Του Μανώλη Καπετανάκη *
7-10-20. Ιστορική, σημαδιακή πράγματι μέρα; Ο παράδεισος της δημοκρατίας «μας» κατήγαγε όντως νίκη λαμπρή, κομβική κατά του «παρθενογεννημένου» σατανά της Χρυσής Αυγής αποκεφαλίζοντας τον; Ωσαννά, οι οικουμενικές αξίες του ανθρωπισμού τελικά θριάμβευσαν κατά των εγκάθετων δυνάμεων του σκότους και της μισαλλοδοξίας; Να κοιμόμαστε (και στον ξύπνιο μας δηλαδή) ήσυχοι, πως κανένα στιλέτο πλέον δεν θα καρφωθεί κατάκαρδα στον οποιονδήποτε μετανάστη, αντιεξουσιαστή, αριστερό, σεξουαλικά «διεστραμμένο» ή και εργαζόμενο ακόμη;
Μάλλον αυτά τα εξαίσια συνέβηκαν στην αναστάσιμη Τετάρτη. Τουλάχιστον με βάση τις διθυραμβολογίες των εκπροσώπων όλου του επίσημου πολιτικού φάσματος. Μέχρι και ο προσφυγοφάγος Βελόπουλος ζητωκραύγασε επιδοκιμαστικά την απόφαση της «ανεξάρτητης» δικαιοσύνης. Αυτή η οποία όμως σίγουρα κρυφοκοίταζε παρά τη τύφλα της με ανησυχία και άγχος από τα παράθυρα του μεγάρου της την οργή δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών. Επισφραγίζοντας καταλυτικά την «ευθυκρισία» του προεδρείου και απόντος του καθ` ομολογία φονιά!!! Με πεντάχρονη κιόλας απαράδεκτη κωλυσιεργία.
Παραλίγο μάλιστα και ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος να συμμετείχε στο ξέφρενο πανηγύρι χαράς και ενθουσιασμού.
Ένοχο λοιπόν το μέσον (ένα από τα πλείστα) και όχι η κυρίαρχη γενεσιουργή σκοπιμότητα. Καταδικαστέα η παραφυάδα του κακού και όχι η αποφράδα κεντρική ρίζα απ` όπου φυτρώνει. Κατήγορος και διώκτης αντί υπόδικος ο πρωταίτιος!! Σπάει ένα αυγό (όσο φυσικά επιτεύχθηκε αυτό) και όχι εξοντώνεται η καρπερή οχιά, που από το κεφάλι ίσαμε την άκρη της ουράς της λέγεται κεφαλαιοκρατία. Η ντυμένη με τον μανδύα της νομιμότητας κρατική τρομοκρατία ας συνεχίζει ακάθεκτη και ασυνόδευτη (όπως τις παλιές όλο «νοσταλγία» μέρες) να οργιάζει, τώρα που επιτέλους εξέλειπε η άξεστη βία σύγχρονων μελανοχιτώνων.
Κολυμβήθρα του Σιλωάμ αυτή η απόφαση σε όσους ευθύνονται για την προώθηση μιας τόσο βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής, ικανής να γεμίσει ολάκερο αδειασμένο ωκεανό. Εκείνων που έταξαν ΣΥΡΙΖΑικούς λαγούς και (παλιότερα) ΠΑΣΟΚικά πετραχήλια, ενώ έγδαραν ζωντανό τον λαό.
Μνημείο αποθράσυνσης και προκλητικότητας οι δηλώσεις ευαρέσκειας του πρωθυπουργού για την κατάληξη της δίκης και την παραδειγματική τιμωρία κάθε αντισυνταγματικής παρεκτροπής με απόπνοια ολοκληρωτισμού. Υπαινίσοντας και εξισώνοντας τον κομμουνιστικό κίνδυνο με τον φασιστικό αντίποδα του. Τη σκυτάλη της φοβέρας και καταστολής έχει κατ` αποκλειστικότητα πια η συντεταγμένη πολιτεία των αστών. Η επικουρική συνδρομή κατάπνιξης των εργατολαϊκών αντιδράσεων από τις παρακαθεστωτικές ορδές τίθεται σε φάση προσωρινής αργίας. Ο Μανωλιός -προς ώρας- θα φορά μόνο τη θεσμοθετημένη στολή και εξάρτηση.
