Του Μανώλη Καπετανάκη *
Τι και αν η χώρα που το 2024 θα αποτελεί την πολυπληθέστερη στον πλανήτη και το 2029 αυτός ο ανερχόμενος παραγωγικός γίγαντας θα εκτοπίσει από τον θρόνο του το πάλαι ποτέ αναπτυξιακό «θαύμα» της Ιαπωνίας καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση της μεγαλύτερης οικονομίας παγκόσμια!
Εμφανίζοντας μάλιστα το δυναμικό αυτό μέλος της ομάδας BRICS τη τελευταία δεκαετία μεσοσταθμικά ετήσια αύξηση του ΑΕΠ 8%!! Καταφέρνοντας έτσι με αυτή την εκθετική και αξιοζήλευτη ταχύτητα από το 1990 ίσαμε τώρα να το δεκαπλασιάσει.
Συνάμα συγκαταλέγεται στη «θεάρεστη» λέσχη των 9 πυρηνικών δυνάμεων με 140 τέτοια όπλα μαζικής καταστροφής. Ενώ δεν διστάζει να δαπανά τόσα κονδύλια, ώστε να κατοχυρώνει τον πέμπτο σε μέγεθος ψηλότερο «αμυντικό» προϋπολογισμό της γης! Ικανό έτσι να συντηρεί αυτή η πολυαριθμότερη δημοκρατία (αστικής φύσης για να καταλαβαίνουμε και το περιεχόμενο της) τη τρίτη πιο εύρωστη στρατιωτική δύναμη στην υφήλιο! Με στόχευση η κατασκευή υπερπόντιας βάσης (στις Σεϋχέλλες) να καταστεί μια ενθαρρυντική εκκίνηση.
Επίσης δεν υστερεί στον διαστημικό ανταγωνισμό αποκτώντας τεχνολογία αιχμής. Το σχετικό πρόγραμμα υπερβαίνει κατά πολύ τα 300 δις δολάρια. Εφόσον έστειλε σε μία μόνο αποστολή 104 δορυφόρους (ρεκόρ Γκίνες)! Πετυχαίνοντας επιπλέον μέχρι και τοποθέτηση σκάφους στη τροχιά του Άρη!
Εκθαμβωτικές και πολυεπίπεδες λοιπόν οι επιδόσεις της πατρίδας του Γκάντι. Μονάχα που τα θαυμαστικά εδώ τελειώνουν και δεν υπάρχει δυστυχώς γραφικό σύμβολο της φρίκης για να χρησιμοποιηθεί πλατιά στην περιγραφή του ανατριχιαστικού και σπαραξικάρδιου σήμερα.
Εκεί δηλαδή, όπου οι μεγαλειώδεις, πληθωρικοί και φιλόδοξοι σχεδιασμοί της εκεί κεφαλαιοκρατίας φρενάρουν απότομα. Και αρχίζει η εγκληματική περιφρόνηση στα συμφέροντα, στις πιο στοιχειώδεις ανάγκες της μάζας των κολασμένων επιφέροντας συμπαντικών διαστάσεων ταξικά χάσματα. Μαζί με συμφορές. Παλιές και τρέχουσες.
Γιατί μπορεί η Ινδία να εκτόξευσε όχημα στη Σελήνη πραγματοποιώντας την ιστορικά πρώτη και ακριβέστερη έρευνα για ύπαρξη νερού στο νότιο πόλο, αλλά ταυτόχρονα 163 εκατομμύρια καταφρονεμένων δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Με τραγική βέβαια συνέπεια 200.000 «περιττές και τιποτένιες» ψυχές να σβήνουν κάθε χρονιά από την έλλειψη του. Σε μια δε χώρα που μαστίζεται από μουσώνες και πλημμύρες.
Από αυτό το στοιχείο και μόνο αρκεί, ώστε ο οποιοσδήποτε μη πάσχον από πολιτική μυωπία, άγνοια ή πώρωση να προσπεράσει αβίαστα το δίλλημα: αυτό το αλλόκοτο φαινόμενο είναι σχιζοφρένεια ή απλά καπιταλισμός; Απαντώντας ξεκάθαρα, μα είναι ταυτόσημα. Ο καπιταλισμός είναι σχιζοφρένεια. Κτηνώδης υποτίμηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής όσων αναπνέουν στα καταγώγια της κοινωνίας.
Άρα υπάρχει αμφιβολία για το ποια είναι η αιτία του σπαραγμού γύρω από το τηλεοπτικό δράμα (αλήθεια, τι μας θυμίζουν αυτά τα στιγμιότυπα σε άλλα πιο λαμπερά μητροπολιτικά- ιμπεριαλιστικά κέντρα;), που βιώνει ο ινδικός λαός αναφορικά με την έξαρση της πανδημίας; Με τις εκατόμβες νεκρών, τις εξευτελιστικές για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια εικόνες των εγκαταλειμμένων άρρωστων μέσα στα με τσίγκο και χαρτόνια παραπήγματα τους. Το να αργοπεθαίνουν αβοήθητοι σαν άχρηστα σκουπίδια στα πεζοδρόμια. Ή τη μαυραγορίτικη αισχροκέρδεια πώλησης οξυγόνου (συγκεκριμένα το 21% της ατμόσφαιρας) σε τιμές χρυσού!
