Ο Γερμανός καθηγητής έχει προσφύγει στο ΣτΕ (σήμερα η δίκη) ζητώντας την επιστροφή του τίτλου του επίτιμου διδάκτορα του Πανεπιστημίου Κρήτης, που του αφαιρέθηκε πριν από δύο χρόνια.
Σοβαρές πιθανότητες για ακόμα μια νίκη στο επίπεδο των εντυπώσεων εις βάρος της Κρήτης έχει ο αμφιλεγόμενος Γερμανός καθηγητής Ιστορίας Χάιντς Ρίχτερ, ο οποίος το 2011 σε βιβλίο του για τη Μάχη της Κρήτης είχε περιγράψει τους Γερμανούς εισβολείς ως «ιπποτικούς» στρατιώτες που έπεσαν θύματα βρόμικου ανταρτοπόλεμου από τους Κρήτες οι οποίοι αντιστέκονταν στην κατάληψη του νησιού, φτάνοντας μάλιστα να επιρρίψει στους ντόπιους την ευθύνη καθώς, όπως υποστήριζε, η αντίστασή τους προκάλεσε τα απάνθρωπα αντίποινα των κατακτητών.
Σήμερα εκδικάζεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας η προσφυγή του 81χρονου καθηγητή κατά της απόφασης του Πανεπιστημίου Κρήτης να του αφαιρέσει τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα, που υπό περίεργες συνθήκες τού είχε απονεμηθεί από το Τμήμα Πολιτικών Επιστημών το 2014. Ο Ρίχτερ έχει σοβαρές πιθανότητες να κερδίσει την επιστροφή του τίτλου του λόγω της μη επαρκούς τεκμηρίωσης της απόφασης του Πανεπιστημίου, με ευθύνη του προηγούμενου πρύτανη, Οδυσσέα Ζώρα.
Ανεπαρκής έλεγχος
Όπως αναφέρει ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών Δημήτρης Ξενάκης, το Πανεπιστήμιο Κρήτης έκανε πολλαπλά λάθη στον χειρισμό της υπόθεσης. «Καταρχήν, έγιναν πολλά σφάλματα στο επίπεδο του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης που επέλεξε να τον ανακηρύξει σε επίτιμο διδάκτορα, χωρίς να γνωρίζει το επιστημονικά προβληματικό έργο του, χωρίς τεκμηρίωση και με διαδικασίες που ελέγχονται για τη νομιμότητά τους» αναφέρει ο ίδιος στην «Εφ.Συν.».
Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών, Δημήτρης Ξενάκης.
Ο κ. Ξενάκης τονίζει πως και μετά την εν κρυπτώ ανακήρυξη και την ευρύτερη γνωστοποίηση του προβλήματος, το Πανεπιστήμιο αρνήθηκε να αναλάβει τις ευθύνες του και με εξαιρετικά αργόσυρτες διαδικασίες κατάφερε μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια να πάρει μια απόφαση, η οποία μάλλον δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ όσα προσπάθησε να επιλύσει.
«Αρχικά στο επίπεδο της Κοσμητείας της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών -που είναι το καθ’ ύλην αρμόδιο όργανο- υπήρξε άρνηση να ληφθεί οποιαδήποτε απόφαση, σε σημείο κοροϊδίας. Αναγκαστικά, και υπό την πίεση της κοινής γνώμης, ο τότε πρύτανης έφερε το θέμα στη Σύγκλητο, όπου για ανεξήγητους λόγους δεν έγινε έλεγχος στο έργο του κ. Ρίχτερ, αλλά απλώς κριτική στις όντως προσβλητικές δηλώσεις του στα ΜΜΕ. Η απόφαση της Συγκλήτου δεν είχε την τεκμηρίωση που έπρεπε και κατά συνέπεια μπορεί εύκολα να προσβληθεί σε οποιοδήποτε διοικητικό δικαστήριο. Δυστυχώς, οι δικές μου και άλλων συναδέλφων σχετικές προτάσεις ουδέποτε εισακούστηκαν, με αποτέλεσμα σήμερα ο κ. Ρίχτερ να έχει προσφύγει στο ΣτΕ έχοντας πολλές πιθανότητες να επιστρέψει το πρόβλημα στο Πανεπιστήμιο με πολύ χειρότερους όρους» τονίζει ο Δημήτρης Ξενάκης.
Η λάθος δίκη
Έχει προηγηθεί ακόμα μία «νίκη» του Ρίχτερ, με την αθώωσή του από το δικαστήριο του Ρεθύμνου, το 2014, όπου είχε παραπεμφθεί με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο, κατηγορούμενος για «άρνηση εγκλημάτων του ναζισμού σε βάρος του κρητικού λαού με εξυβριστικό περιεχόμενο». Τη δίκη εκείνη είχαν υποκινήσει παραστρατιωτικοί και πολιτικοί κύκλοι της Κρήτης, με πρωτεργάτες τον πρώην ΑΓΕΕΘΑ Μανούσο Παραγιουδάκη, τον Σύλλογο Εφέδρων Ρεθύμνου, αλλά και τον βουλευτή της Ν.Δ. Λευτέρη Αυγενάκη, ξεσηκώνοντας θύελλα διαμαρτυριών και στην ουσία μετατρέποντας τον Ρίχτερ από διωκόμενο σε θύμα της στέρησης του δικαιώματος της έκφρασης.
Αν και το περιεχόμενο του βιβλίου δεν άντεχε σε σοβαρή κριτική, εντούτοις με την παραπομπή του σε δίκη η πανεπιστημιακή κοινότητα της χώρας, ακόμα και τμήματα του Πανεπιστημίου Κρήτης, όπως το Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας, τάχθηκαν με σθένος κατά της παραπομπής του. Τόνιζαν τότε σε ανακοινώσεις τους πως οι αστήρικτοι ισχυρισμοί του πρέπει να αντιμετωπιστούν στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και εν γένει εντός του ακαδημαϊκού χώρου και όχι στα δικαστήρια για λόγους εντυπώσεων. Στο ίδιο πνεύμα ήταν και η αντίδραση της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και άλλων φορέων.
Τελικά, το Πλημμελειοδικείο Ρεθύμνου αθώωσε τον Ρίχτερ, όχι όμως για το περιεχόμενο του βιβλίου του αλλά κρίνοντας ως αντισυνταγματικό το άρθρο 2 του αντιρατσιστικού νόμου με βάση το οποίο είχε παραπεμφθεί ο Γερμανός καθηγητής. Ο εισαγγελέας της έδρας, αν και είχε τονίσει πως το βιβλίο περιείχε ανακρίβειες και αναλήθειες, εντούτοις είχε προτείνει την αθώωσή του καθώς δεν προέκυπτε προτροπή σε πράξεις μίσους, όπως προέβλεπε το συγκεκριμένο άρθρο. Παρ’ όλα αυτά, ο Χάιντς Ρίχτερ μπορούσε ήδη να μιλά για αθώωσή του και να χρησιμοποιεί το αποτέλεσμα της δίκης ως επιχείρημα για την ορθότητα των γραπτών του. Ακόμα και έτσι όμως, η ζημιά για την Κρήτη και για την Ελλάδα ήταν μικρότερη από το να είχε καταδικάσει σε φυλάκιση έως τρία χρόνια έναν ηλικιωμένο καθηγητή επειδή διαφωνούσε με την επιστημονική του άποψη, ενώ ήταν προφανές το αδιέξοδο μπροστά στο οποίο έφεραν τις δικαστικές αρχές όσοι μεθόδευσαν την παραπομπή του.