Προχθές επικαιροποίησαν διατάξεις των απριλιανών δικτατόρων γυψαρίσματος των διαδηλώσεων. Σφηνώνοντας με τη σειρά τους το στιλέτο στα πλευρά του δικαιώματος περί ελευθερίας στη διαμαρτυρία και τον αγωνιστικό μονόδρομο. Χθες έτριζαν τα δόντια τους με τον πιο αυταρχικό τρόπο απειλώντας οι αχρείοι καταληψίες μαθητές. Σήμερα έστειλαν ξανά το μήνυμα του ρόπαλου.
Προς αποφυγή παρερμηνειών του λογύδριου του Μητσοτάκη, όταν δηλαδή κατακεραύνωνε δήθεν τον νεοναζισμό, ταυτόχρονα έπνιγε με χημικά και κανόνια νερού τα χειροκροτήματα του πλήθους. Προειδοποίησε λοιπόν βροντερά: η φασιστικοποίηση δεν τερματίζεται ή εξευγενίζεται. Απλά αναβαθμίζεται και περιορίζεται στον αστυνομικό και εν γένει κρατικό φορέα υλοποίησης.
Από δίπλα νεύουν παρηγορητικά στο κάθαρμα και σφαγέα του Φύσα οι αποφυλακισμένοι (κατόπιν των πάντοτε «αδέκαστων» δικαστικών ετυμηγοριών) Καλαμπόκας και Κορκονέας, ώστε να κάνει λίγα χρονάκια υπομονή. Τα αφεντικό δεν ξεχνά κι ανταμείβει στοργικά.
Από απέναντι κάποιοι άλλοι με ριζοσπαστική συνθηματολογία επίσης πανηγυρίζουν διαφορετικά. Εδώ το μέσο αποκόβεται παντελώς από τη σκοπιμότητα. Έκλεισαν ορισμένα γραφεία. Αν και άνοιξαν καινούρια. Έγκλειστοι οι χιτλερίσκοι. Ο ναός της βουλής σχεδόν «καθάρισε». Άρα η σημαία της «δικαιωμένης» πάλης χωρίς αντικείμενο στοχοθεσίας υποστέλλεται ή έστω καιροφυλακτούν για τυχόν υποτροπή.
Καθότι σημασία δεν έχει ο κοινός ταξικός πυρήνας της αντίληψης και το περιεχόμενο των ενεργειών, μα η ονομασία του σχηματισμού, η ρητορική, τα πρόσωπα και σύμβολα. Ποτέ η ουσία μιας συμπεριφοράς και μεθοδολογίας που κλιμακούμενα εκπορεύεται ούτως ή άλλως μέσα από τις δεδομένα διάπλατα ανοιχτές πύλες των κρατικών μηχανισμών. Προσπερνώντας συνάμα το γεγονός ότι αυτές οι πρακτικές δεν συνιστούν μια αυθύπαρκτη κατάσταση. Αλλά αποτελούν μια φασίζουσα αναγκαιότητα για την υποστήριξη ζωτικότατων και ολέθριων για τις μάζες επιλογών του συστήματος σε βάρος των κατακτήσεων σε δουλειά, μόρφωση, ασφάλεια από πλημμύρες και πανδημίες, περίθαλψη, σύνταξη και φυσικά του πόθου να ζει ειρηνικά.
Βεβαίως κρίνεται ιδιαίτερη θετική και ελπιδοφόρα η παρουσία και πίεση τόσου κόσμου σε αρκετές πόλεις αποτρέποντας προθέσεις των ιθυνόντων για απαλότερη τιμωρία των ενόχων. Επουδενί υποτιμάται η καθοριστική αξία του κινηματικού παράγοντα. Αλλοίμονο αν τολμούσαν να ανακοινώσουν μια αθωωτική απόφαση.