Ετούτη ακριβώς την εξωφρενική κοινωνική αδικία πρόπερσι φιλοξένησαν και τίμησαν οι δικοί μας κυρίαρχοι στη διεθνή έκθεση της Θεσσαλονίκης επαινώντας την σαν καμάρι εξέλιξης. Ομογάλακτοι οι εγχώριοι καταπιεστές μας με τα εξ ανατολής τέρατα και με αποκλειστική διαφορά το εθνόσημο (το σαφώς πιο εθνικό εκεί) και το μέγεθος του αναστήματος. Η διάθεση στην ένταση της εκμετάλλευσης των λαών τους μολαταύτα, απαράλλακτα η ίδια.
Σάμπως δεν υπάρχουν εξοργιστικές ομοιότητες της δολοφονικής συμπεριφοράς των μαχαραγιάδων με κάποιους άλλους της καπιταλιστικής συνομοταξίας, που κατοικοεδρεύουν στον νοτιά της βαλκανικής;
Μιας και το 80% των θυμάτων του κορωνοϊού δεν έτυχε στο ελληνόφωνο λημέρι των αμερικανονατοϊκών φονιάδων και μνημονιακό μαστάρι των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών της σε ένα σημαντικό ποσοστό σωτήριας υποστήριξης σε ΜΕΘ.
Αφού και εδώ αντί της αγοράς ενός πολεμικού Ραφάλ πόσες ΜΕΘ θα φτιάχνονταν, πόσοι γιατροί θα διορίζονταν, πόσες ζωές θα γλίτωναν; Αν οι προτεραιότητες των ιθυνόντων οπωσδήποτε ήταν αλλιώτικες.
Κάστες σε μορφή απαρτχάιντ εκεί, στρώματα μεγιστάνων και εξαθλιωμένων εδώ. 50 δολάρια ο κατώτατος μισθός και 1940 δολάρια το κατά κεφαλή εισόδημα εκεί. Εδώ με ασύγκριτα βαρύτερο κόστος διαβίωσης 400 ευρώ και 11.539 ευρώ στη φτωχότερη περιφέρεια της Ελλάδας (ανατολική Μακεδονία και Θράκη).
270 εκατ. Ινδοί σε κατάσταση ακραίας εξαθλίωσης, 6,3 εκατ. άτομα στην Ελλάδα αγκομαχούν «υπό το καθεστώς φτώχειας ή υπό την απειλή της φτώχειας λόγω υλικών στερήσεων και ανεργίας» (έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής το 2014 και πολύ πριν την έλευση του covid-19).
Τρομοκρατίας το καθημερινό και πνιγηρό ανάγνωσμα στην Ινδία του ακροδεξιού φασίστα Μόντι και ορκισμένου διώκτη κάθε φωνής αντίστασης από φυλές, κάστες, κομουνιστές μέχρι και την απροσκύνητη διανόηση. Μεταφρασμένη στα ελληνικά φωτοτυπία της ίδιας συμπεριφοράς με κατασταλτικές πρακτικές εμπνευσμένες μέχρι και από τη χούντα. Επόμενο, αφού η διαιώνιση του άδικου απαιτεί πολιτισμικό σκοτάδι και βούρδουλα.
Ακόμη και η αναλογία νεκρών από τον κορωνοϊό σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό κουρελιάζει το ελεεινό καύχημα των δικών μας κυβερνώντων για την «επιτυχημένη» τους πολιτική διαχείρισης του προβλήματος και περιορισμού των απωλειών. Τα νούμερα και η στατιστική μέσα στην κυνικότητα τους και το «αδιάψευστο» τους (οι ίδιοι τα ανακοινώνουν) είναι αποστομωτικά.
Έτσι οι συμπατριώτες μας απολαμβάνουν τις «σωτήριες» συνέπειες των χειρισμών της κυβέρνησης των «αρίστων» και σε μόνο 946 «τυχερούς» κάτοικους αποβιώνει ένας. Στην Ινδία της περιλάλητης οδύνης όλως περιέργως και παρότι δεν έχει τη χάρη να διοικείται από το επιτελείο του Μητσοτάκη «μετενσαρκώνεται» ένας στους 5.217. Άρα εκεί η μάστιγα είναι κατά πολύ μικρότερη. Ενώ στο ίνδαλμα του καπιταλιστικού πλανήτη 570 Αμερικανοί πολίτες βλέπουν έναν να θερίζεται από την πανούκλα και όχι από σφαίρες αστυνομικών. Άρα οι ΗΠΑ πρώτες μεν οικονομικο-επιστημονικο- γεωστρατηγικά , ουραγός δε στη θωράκιση από την αρρώστια.
