Του Ανδρέα Σπανουδάκη
Η Ρωσία έχει ορίσει την προθεσμία για την πληρωμή του φυσικού αερίου σε ρούβλια την 31η Μαρτίου.
Εάν τα κράτη μέλη της Ε.Ε. ή μάλλον οι των Βρυξελλών που «τους σέρνει από τη μύτη» ο Μπά’ι’ντεν δεν συμμορφωθούν με τα αιτήματα της Μόσχας μέχρι την ημερομηνία αυτή, δεν θα λάβουν ούτε ένα κυβικό μέτρο αερίου.
Όταν οι ενεργειακές ανάγκες μιας χώρας εξαρτώνται από τη χώρα, (χθές από τη Ρωσία, σήμερα από την Αμερική), που της επιβάλλουν αυστηρές κυρώσεις για να την καταστρέψουν οικονομικά και που θα επιφέρουν κοσμογονικές αλλαγές, πίστευαν ότι αυτή η χώρα δεν θα αντιδράσει;
Πίστευαν ότι αυτές οι οδυνηρές κυρώσεις για την Ρωσία θα «περάσουν» χωρίς απάντηση;
Η Ε.Ε. κήρυξε οικονομικό πόλεμο σε μια χώρα που είναι ο «αιμοδότης» της σε ενέργεια και κατά συνέπεια κινεί την ευρωπα’ι’κή οικονομία.
Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος μαντικές ικανότητες για να προβλέψει τις μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες, oικονομικές και πολιτικές, από την διακοπή του ρωσικού φυσικού αερίου.
Η άρνηση του Βερολίνου να επιβάλει εμπάργκο στις εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου αντανακλά τη μακροχρόνια και βαρύτατη ενεργειακή εξάρτηση της χώρας από τη Ρωσία. Οπως επισημαίνει η Deutsche Welle, επί σχεδόν 50 χρόνια η μεγαλύτερη εξαγωγική δύναμη φυσικού αερίου στον κόσμο προμηθεύει τη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, που εισάγει περίπου το 50% του φυσικού της αερίου από τη Ρωσία. Η Γερμανία πήρε σχεδόν το 20% των ρωσικών εξαγωγών φυσικού αερίου το 2020 και ήταν σαφώς ο μεγαλύτερος πελάτης της.
Είναι εμφανές λοιπόν ότι η αντικατάσταση ρωσικού φυσικού αερίου δεν είναι εύκολη υπόθεση γιατί θα πρέπει να εισαχθεί από άλλες χώρες, όπως το Κατάρ, η Αυστραλία, ο Καναδάς, και οι ΗΠΑ. Όμως το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής των χωρών αυτών έχει ήδη δεσμευθεί από άλλους ενδιαφερόμενους με μακροπρόθεσμες συμφωνίες. Τα αποθέματα στην αγορά φυσικού αερίου εκτιμάται ότι καλύπτουν οριακά τις ανάγκες της Γερμανίας.
Το 1969 ο τότε Γερμανός καγκελάριος Βίλι Μπραντ ανέπτυξε τη γνωστή Ostpolitik την προσέγγιση δηλαδή της χώρας του με τους γείτονές της από την Ανατολική Ευρώπη. Προλείανε, έτσι, το έδαφος για την ιστορική συμφωνία που συνήψε η Δυτική Γερμανία με τη Σοβιετική Ενωση το 1970 για την επέκταση του Transgas, προέκταση του Soyuz, μέσω της Τσεχίας και έως τη Βαυαρία. Η Γερμανία σε αντάλλαγμα του φυσικού αερίου θα προσέφερε αγωγούς στο πλαίσιο της συμφωνίας που έμεινε γνωστή ως «αγωγοί για αέριο». Το 1973 το ρωσικό φυσικό αέριο άρχισε να ρέει στη Δυτική Γερμανία, αλλά και στην Ανατολική Γερμανία, που αποτελούσε δορυφόρο της Σοβιετικής Ενωσης.
Εν κατακλείδι: Το 1970 που ήταν ορόσημο κατά του Ψυχρού Πολέμου, καθώς καθιέρωσε με το φυσικό αέριο, τη βάση της οικονομικής συνεργασίας ανάμεσα στη Ρωσία και στη δυτική Ευρώπη.
Αυτό το ψυχροπολεμικό κλίμα επανέφεραν στην Ευρώπη οι 27 με τις οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας.