Του Δημήτρη Χρήστου
Αυτά που συμβαίνουν σήμερα με επίκεντρο το ουκρανικό ζήτημα είναι αποτέλεσμα των αθετήσεων όλων(!) των υποσχέσεων, δεσμεύσεων και συμφωνιών της Δύσης προς τη μετασοβιετική Ρωσία. Είναι στρατηγική επιλογή της διαχρονικής αμερικανικής πολιτικής να αποφεύγει τον ειρηνικό ανταγωνισμό στα πεδία της οικονομίας, των επιστημών και του εμπορίου, καθώς σε αυτά, σε ομαλές συνθήκες, η πρωτοκαθεδρία και η διεθνής ισχύς της βαίνουν συνεχώς μειούμενες και απειλούμενες – κυρίως από την Κίνα.
Σύμφωνα με τον Αμερικανό καθηγητή Γκράχαμ Άλισον, μελετητή του Θουκυδίδη για τα αίτια του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν η δύναμη μιας χώρας αυξάνεται απειλητικά για την άλλη ηγεμονεύουσα δύναμη , τότε προκαλεί φόβο και οδηγεί τις δύο χώρες σε πόλεμο.
Ο ρωσικός στρατός εισέβαλε τελικά από τα ξημερώματα της Πέμπτης στην Ουκρανία. Η προπαγάνδα καλπάζει. Τα πραγματικά γεγονότα θα αργήσουν να αποκαλυφθούν. Πώς φτάσαμε όμως μέχρι εδώ;
Στις 9 Φεβρουαρίου 1990 από το Κρεμλίνο, ο τότε υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Τζέιμς Μπέικερ δήλωνε για το φλέγον ζήτημα επανένωσης των δύο Γερμανιών: «Η Συμμαχία δεν θα επεκτείνει την επιρροή της ούτε μια ίντσα(!) προς τα ανατολικά εφόσον η Ρωσία αποδεχτεί τη γερμανική επανένωση».
Ο Γκορμπατσόφ τήρησε τη συμφωνία, αλλά μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ οι Αμερικανοί έκριναν ότι δεν έχουν κανέναν λόγο να τη σεβαστούν και να διαλύσουν το ΝΑΤΟ. Οι Ευρωπαίοι έχασαν τότε την ιστορική ευκαιρία να αυτονομηθούν.
Σταδιακά εντάχθηκαν στην Ατλαντική Συμμαχία οι Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία και οι τρεις βαλτικές χώρες, ενώ μόλις που απέτυχε η προσπάθεια -έχοντας φυτέψει έναν πράκτορα ως πρωθυπουργό της, τον Μιχαήλ Σαακασβίλι- να εντάξουν από τον Νότο και τη Γεωργία. Ο οποίος Σαακασβίλι μετά κατέφυγε στην Ουκρανία και διορίστηκε κυβερνήτης της επαρχίας της Οδησσού!
Όχι μόνο κράτησαν το ΝΑΤΟ περικυκλώνοντας κυριολεκτικά την αδύναμη έως τότε Ρωσία, που δεν μπορούσε να απειλήσει κανέναν, αλλά το μετέτρεψαν σε επιθετική μηχανή που παρέσυρε στα αμερικανικά σχέδια την Ευρώπη παρακάμπτοντας το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Θυμίζουμε: βομβαρδισμός του Βελιγραδίου και ετσιθελική απόσχιση του Κοσόβου από τη Σερβία, η πρώτη βίαιη μεταβολή συνόρων στην Ευρώπη. Ακολούθησε η εισβολή στο Ιράκ με κατασκευασμένα στοιχεία.
Και όλα αυτά μολονότι είχε προηγηθεί, καλή τη πίστη, αποδοχή από τον Ρώσο Πρόεδρο για προσωρινή εγκατάσταση αμερικανικών βάσεων στην κεντρική Ασία για να διευκολυνθούν οι επιχειρήσεις της Ουάσιγκτον κατά της Αλ Κάιντα στο Αφγανιστάν! Στου κουφού την πόρτα… Η Ουάσιγκτον είχε κηρύξει τον δεύτερο ψυχρό πόλεμο.
Το σχέδιο δεν είχε ολοκληρωθεί. Η Ουκρανία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έπρεπε να γίνει ο τάφος της Ρωσίας. Δεν άργησαν να δράσουν και εκεί. Στα τέλη του 2013, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί υποστήριξαν και οργάνωσαν τις διαδηλώσεις που οδήγησαν στην ανατροπή του νόμιμα εκλεγμένου Προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Και μετά, η πρώτη απόφαση της νέας (δημοκρατικής) κυβέρνησης ήταν να θέσει εκτός νόμου το Κ.Κ. Ουκρανίας.
Αν και επρόκειτο για πραξικόπημα, η Δύση δεν είχε καμιά αναστολή να το στηρίξει. Ακολούθησαν οι εξεγέρσεις των ρωσόφωνων κατοίκων στις περιοχές του Ντονμπάς και του Λουχάνσκ, που κήρυξαν την αυτονομία τους από το Κίεβο και στηρίχθηκαν από τη Μόσχα.
Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Ουκρανία είναι ένα πιθανό hot spot εναντίον της Ρωσίας. Εάν δημιουργεί εντάσεις με τη Ρωσία, μπορεί να την αποδυναμώσει. Η Ρωσία θα ξόδευε πολλούς πόρους, θα χτυπιόταν με κυρώσεις και δεν είναι τόσο σαφές για πόσον καιρό θα επιβίωνε από μια μεγάλη κλιμάκωση στην Ουκρανία.
Όλα αυτά μπορεί να είχαν αποφευχθεί σε μεγάλο βαθμό αν οι Ευρωπαίοι αναλάμβαναν τις ευθύνες τους και κατανοούσαν τον κίνδυνο να γίνουν το θέατρο ενός νέου πολέμου. Ακολουθούν πρόθυμα το σχέδιο κυρώσεων αν και γνωρίζουν ότι έχουν κόστος και γι’ αυτούς και όφελος μόνο για τις ΗΠΑ! Τις ΗΠΑ που αποφάσισαν να ηγεμονεύσουν στον 21ο αιώνα με τον τσαμπουκά της μοναδικής υπερδύναμης. Και τελικά, αντί να αποδυναμώσουν τη Ρωσία για να βρουν μόνη την Κίνα, τη στέλνουν στην αγκαλιά του Πεκίνου.