Της Άννας Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη
Είχα αναζητήσει τη Νεφέλη!
Είναι αυτή η πανδημία που μας στερεί πολλές φορές την ανθρώπινη επικοινωνία. Και γω, είχα αναζητήσει τις συζητήσεις μας.
Αυτήν την λεπτότητα των τρόπων της, την τρυφερότητα και την αφοσίωση των συναισθημάτων της, αυτήν την ακραία πολλές φορές ευαισθησία της. Νομίζω, πως οι ευαίσθητοι άνθρωποι δεν είναι ποτέ ευτυχισμένοι, γιατί «αντιλαμβάνονται» και επηρεάζονται από πράγματα που σε άλλους περνούν απαρατήρητα. Και είναι αυτό που μου αρέσει στην Νεφέλη.
Ξαφνικά, προχτές την βλέπω να περνά το κατώφλι του γραφείου μας. Φορούσε τη μάσκα της, αυτήν την μάσκα που πλέον φοράμε και κάνει τα πρόσωπα απρόσωπα.
Τα μάτια της όμως, το κύριο χαρακτηριστικό του προσώπου της, μαύρα λαμπερά πάντα, σπινθηροβόλα, γλυκά, έλαμπαν σαν δυό αστέρια σε κατασκότεινο ουρανό. Και δεν είχαν αυτήν την γλυκειά μελαγχολία. Αλλά μια ζεστή ικανοποίηση. Που χαρακτήριζε το καλυμμένο με τη μάσκα της πρόσωπο. Στα χέρια της κρατούσε κάτι. Με πλησίασε και μου το πρόσφερε
– Άνοιξέ το! – μου είπε –
Ήταν η ζωή της. Από τα παιδικά της χρόνια μέχρι… όλη η διαδρομή σ’ ένα βιβλίο.
Ήταν η ζωή της.
Αναφέρεται και στις σχέσεις της με τον σύντροφό της. Στις ευτυχισμένες στιγμές αλλά και στην πίκρα και απογοήτευση που ένοιωσε. Σκιαγραφεί συγκεκριμένες περιόδους και τρόπους ζωής.
Η γλώσσα «ρέει» όπως το τρεχούμενο νερό στο ρυάκι. Ανεπιτήδευτη! Δεν μου αρέσουν οι συγγραφείς που γράφουν με πομπώδεις λέξεις, επιτηδευμένες. Είναι, σαν να θέλουν να αποδείξουν πως είναι λόγιοι.
Η Νεφέλη δεν ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία. Το κείμενο είναι καθαρό, γάργαρο!
Δεν σε κουράζει! Το ζεις, μεταφέρεσαι σ’ αυτές τις χρονικές περιόδους. Βρίσκεις κοινά σημεία.
Στις σχέσεις με τους ανθρώπους σου, τους φίλους σου, τους συγγενείς. Η ψυχή είναι ένας λαβύρινθος. Διαφορετική σε κάθε άνθρωπο! Πώς να βρίσκεις τα κοινά σημεία, τις επαφές, τις ομοιότητες, τις αντιθέσεις, πώς ν’ αποφεύγεις τις συγκρούσεις, πώς να συνυπάρχεις! Τόσο δύσκολο! Φωτογραφίζονται όλ’ αυτά στο κείμενό της.
Αναφέρεται στις παιδικές φιλίες και ποιος δεν θυμάται τις παιδικές φιλίες;
Που άλλες σε συντρόφευσαν μια ζωή και άλλες σε απογοήτευσαν στο τέλος μια ολόκληρης διαδρομής! Της ζωής μας! Άλλες, στην αρχή! Οι παιδικές φιλίες. Με συγκινεί που τις αναφέρει!
Αναφέρεται στα αλησμόνητα εφηβικά πάρτυ. Στην αυστηρότητα των γονιώ μας σ’ εκείνη την συντηρητική και συγχρόνως άκρως επαναστατική εποχή, στην εποχή των λουλουδιών όπως την λέγαμε.