Το εξωφρενικότερο όμως της υπόθεσης είναι η εικόνα της Κίνας. Από το φερόμενο δηλαδή κράτος σαν λίκνο του μοιραία αχαρτογράφητου στην πρώτη φάση της εμφάνισης του μικροοργανισμού (όταν τα γάντια θεωρούνταν η κύρια ασπίδα προστασίας) και με τον ανά την υφήλιο πιο ψεύτικο θυρεό (το σφυροδρέπανο) κολλημένο στην πύλη του. Στην νεοκαπιταλιστική πατρίδα λοιπόν του προ πολλού ιδεολογικοπολιτικά έκπτωτου Μάο μονάχα ένας στους 301.000 (είναι σωστά γραμμένη η αναλογία) θρηνεί το χαμό συμπολίτη του!!
Τα θαυμαστικά δικαιολογημένα επέστρεψαν συντροφιά με τα ερωτηματικά μήπως «τρισκατάρατα» υπολείμματα σοβιετίας (μαζί με άλλες βέβαια παραμέτρους) διαμόρφωσαν αυτές τις επιδόσεις. Τέτοιες ώστε η Ελλάδα με έκταση ψείρας να μετρά σε ονομαστικό μέγεθος υπερδιπλάσια θύματα από την αχανή Κίνα (ούτε 4.700) και αναλογικά τώρα με τη διαφορά πληθυσμού 5,5 φορές περισσότερα από την αξιοδάκρυτη Ινδία.
Αυτή είναι η παράθεση στοιχείων βγαλμένων από το μαρτύριο των λαών και την απανθρωπιά των κυρίαρχων. Τα συμπεράσματα για τους μη μυημένους θα έπρεπε να ήταν εύλογα. Άλλο τόσο η εργατολαϊκή πάλη συγκριτικά με τη σφοδρότητα της επίθεσης απανταχού της γης θα δικαιολογούσε σεισμικές δονήσεις στα θεμέλια του συστήματος. Όμως η υστέρηση των δυνάμεων της δουλειάς και της προόδου σε ιδεολογικό, πολιτικό, οργανωτικό και κινηματικό επίπεδο είναι καταθλιπτική.
Τα αισιόδοξα όμως σκιρτήματα όλο και πληθαίνουν. Φροντίζουν οι αντίπαλοι για αυτό. Από τη Χιλή, τη Μινεάπολη με το όλο νόημα γραμμένο στους τοίχους σύνθημα «Σε ποιόν θα τηλεφωνήσεις, όταν οι αστυνομικοί σκοτώνουν;» έως τη Γαλλία και τις διαδηλώσεις στην ημεδαπή ενάντια στο κλίμα απαγόρευσης και τσακίσματος οτιδήποτε αμφισβητεί και αντιδρά.
Ήδη το παγκόσμιο έμβλημα της παλαιστινιακής εξέγερσης μαζί με το πλημμύρισμα της οργής για την αιματηρή αντιμετώπιση του από τους σιωνιστές μας φλογίζει τις καρδιές. Εκεί φουντώνει η ορμή, μα πάσχει ο πολιτικός λογισμός και η δομή. Σκαλί το σκαλί αγκαλιασμένες σφικτά η φρόνηση με τη δράση ανηφορίζουν κοπιαστικά και συχνά με παλινωδίες αναζητώντας πάντοτε τη δικαίωση, δίχως το παραμικρό περιθώριο αποφυγής του βαθιού τους χρέους.
Μόνο έτσι και εκεί τα προηγούμενα στοιχεία, καθώς και τα άπειρα άλλα, θα αποκτήσουν τη σημασία τους. Στους δρόμους των αγώνων σφυρηλατούνται οι συνειδήσεις και τα γραφτά αποτυπώνουν, συστηματοποιούν την όποια κίνηση συμβάλλοντας στην προαγωγή της.
Η πανδημία λειτουργεί σαν σχολειό που δασκαλεύει (δυνητικά έστω) τους από κάτω αποκαλύπτοντας πόσο (καθόλου) τους υπολογίζει η κεφαλαιοκρατία. Πόσο επίσης στη συνέχεια τους φαντασιώνεται σαν σκλάβους εφαρμόζοντας την πιο άγρια μεθοδολογία. Οι πόλεμοι τέλος αποτελούν την ύψιστη «προσφορά» της στην ανθρωπότητα. Και με ενδεχομένως χαριστική της βολή μια γενικευμένη θερμοπυρηνική ανάφλεξη.
Και αυτό δεν είναι λόγια, θεωρία. Είναι η ίδια η ιστορία. Είναι η εφιαλτική, η ζώσα πραγματικότητα.
* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης
