεωτική χρήση της μάσκας σε ΜΜΜ , μαγαζιά, κομμωτήρια κλπ. Το τσουχτερό πρόστιμο για τη μη τήρηση του μέτρου διαμορφώθηκε στα 150 ευρώ.
Για να σκεφτούμε λίγο όμως: πριν ένα μήνα περίπου δεν ήταν που εν μέσω αύξησης της καμπύλης πανδημίας, ο εθνικός λοιμωξιολόγος κ.Τσιόδρας έλεγε ότι η χρήση της μάσκας δεν προστατεύει παρά μόνο τους υγειονομικούς οι οποίοι έρχονται σε επαφή με ύποπτα κρούσματα;
Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να επιμένουν τώρα στη χρήση μάσκας και μάλιστα υποχρεωτικά, τη στιγμή που αυτό το πραγματικά ευτελές είδος ως προς το κόστος παραγωγής του, γίνεται αντικείμενο αισχροκέρδειας.
Ποιά λαϊκή οικογένεια μπορεί να ανταπεξέλθει στο αβάσταχτο κόστος των 2 ή 3 ή περισσότερων ευρώ ανά άτομο, για μια χειρουργική μάσκα μιάς χρήσης, η οποία μάλιστα πρέπει να αλλάζεται κάθε τρεις ώρες; Δίνεται επίσης η δυνατότητα να φτιάχνει ο καθένας στο σπίτι αυτοσχέδια μάσκα από πανί, φίλτρο του καφέ, χαρτί κουζίνας, μαντήλια κλπ.
Το λογικό είναι να παρέχονται απλές μάσκες δωρεάν σε όλους, και σε αφθονία. Το κράτος είναι υποχρεωμένο να παρέχει όλα τα απαραίτητα ατομικά μέσα προστασίας, όχι μόνο στους υγειονομικούς αλλά σε όλο τον πληθυσμό. Αντί αυτού, στα κέντρα υγείας μοιράζουν από μία μάσκα στον κάθε εργαζόμενο ανά βάρδια, ενώ οι απλόχερες χορηγίες που διαφημίζονταν, δεν έφτασαν ποτέ. Το μέτρο λοιπόν επιστρέφεται στην κυβέρνηση ως απαράδεκτο. Ή θα δοθούν σε όλους χωρίς καμμία εξαίρεση δωρεάν μάσκες ή θα αποσυρθεί η υποχρεωτικότητα.
Η κατάπτυστη γνωστή μέθοδος γεμίσματος των κρατικών ταμείων, μέσω των προστίμων σε απλούς ανθρώπους που πρέπει να μπούν στα μέσα μαζικής μεταφοράς για να πάνε στη δουλειά τους, αν αυτή υπάρχει ακόμα, πρέπει να καταργηθεί. Δεν μπορεί να είναι ατομική ευθύνη η λύση των βασικών προβλημάτων επιβίωσης των λαϊκών νοικοκυριών, των εργαζόμενων, όταν η κρατική, η κυβερνητική ευθύνη είναι τόσο «λίγη», για ευνόητους φυσικά λόγους, όταν περιορίζεται, ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση, στη διαχείριση, και ποτέ δεν είναι γνώμονας της κάθε πολιτικής απόφασης το συμφέρον των λαϊκών οικογενειών αλλά το κέρδος και η οικονομία της αγοράς.
* μικροβιολόγος, μέλος του Συλλόγου Γυναικών Χανίων.