Βράδυ, στο κέντρο της πόλης του Ηρακλείου. Οι δρόμοι άδειοι. Εν μέσω καραντίνας οι μόνοι που συναντάς είναι οι άνθρωποι που το lockdown δεν έχει αλλάξει την καθημερινότητά τους.
Τα μεσάνυχτα της Πέμπτης, η Ι.Π, μία νεαρή φοιτήτρια, που εργάζεται και είναι εθελόντρια στο Σωματείο Πρόληψης και Προστασίας Κακοποιημένων «Όαση του Παιδιού», τελειώνει τη δουλειά της και ετοιμάζεται να επιστρέψει στο σπίτι της με τα πόδια. Λόγω των περιοριστικών μέτρων επιλέγει να περάσει από το κέντρο γιατί η πόλη είναι “έρημο τοπίο”. Μόνο άνδρες της αστυνομίας και ένα όχημα καθαριότητας συναντά. Η γυναίκα δέχτηκε επίθεση από ένα άντρα που ζει στο δρόμο, μία επίθεση που θα μπορούσε να είχε δραματική κατάληψη αν δεν υπήρχε η σωτήρια επέμβαση των ανδρών της ομάδας ΔΙΑΣ και ενός υπαλλήλου του Δήμου Ηρακλείου.
Μπαίνοντας στη στοά της Βικελαίας Βιβλιοθήκης, δέχεται επίθεση από έναν άνθρωπο που ξαφνικά πετάγεται μπροστά της. “Τον αναγνώρισα” αφηγείται η ίδια στο Cretalive “καθώς δεν έχει κατοικία και μένει στον δρόμο κοντά στο χώρο εργασίας μου. Φώναζε κραυγές, δεν καταλάβαινα λέξη και ερχόταν με οργή κατά πάνω μου με το βλέμμα του καρφωμένο και τα χέρια του ανοικτά και επιθετικά. Έκανα βήματα προς τα πίσω και εκείνη την στιγμή κατεβαίνει από το όχημα του Δήμου ο οδηγός και ξεκινάει να φωνάζει βοήθεια για εμένα. Ακούνε οι αστυνομικοί και έρχονται, περιορίζουν τον άνθρωπο του οποίου η κατάσταση ήταν απερίγραπτη και με βοηθούν να αποφύγω τα χειρότερα”.
Η ίδια, ευχαριστεί μέσα από την καρδιά της την αστυνομία και τον εργάτη του Δήμου που “με την παρουσία τους ίσως άλλαξαν την κατάληξη της χθεσινής νύχτας για εμένα” και απευθύνει ερωτήματα – “γροθιά στο στομάχι” προς όλους, αρχές, φορείς και πολίτες. Και με μεγαλείο ψυχής και παρά την επίθεση που δέχτηκε, αγωνιά για τον άνθρωπο που η ζωή δεν του φέρθηκε “απλόχερα”, που δεν κατάφερε να παλέψει με τους δαίμονές του.
“Γιατί ένας άνθρωπος να ζει στον δρόμο, άστεγος σε τόσο απάνθρωπη κατάσταση καθημερινά και η ζωή του να τελειώσει μέσα στις ουσίες και τα βλέμματα λύπης και απαξίωσης;
Γιατί εγώ που είμαι φοιτήτρια που εργάζομαι για τα προς το ζην γυρίζοντας σπίτι να κινδυνεύσω από αυτόν τον άνθρωπο; και να αλλάξει σε μια στιγμή η ζωή μου; Από αυτόν τον άνθρωπο που ίσως σήμερα είχε τις ευκαιρίες, την υποστήριξη και δεν ήταν εκείνος χθες το βράδυ.
Γιατί δεν αναγνωρίζουμε το έργο της αστυνομίας και μόνο ξέρουμε να την κατηγορούμε; αν δεν ήταν εκείνοι χθες και κάθε λεπτό κάπου αλλού τι θα έκανα; θα έτρεχα; θα φώναζα; και εάν με έπιανε; Αν μια άλλη κοπέλα πάγωνε από τον φόβο και δεν μπορούσε καν να κινηθεί;
Έχουμε ευθύνη όλοι και για όσα λέμε και για όσα κάνουμε. Έχουμε ευθύνες ως προς την κοινωνία μας και τους συνανθρώπους μας. Η εικόνα αυτή χθες είμαστε εμείς”.