Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κυβερνητικό κόμμα, δεν είναι όμως και κινηματικό. Τι κόμμα είναι; Ειναι αυτό ένα ερώτημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δύο τρόπους να πετύχει τη διεύρυνσή του. Είτε μέσω της κινηματικής δράσης του, είτε μέσω της μετατροπής του σε ένα κυβερνητικό κόμμα.
Το άνοιγμα μέσω της κινηματικής παρουσίας ποτέ δεν προχώρησε, στα πλαίσια ίσως της διασφάλισης μιας πολιτικής καθαρότητας; Δεν είμαστε εντός του κόμματος για να γνωρίζουμε. Το βέβαιο ειναι ότι κατά την περίοδο που άρχισε να καρπώνεται πολιτικά τους αγώνες της αντιμνημονιακής περιόδου και να ανεβάζει κατακόρυφα τα ποσοστά του, αυτή η άνοδος δε μεταφράστηκε και σε μία αντίστοιχη μεγέθυνση σε αριθμό ενεργών πολιτικά στελεχών.
Και μετά, όταν πλέον ψήφισε τα μνημόνια, έπαψε να έχει επαφή με τον χώρο των κινημάτων και της αριστεράς αφού τέθηκε σε ένα ιδιότυπο περιθώριο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να κυβερνήσει, όμως και εκει δεν επιτεύχθηκε κάποια σημαντική διεύρυνση. Πέρα από κάποια στελέχη του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ και λιγότερα του Παπανδρεϊκού, το άνοιγμα προς την κοινωνία ποτέ δε συνέβη. Και αυτό το λίγο που εντάχθηκε, υιοθέτησε τις χειρότερες συνήθειες του ΣΥΡΙΖΑ, διαμορφώνοντας τάσεις και ομάδες μέσα στο πλαίσιο μίας μάχης για έλεγχο και εξουσία.
Κι έτσι, τωρα, έχουμε το εξής παράδοξο. Το κομμά που θα έπρεπε κατά κόρον να ασκεί αντιπολίτευση να μη μπορεί να ασκήσει αποτελεσματική αντιπολίτευση ούτε ως κυβερνητικό κόμμα, ούτε ως κινηματικό.
Και στις δύο περιπτώσεις θα έπρεπε να έχει μία ενιαία γραμμή και στελέχη να την προωθήσουν. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μία πολυμορφία θέσεων που δημιουργεί σύγχυση και μια εμφατική έλλειψη στελεχών.
Στους συνδικαλιστικούς φορείς, στα πανεπιστήμια, στην τοπική αυτοδιοίκηση, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απών. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν έχει ενιαίο μήνυμα αλλά δεν έχει και ανθρώπους με τους οποίους να επικοινωνήσει το μήνυμά του
Και είναι εκεί που χάνεται η μάχη, στην επαφή με τον κόσμο, στην καθημερινή τριβή που γεννά συνειδήσεις και αλλάζει συμπεριφορές και πρακτικές. Το πέτυχε μία φορά στα πλαίσια του αντιμνημονιακού κινήματος, καταφέρνωντας να αναδειχθεί ως η ηγεμονική πολιτική δύναμη μίας ανάγκης των πολλών. Όμως αυτο χάθηκε.
Κίνημα τέτοιο δεν υπάρχει, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή και η δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να ενταχθει σε ένα μελλοντικό κίνημα που θα μπορεί να έχει τον ίδιο αντίκτυπο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που έχει μεγάλη ανάγκη από αλλαγές που ομως δεν προτίθεται να κάνει καμία. Οφείλει να πάρει κρίσιμες αποφάσεις όμως μοιάζει να φοβάται τις συνεπειές τους.
Ακόμα και στα κόμματα με παγιωμένη φυσιογνωμία μετά τις εκλογές ακολουθούν κάποιες αλλαγές. Αλλάζει η ηγεσία, γίνεται μία κάποια αυτοκριτική, προτάσσεται η ανάγκη νέων πολιτικών.
Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν άλλαξε κανένα απολύτως πρόσωπο, πόσο μάλλον η ηγεσια του. Δεν έγινε καμία αυτοκριτική. Όλα έγιναν καλώς, ήταν επί καιρό το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πολιτικες που εφαρμόστηκαν ήταν οι καλύτερες δυνατές, λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες, έλεγαν τα στελέχη του. Η αυτοκριτική που εγινε ήταν επιφανειακή. Για όλα έφταιγαν τα ΜΜΕ.
Κι ως εκ τούτου, ουδείς ψηφοφόρος που δεν τον ψήφισε το 2019 δεν έχει λόγο να τον ψηφίσει σήμερα. Και πώς να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ οταν η νοοτροπία που έχει κυριαρχήσει αντιλαμβανεται αυτό τον ψηφοφόρο ως αποπροσανατολισμένο, κατηγορώντας τον περίπου κιόλας γιατί κυβερνά ο Μητσοτάκης.
Μέσα σε όλα αυτά, η Νέα Δημοκρατια συνεχίζει να κυβερνά ουσιαστικά δίχως πολιτικό αντίπαλο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή τη στιγμή ο μεγαλύτερος συμμαχος του Μητσοτάκη.
Ας ελπίσουμε ότι σύντομα αυτό θα αλλάξει. Γιατί αυτό εχει ανάγκη η δημοκρατία.