Στον Μάη του ’68, στις πολιτικές μας τοποθετήσεις, στους Beatles.
Μου θύμισε τα πάρτυ στο σπίτι μας! Απαγορευόταν να έρθουν αγόρια. Μόνο κορίτσια αν και το γυμνάσιό μου ήταν μεικτό. Τους χορούς μας. Τουίστ, χάλυ γκάλυ, μπόσα νόβα, γιάνκα, σέικ και μπλουζ που το χορεύαμε σε άλλα πάρτυ συμμαθητριών μας που οι γονείς τους επέτρεπαν και αγόρια. Αλλά να είναι παρόντες πάντα! Τα χαμηλωμένα φώτα, το μπλουζ, τα πρώτα αθώα ερωτικά σκιρτήματα.
Σκιαγραφεί συμπεριφορές μιας εποχής, της καλύτερης, της εφηβείας μας, της νεότητά μας!
Γράφει για την μητέρα της και τον πατέρα της. Μου φέρνει δάκρυα στα μάτια. Πηγαίνω και κοιτάζω τις φωτογραφίες του μπαμπά μου και της μαμάς μου. Είναι τόσο ζωντανές! Χαμογελούν!
Πώς είναι δυνατόν σκέφτομαι, να μην υπάρχουν; Πού είναι; Πού πήγαν; Πού βρίσκονται; Αυτοί που ήταν το παν για μας! Πού είναι; Τι έγιναν; Δεν μπορεί, δεν γίνεται να μην υπάρχουν
Συνεχίζω το διάβασμα.
Αναφέρται στα ενδιαφέροντα, στις πολιτικές ανησυχίες, στην μουσική, στο καλό βιβλίο. Με γυρίζει στα χρόνια της αναζήτησης. Στις πολιτικές μου ανησυχίες, στην ανάγκη να γνωρίζομε όσο γινόταν πιο πολύ την λογοτεχνία. Την μουσική που δεν περιριζόταν στους Beatles, στον Τζόνυ Χαλιντέι, στον Σινάτρα, στην Έντιθ Πιάφ, στον Θεοδωράκη, τον Χατζηδάκη, ψάχναμε και την κλασσική μουσική. Την ισπανική υποχώρηση, “Τα Κύμματα του Δουνάβεως”, τον Πελέα και την Μελισάνθη του Κλώντ Ντεμπισί.
Με γυρίζει πίσω! Με αναστατώνει η ανάγνωση! Μου θυμίζει τα όνειρά μας για «έναν καλύτερο κόσμο, πιο ειρηνικό πιο δίκαιο». Τα συλλαλητήριά μας για την Κύπρο, για το Βιετνάμ. Ακόμα και τον καθηγητή που μας κλείδωνε την εξώπορτα της σχολικής αυλής για να μην πάμε στο συλλαλητήριο αλλά εμείς πηδούσαμε απ’ το παράθυρο, καβαλούσαμε το μπεντένι και πηγαίναμε. Τι μου θυμίζει!
Την δολοφονία του Λαμπράκη. Παρόμοια η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Την χούντα, τις απαγορεύσεις ακόμα και στα τραγούδια, τους ρουφιάνους τους «θυρωρούς» τον γύψο το Λαού.
Τόσοι αγώνες που πήγαν μάταιοι με μια μικρή μόνο αναλαμπή μιας συγκεκριμένης περιόδου.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες ολόκληρες για το βιβλίο.
Το, εκτός των άλλων, και καλαίσθητο με μια τρυφερή φωτογραφία της συγγραφέως του βιβλίου στην τρυφερή ηλικία των τεσσάρων της χρόνων.
Η σελιδοποίηση και η επιμέλεια του εξωφύλλου έγινε από την Ζωή Ιωαννίδου, εκδόσεις «λεξίτυπον» και ο πολύ σημαντικός πρόλογος από τον Ν. Ε. Παπαδογιαννάκη Ομοτ. Καθηγητή Πανεπιστημίου Κρήτης. Το βιβλίο, ναι! Με συγκίνησε!