Εξέλιξη (η μαζικότητα των πορειών) που συσχετίζεται με τη σε ένα βαθμό συνειδητοποίηση, ότι ο φασισμός στις ποικίλες εκδοχές του δεν εξολοθρεύεται από το τον ίδιο τον γεννήτορα και τροφό του. Δηλαδή τον καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό. Παρά συντρίβεται μονάχα από τον λαό στα πλαίσια της αλληλένδετης πάλης του για απόκρουση της σε όλα τα επίπεδα επίθεσης του κεφαλαίου.
Μολαταύτα δυστυχώς πανταχόθεν προβάλλεται και εστιάζεται η όποια κριτική και πολεμική στα εντολοδόχα αποβράσματα της προσκοπικού μεγέθους συμμορίας. Αφήνοντας έτσι στο απυρόβλητο τη γιγάντια συμμορία των γραβατωμένων ολιγαρχών με τον παρατρεχάμενο υπηρετικό συρφετό.
Εξοπλισμένη δε όχι με ένα σκέτο «μαχαιράκι» του Ρουπακιά , αλλά με σχολαρχεία πλύσης εγκεφάλων, μαύρα ράσα και εξαπτέρυγα, κιτάπια νομικού αυταρχισμού. Δημοσιογραφία με χολή αντί μελάνι αλήθειας, αύρες και δακρυγόνα, κοινοβούλια απάτης, εδώλια, μπουντρούμια και ενίοτε ξερονήσια. Μέχρι και ερπύστριες συνταγματαρχών και αμερικανονατοϊκές βάσεις περιφρούρησης της εξάρτησης της χώρας και της καπιταλιστικής κυριαρχίας.
Και όλα ετούτα τα «εξαίσια» συστατικά της «αντιφασιστικής» δημοκρατίας Τους για να κρατιέται σιδηροδέσμιος ο λαός στο μυαλό, είτε χειροπόδαρα τα ανυπάκουα μέλη του.
Κατά μία έννοια και στα υφιστάμενα κοινωνικά πλαίσια ο φασισμός έμμεσα εγκολπώνεται καθημερινά στην εργοδοτική βιαιοπραγία και στυγνή εκμετάλλευση. Στο πέταγμα στις χωματερές της ανεργίας. Στον ξυλοδαρμό κατοίκων απρόθυμων να πιούν το υδροκυάνιο της πολυεθνικής στη Χαλκιδική. Στα μαθητοδικεία και αγροτοδικεία. Στο κλείσιμο καταλήψεων με πρωταρχική επιδίωξη την εμπέδωση κλίματος πάταξης κάθε θύλακα αμφισβήτησης. Στην πυρπόληση τσαντιριών των κατατρεγμένων προσφύγων. Στις συλλήψεις Τούρκων αγωνιστών που μάχονται για την αδελφοσύνη των λαών και ενάντια στον φασίστα Ερντογάν.
Άλλο τόσο και ξανά κατά μία έννοια, αντιπαράθεση στον υφέρποντα και πολυδαίδαλο φασισμό είναι η πάλη κατά όλων των προηγούμενων καταστάσεων, αλλά και στην οιανδήποτε πτυχή της αντιλαϊκής πολιτικής.
Η μονόχνοτη και «κοντόφθαλμη» επικέντρωση στο χρυσαυγίτικο μόρφωμα, όπως ακριβώς η μισή αλήθεια μετατρέπεται σε ολόκληρο ψέμα, έτσι και η αποσπασματική σύγκρουση μόνο με αυτό οδηγεί μοιραία στην παραπλάνηση και εν τέλει υποταγή του λαού στον κρατικό πλαστουργό (της συγκεκριμένης φασιστοομάδας) και τους εφιαλτικούς σχεδιασμούς του.
(Ιστορική «λεπτομέρεια»; Ο Φύρερ έγραψε το ευαγγέλιο του «ο Αγών μου» και συγκροτήθηκε σαν αιχμή του γερμανικού ιμπεριαλισμού πίσω από τα κάγκελα.
Τσακίστηκε όμως στο Ράιχσταγκ από τους αγωνιζόμενους λαούς και τον σοβιετικό στρατό.)
* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης